Lafu. Het hondje van Sita

[p. 19]

Kattenbrokjes

Twee weken gingen voorbij en in die tijd had ik Vlek geen enkele keer gezien. Ik moest aldoor aan hem denken. Een paar dagen geleden was Cliff jarig. Er was groot feest naast. Zoveel kinderen waren op bezoek en er was muziek. Toen kwam er een grote bus en de kinderen stapten allemaal in. Later kwamen ze terug en de bestuurder van de bus toeterde heel hard. Alle kinderen stapten uit. Ze gingen eten. Er waren zoveel restjes, dat Hektor en ik het niet eens op konden. O, wat was er veel te eten! Ik dacht aan Vlek. Die zou zijn buik vol kunnen eten maar hij kwam niet.

Op een morgen stapte de hele familie in de bus van Sita's papa en ze reden weg. 's Middags waren ze nog niet terug. Wat had ik een honger! Ik ging naast kijken bij Hektor. Daar was niets te eten en Wendy en Cliff waren ook uit met hun vader. Mijn maag knorde.

[p. 20]

Kwamen ze maar thuis! Hoe konden ze zolang weg blijven? Ik stond bij de omheining en keek op het erf van Els. Ik zag niemand maar ik hoorde wel stemmen. Ik hoorde ook het getik van lepels en vorken op borden. Ze waren zeker aan het eten daar binnen. Ja, later rook ik het ook. Kreeg ik daar maar wat van, dacht ik. Snuffelend liep ik langs de omheining en keek of ik een gat kon vinden waardoor ik kon kruipen. Ja gelukkig, er was een opening. Ik wrong me er snel door. Als die akelige kat me maar niet ziet, dacht ik. Maar nee, de kat was er niet. Ze was zeker binnen. Voorzichtig sloop ik naar het achterbalkon..

Ik rook de etensgeur die uit het huis kwam. Ik hoorde de mensen praten en lachen. Op het achterbalkon was alleen het etensbakje van die kat. Het was helemaal vol. Dat waren natuurlijk die kattenbrokjes. Ik rook eens aan het bakje. Man, dat rook niet gek. Het rook best goed en ik had zo'n honger!. Ik proefde er één, en nog één, het smaakte niet slecht. Een beetje naar vis! Nog eentje... lekker! En nog eentje ... hmmm! O, hemel, wat had ik gedaan? Ik had het hele bakje leeg gegeten. Ik had kattenbrokjes gegeten! Ojéé! O, wat erg! Ik wilde weg. Ik wilde weg. Ik ging terug naar mijn eigen erf. Ik had zo'n raar gevoel in mijn maag. Ik zocht naar mijn waterbak. O, wat een naar gevoel! Zou ik een kat worden? Nee, dat wilde ik niet! Ik wilde geen kat worden! Ik probeerde het uit te spuwen, maar het lukt niet.

Wat was er eigenlijk gebeurd met Vlek? Ik had hem nooit meer gezien. Was hij een kat geworden? Werd ik nu ook een kat? Ik hoorde weer hoe Els zei: Dat moet ze eten om een flinke gezonde kat te worden. Maar ik wilde geen kat worden! Had ik maar niet van die stomme kattenbrokjes gegeten!

Ik hoorde een bus aankomen. Het waren Sita en de anderen. Ik rende naar hen toe. Sita zei: ‘Dag Lafu, mijn schat! Je hebt honger, nô? We hebben eten voor je gebracht’. Haar mama liep meteen naar achteren met een zak. Ze pakte mijn bord en deed er een heleboel eten in. Rijst met kippevlees. Toen kon ik eten.

[p. 21]

Ik probeerde het ook maar ik kon niet zoveel eten. Dat kwam door die akelige kattenbrokjes. Was ik maar niet zo dom en zo gierig geweest.

Het was al donker maar ik kon niet slapen. Ik voelde aldoor iets raars in mijn buik. Begon het zo, als je een kat werd? De volgende morgen had ik buikpijn. Ik was bang. Ik wilde geen kat worden. Ik verlangde naar Sita en ik sloop naar haar kamer. Ik wilde dichtbij Sita zijn. Ik wilde onder haar bed kruipen. Maar tante Usha zag mij. Ze schrok en riep: ‘Wat doet dat beest hier? Mars, ga naar buiten!’

Ze pakte een bezem. Ik werd bang en rende naar buiten.

Waarom schrok tante Usha van mij? Kwam dat omdat ik al op een kat leek?

O, wat akelig! Ik moest mezelf zien! Maar hoe kon ik dat?

Waar kon ik mezelf zien?

Aan de overkant van de straat was een goot.

Misschien kon ik daar in het water gaan kijken. Ja, dat moest ik doen.

Ik keek eerst goed uit of er geen auto aankwam en rende toen snel naar de overkant. Ik probeerde in het water te kijken, maar ik zag mezelf niet. Ik moest dichterbij het water gaan staan. Ik schoof voorzichtig naar voren. Nog steeds zag ik mezelf niet. Nog een beetje meer naar voren. Ja, toen zag ik mijn kop. Ik wilde goed zien en schoof nog een beetje naar voren. Maar ojee, ... ik gleed uit, ik viel in het water!

Tjoe boem! Ik ging helemaal kopje onder! O, wat erg. Ik was in het water gevallen. Brr... het was koud. Ik blafte en blafte en zwom naar

[p. 22]

de kant. Ik probeerde uit het water te gaan, maar ik gleed uit.

Ik probeerde het nog een keer. Gelukkig! Toen lukte het wel.

Het water droop van me af. Ik schudde me en ik liep snel terug naar huis. Ik had niet kunnen zien of ik al een kat werd. Maar ik had het zo koud en ik voelde me zo naar. Ik wist niet wat ik moest doen.

Wat voelde ik me ziek en akelig. Eigen schuld!