Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

In den eersten vande Armoede, oft ontblootinghe der Ghedachtenisse van al t’ghene dat niet en vvas eenen blooten onvormenghelden Godt.

Wijse: Wonderbaer was den boom. Oft: Bly was die ziele puer. Req. 25.

Tot d’leven over-soet
Der ongheschapen weelden
Quam vrolijck mijn ghemoet
In blootheydt alder beelden,

Als mijn ghedachtenis verledight dien vont

Van’t onvermengelt Een in t’Cloosterken naer-stondt.

Met een ghedacht verheught

[p. 151]

 

Ontliep ick alle dinghen,

 

Als die de hooghste vreught,

 

Mijns gheests niet aen en ghinghen:

 

Om een goet dat my was in t’Cloosterken al weert,

 

Hiel ick my als vermijt van hemel ende eert.

 

K’en vond’ niet dat volded’,

 

Mijn innichlijck verlanghen,

 

Noch daer ick mijnen vred’

 

Kost buyten Godt aenhanghen:

 

Wat my Godts aenschijn niet in t’Cloosterken en gaf,

 

Daer had’ al mijn gedacht een puer verleeden af.

 

Wat niet bloot Godt en was,

 

Hoe dat my quam te voren,

 

Wierdt door Godts liefde ras

 

In mijn ghedacht verloren:

 

T’ghedencken dat ick had, moest wesen Godt alleen

 

Moest onvermengelt zijn in t’Cloosterken maer Een.

 

Niet en moecht in my staen,

 

Op niet en moecht ick vallen,

 

Mijn bloot ghedachte gaen

 

En moecht op niet met allen,

 

Dan alles wesen naeckt, verstorven ende doot,

 

Om te behouden maer in t’Cloosterken Godt bloot.

 

Blootheyt wees my den schat

 

Der innichste ghenuchten,

 

Die ick in Godt besat,

 

Daer al de rest moest vluchten,

 

Daer gansch niet zijn en moecht dan een onwesen puer

 

Om t’Cloosterken des geest boven geest en natuer.

[p. 152]

 

Dat Een sonder iet meer

 

Moecht mijnen gheest ghenieten,

 

Oft in mijnen toe-keer

 

Moest my dat Een ontvlieten,

 

In t’Cloosterken mijns gronts in alderley manier

 

En liet dat Een my toe niet d’alderminste sier.

 

Arm moest ick wesen heel

 

Self van mijns selfs ghedincken,

 

Oft t’was mijn achterdeel

 

Aen t’Goddelijck in-blincken,

 

Dat onvermengelt Een sijn selven niet en boot,

 

Dan daer ick al de rest om t’Cloosterken uytsloot.

 

Te slecht was en te kleyn

 

By Godts hoogheden rijcke,

 

T’was al by Godt onreyn,

 

T’was Godt al onghelijcke,

 

Om Godts genieten puer, van allen anderheyt

 

In t’Cloosterken mijns Godts, was mijn ziel afghescheyt.