Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 16]
| |
Wijse: Als wy verr’ vanden Palestijn. Oft: Rijst op ghy blijde van ghemoedt, Req. 1.Ontrent een urken voor den dagh
Daer ick met stilte was gheleghen
In Godt gheruster dan ick plagh,
Ontfingh mijn ziel een nieuw beweghen:
Ick soecht in’t Cloosterken te zijn
Van t’gheluck salighste verdwijn.
Den dagheraet ghingh smorghens op,
En d’licht scheen in de duysternissen;
Ick voelde eenen minnen klop,
Die my den nacht heel de ghemissen:
t’Cloosterken van ontworventheyt
Wiert mijn begheerte in-gheleyt.
Als ick daer quam, stont ick verniet,
Want sonder my was ick ghekomen,
Van daer ick my bly achter-liet
By hem, die my my had ontnomen:
t’Was wonder, hoe hy my ontfingh,
In’t Cloosterken daer ick in-ghingh.
Hy leyde my mijn selven uyt
In hem door wegheloose weghen,
Hy toonde my in dat besluyt,
Wat plaetse dat ick had verkreghen:
In vreught versinck ick t’elcke reys,
Als ik op’t Cloosterken noch peys.
| |
[pagina 17]
| |
Novitie wierd’ ick daer ghemaeckt,
Mijn hairken wierd’ my af-gheschoren,
Mijn selven had ick heel versaeckt,
Mijn selven had ick heel verloren:
In’t Cloosterken ontwierd’ ick ras,
Al wat ick in mijn selven was.
Al wat ick sagh was eene vreught,
Ick vond’ in als wat ick begheerde,
Mijn ziele stondt in Godt verheught,
Die my gheheel in hem verteerde;
Het leven dat ick soeckt en vondt,
Was t’Cloosterken daer ick in stondt.
Dat proef-jaer heel en trock mijn hert
Nerghens meer naer als naer den ghenen,
Daer ick heel in verandert wert,
En al mijn krachten in verdwenen:
Dat Cloosterken in alderwijs
Was my een hemels Paradijs.
Had ick Professie daer ghedaen,
Ghelijck wel was al mijn verlanghen,
O eeuwigh goedt wie mocht verstaen,
Wat vreught dat ick daer had ontfanghen!
Dat Cloosterken waer eeuwelijck
My daer gheweest mijn hemelrijck.
Ick stondt daer alles naeckt en bloot,
Ick was daer buyten alle menschen,
Mijn weelden waren over-groot,
Meer had ick dan ick kost ghewenschen:
O Cloosterken wat over-vloedt
Vondt ick daer in dat eeuwigh goedt.
| |
[pagina 18]
| |
Mijn leven was daer mijnen Godt,
Mijn Godt, had ick daer toch ghebleven!
Wat had ick in dat minne-slodt
Bevonden in die rust verheven?
In t’Cloosterken daer Godt my nam,
En my soo mildelijck voor quam.
Ommers t’heeft hem weer goedt ghedocht,
Die my mijn selven scheen ontvloghen,
Dat hy, my weder heeft ghebrocht,
Tot dat ick weder word’ ghetoghen,
Tot dat ick t’Cloosterken van her.
Weer in gaen, dat ick sien van ver.
|
|