Annie Forest. Een verhaal van eene meisjeskostschool

Hoofdstuk XLIV.
Onder de heg.

Het is nog geheel iets anders te spreken van het genot om in de open lucht te slapen, dan om het wezenlijk te doen. - Een korenland is een bekoorlijke plaats; maar in het midden van den nacht, wanneer de dauw er op neder daalt, moet men toch bekennen, dat het een kil bed is; de meest gewone voorwerpen nemen vreemde, onnatuurlijke vormen aan; de gewoonste geluiden worden luid en klinken schrikwekkend.

Annie sliep ongeveer één uur, toen zij ontwaakte, en over al hare leden beefde; zij was verschrikt en een weinig bang voor de drukkende eenzaamheid van den nacht, welke alleen verstoord werd door het gegons van de insekten, dat nog iets geheimzinnigs gaf aan deze stilte. Annie was een moedig meisje, maar zelfs moediger meisjes zouden bevreesd zijn geweest, indien zij zich in zulke omstandigheden hadden

[p. 243]

bevonden; en toen eene spin over haar gezicht heenkroop, sprong zij met een kreet van schrik op. Op dit oogenblik betreurde zij de slechte ligplaats, welke zij in Oakley voor een paar stuivers had kunnen krijgen. Het koren op het veld, dat zij gekozen had, was gedeeltelijk gemaaid, terwijl het andere deel nog was blijven staan. Het afgesneden gedeelte was in schoven gebonden, en deze omgeven door de nachtelijke schaduw schenen Annie toe allerlei menschelijke gedaanten te hebben aangenomen. Zij kon niet meer in slaap komen. Zij wikkelde zich in hare sjaal, en terwijl zij zich onder eene heg verborg, wachtte zij den morgenstond af. - Het scheen haar toe, alsof de dag maar niet wilde aanbreken, maar eindelijk kwam toch het daglicht een einde aan haar eenzaam nachtwaken maken; een zacht briesje deed het koren golven, de sterren begonnen te verbleeken, en de lucht werd klaarder. Eerst werd zij lichtrood getint, en toen werd zij al helderder en helderder; de vogels begonnen hun loflied te zingen, de insecten sjirpten en gonsden weer op anderen toon, de korenschoven werden weer eenvoudige korenschoven; de dauw glinsterde op het natte gras, de zon was opgegaan, en de nieuwe dag was aangebroken.

Annie zat op en wreef hare vermoeide oogen. Met den zonneschijn en de helderheid werd haar veranderlijke geest ook weer levendig; al haar moed kwam weer terug, en zij moest bijna lachen over den angst, welken zij in de laatste uren uitgestaan had. Zij geloofde vast, dat zij zou overwinnen, want zij geloofde in de heiligheid van hare zending. Liefde, eenvoudig zuivere liefde alleen leidde haar. Zij dacht niet aan de gevolgen, zij dacht niet meer aan de vroegere gebeurtenissen, haar eenig doel was nu May te bevrijden; aan zichzelf dacht zij niet.

[p. 244]

Annie hield veel van kinderen, maar van geen kind hield zij zooveel als van May. Het kind, waar zij eerst hare aandacht op had gevestigd om zich te wreken, had zich in haar hart genesteld; en Annie hield te meer van May, omdat het haar al lang berouwd had, dat zij de liefde van het kind aan Hester ontnomen had, en er alles voor had willen geven, indien zij het had kunnen veranderen. Hare liefde voor May bezat daarom de reinheid en grootheid, welke alle liefde, die in staat is zich zelf op te offeren, moet bezitten. Annie had zich in den laatsten tijd van May verwijderd gehouden. Zij ging haar nu bevrijden; maar als zij aan zichzelf dacht, was het met de zekerheid, dat Mevrouw Willis haar voor deze laatste ongehoorzame daad van school zou zenden, en dan zou zij May nooit weer terug zien. Maar dat was niets, als May maar gered was. Annie was nu ongehoorzaam, maar zij gevoelde zich niet langer ongelukkig; zij gevoelde dat berouw niet meer, dat haar zoo geplaagd had na het feest in het feeënland. Zij had Mevrouw Willis alles bekend, en ofschoon zij van iets veel ergers werd verdacht, wist zij, dat zij hier volkomen onschuldig aan was. - Het gedicht, dat een paar ochtenden geleden in haar geheugen was gekomen, klonk haar nog in de ooren. Eene ziel, die gezondigd heeft, en wier zonden haar weder zijn vergeven.

Het voortvarende meisje was op dit oogenblik met waren moed bezield, zij wist, dat God haar zou helpen, en daarom gevoelde zij zich kalm en gesterkt.

Annie stond van haar vochtig bed op, en keek rond naar water, waar zij haar gezicht en handen in kon wasschen, toen zij zich op eens herinnerde, dat deze bruingemaakt waren, en dat het maar 't best was ongewasschen te blijven. Zij streek, zoo goed zij kon, het weinige haar, dat het

[p. 245]

zigeunermeisje nog op haar hoofd gelaten had, met hare handen glad, en na neergeknield te zijn, zeide zij eenvoudig en ernstig:

‘O, Mijn Vader in den Hemel, help mij, om de kleine May te vinden!’ - Toen begon zij haren tocht door de korenvelden in de richting van het zigeunerkamp.