Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

[p. 155]

De Godt-ghenietende, spreeckt vande Armoede oft ontblootinghe des Wils, van al het ghene dat niet en vvas eenen innighen overstandelijcken Godt.

Wijse: O Godt ick moet u klaghen. Oft: Den nacht die was gheleden. Req. 276.

Ick placht te keeren binnen
Met onverbeeldt ghemoedt,
Als ick recht soecht te minnen
D’oververstandigh goedt,

Inwendich was de stadt, daer ick moest tot den Heer,

In t’Cloosterken mijns Godts doen mijnen innekeer.

In mijnder zielen gronde
Als Godt my binnen brocht,
Ick d’Wesen ondervonde,
Dat ick langh buyten socht,

Godts klaerheyt over-puer Godts puerheyt over-klaer

In t’Cloosterken des lichts verborgen vond’ ick daer.

Niet dat dat hoogh ghepresen
Oneyndigh eeuwigh Een
Niet en kost elders wesen,
Oft daer moest zijn alleen,

Maer dat d’oogh des gemoets niet bloot en konde gaen,

Vyt t’Cloosterken des gronts elders Godt schouwen aen.

Iae self als van Godts gheeste
Ick innigh wierdt ghenoodt,
Ick tot die binnen feeste
Moest gaen van alles bloot,

[p. 156]

 

Oft d’alderminste beelt dat in my staende bleef,

 

Berooft van Godts gheniet uyt t’Cloosterken my dreef.

 

Oock als den gheest ghetoghen

 

Buyten den gronde ghingh,

 

Ick lichtelijck bedroghen

 

Het valsche licht ontfingh:

 

Maer inder zielen gront, daer schepsel noyt en quam

 

Moest het Godt zijn, wat ick in t’Cloosterken vernam.

 

Daerom wat ick aenschouwde

 

Buyten die binnenste,

 

Ick t’gheensins en betrouwde,

 

Want t’my niet en volde:

 

T’moest inden gronde staen van’t innigh opperdeel,

 

Daer t’Cloosterken Godts was boven verstandt gheheel.

 

Daer stondt mijn ziele pure

 

In d’innichste wellust,

 

Daer gheene creature

 

En konde nemen rust:

 

Daer moecht ick winnen vry den minnelijcken schat,

 

Die ick boven verstant in t’Cloosterken besat.

 

Wat ick daer buyten kende,

 

Wat dat my lichte voor,

 

Ick my daer van ontwende,

 

Ick grondigh dat verloor:

 

Mijn krachten al ghelijck, als Godt my inne-liet,

 

In t’Cloosterken Godts self gingen gelijck te niet.

 

Daer beeldelijck ghemercke

 

En ded’ niet weselijck,

 

Ontwierdt der krachten wercke

 

In’t innigh zielen rijck,

[p. 157]

 

Daer self gront en geest met al t’geen dat ic wist

 

In t’Cloosterken mijns Godts moesten al zijn ghemist.

 

Wat licht dat ick sagh schijnen,

 

Wat anderen toe-val,

 

Moest daer gheheel verdwijnen,

 

Moest daer ontworden al:

 

Godt wilde daer alleen boven verstande gansch,

 

In t’Cloosterken sijns selfs uyt-storten sijnen glansch.