Lafu. Het hondje van Sita

[p. 15]

Vlek

Ik mag nooit op straat gaan. Dat is gevaarlijk, zegt Sita. Ik ben gehoorzaam, dus ga ik niet; ook niet als het hek open is. Soms sta ik gewoon voor de deur en dan kijk ik op straat. Ik zie wel eens andere honden voorbijgaan. Eén hond zie ik heel vaak. Hij is zwart en heeft een grote witte vlek op zijn snuit. Op een middag stond ik weer voor de deur en daar zag ik die hond aankomen.

‘Hallo,’ blafte ik. Die hond bleef staan en keek naar me, maar hij blafte niet. ‘Hoe heet je?’ blafte ik. Eerst gromde hij en toen blafte hij heel kort: ‘Ik heet gewoon, hond’.

‘Wat?’ blafte ik. ‘Heet je hond? Dat kan toch niet, je moet toch een naam hebben!’

‘Zeur niet,’ blafte hij terug. ‘Ik heb honger! Heb je eten?’

Ik had die dag zoveel eten gekregen en had niet alles kunnen opmaken. Er was nog wat in mijn bord. Dat blafte ik dus tegen hem.

‘Waar is het?’ vroeg hij en ik blafte: ‘Achter het huis!’ Nou, voordat je dacht was die hond al achter het huis. Ik ging kijken en zag hoe hij het eten in twee grote happen opslokte. Toen liep hij meteen weer naar buiten. Hij blafte niet eens om te bedanken, dat gierige beest.

‘Ik noem je Vlek,’ blafte ik, maar hij draaide zich niet om en ver-

[p. 16]

dween om de hoek. Wel, op een dag verveelde ik me een beetje want Sita, Wendy en Cliff speelden bij Els. Ik ging bij de omheining staan aan de kant van het huis van Els. Ik keek naar de kinderen.

Ze speelden op het achterbalkon. Ik zag ook die nare kat daar rondlopen. Wat is dat toch een verwaand beest. Ze keek heel boos naar me en begon te blazen. Stel je voor! Ik was helemaal op mijn eigen erf en dan wilde dat beest me aanvallen. Els zei: ‘Niet doen Grijsje. Ga naar binnen.’ Toen ging die kat in de keuken.

Ik zag dat Cliff iets oppakte. Het was het etensbakje van die poes.

‘Wat is dit?’ vroeg hij.

‘Dat is van Grijsje,’ zei Els. ‘Het zijn kattenbrokjes.’ Wendy en Sita keken ook in het bakje. ‘Waarvoor is dat dan?’ vroeg Sita.

‘Dat moeten katten eten,’ zei Els. ‘Het komt uit Holland. Dit eet Grijsje om een flinke, gezonde kat te worden. We hebben ook nog ander eten voor haar. Blikjes met kattenvoer, die komen ook uit Holland. Wil je zien, kom maar mee.’

Ze gingen allemaal naar binnen. Ik liep dus ook maar weg van de omheining en dacht: Zeker is die poes door die kattenbrokjes zo'n akelig groot beest geworden.

Later toen Sita met haar broers en haar mama op het balkon zat, zei ze: ‘Mama, weet je? Die poes van Els krijgt eten uit Holland!’

[p. 17]

De jongens begonnen te lachen en Mama zei: ‘Die poes van Els is een luxe kat, hoor!’

‘Els heeft gezegd dat haar Grijsje dat moet eten om een sterke, gezonde kat te worden,’ zei Sita.

‘Wil je misschien hondenbrokjes uit Holland om Lafu flink en gezond te maken?’ vroeg Radjen. Toen ik mijn naam hoorde, begon ik te blaffen. De jongens lachten en riepen: ‘Hoor Sita, Lafu zegt ja.’ Toen moest Sita ook lachen. Ze wilde me een zoen geven, maar mama zei: ‘Zoen die hond niet!’ Dus streelde ze me.

Vlek kwam elke dag bij het hek staan. Als hij me zag, blafte hij: ‘Ik heb honger, heb je eten?’ Als ik ‘ja’ blafte, keek hij voorzichtig om zich heen en ging dan snel achter het huis. Hij slokte alles op en ging vlug weer weg. Had hij misschien geen huis en geen mensen die hem eten gaven? Het gebeurde ook wel eens, dat er in mijn bord niets over was gebleven. Als ik blafte dat ik niets had, dan kwam hij na een poosje toch op het erf om te kijken. Als hij zag dat mijn bord leeg was, gromde hij wat en ging weer weg.

Laatst vroeg ik hem: ‘Waar woon je?’

Hij blafte: ‘Om de hoek’.

‘Krijg je geen eten?’ blafte ik weer.

Hij antwoordde: ‘Soms’.

Een keer stond hij weer voor de deur. Ik zat op het balkon en zag hem daar staan. ‘Vlek, je kan komen,’ blafte ik, ‘ik heb wat voor je gelaten.’ Vlek kwam op het erf maar toen kwam Mahinder net naar buiten. Hij zag Vlek en zei: ‘Wat doet die vreemde hond hier?’ Meteen raapte hij een steen op en gooide die naar Vlek. Jankend rende Vlek weg. Mahinder ging naar het hek en deed dit dicht. Arme Vlek, ik had wel meelij met hem, hóór! Ik verveelde me een beetje die dag want Sita was er niet. Ze was uit met tante Usha. Aroen en Radjen waren met andere jongens aan het voetballen, verderop in de

[p. 18]

straat. Ik liep naar de achterkant van het huis. Ik rook een bekende geur en die kwam van naast, van het erf van Els. Ik ging bij de omheining kijken. En wie zag ik daar? Vlek! Hij sloop heel zachtjes naar het achterbalkon. Hij stond naast het etensbakje van die kat. Hij keek voorzichtig om zich heen; er was niemand daar.

Vlek rook aan het bakje en wat deed hij? Hij begon te eten! Hij at de kattenbrokjes van die kat! O, vreselijk! Ik schrok man. ‘Vlek, Vlek, niet doen,’ blafte ik. ‘Dat zijn kattenbrokjes! Daar word je een flinke gezonde kat van. Je wil toch geen kat worden? Vlek, niet doen!’ Maar Vlek luisterde niet naar me. Hij at alles op, draaide zich om en ging weg. Ik zag nog hoe hij achter op het erf door een gat in de omheining kroop. O, domme, domme Vlek, nu zou hij een kat worden. O, wat vond ik dat erg!