Lafu. Het hondje van Sita

[p. 12]

De buren

Naast ons huis staan andere huizen. Aan de ene kant wonen Wendy en Cliff. Wendy is Sita's vriendinnetje. Ze zitten samen op school. Sita gaat vaak bij hen spelen en zij komen ook bij ons. Wendy heeft geen meisjesstaart zoals Sita maar een heleboel kleine vlechtjes met kraaltjes onderin. Dat is heel grappig, vooral als ze met haar hoofd schudt, dan maken die kraaltjes een leuk geluid. Zij hebben een moeder, een vader en een oma. 's Morgens gaat de vader weg met net zo'n akelig ding als Mahinder. De moeder gaat ook weg 's morgens, maar zij gaat met een grote bus. Ze is een schooljuffrouw, zegt Wendy. Haar school is ver weg. Daarom gaat ze met een bus.

Wendy en Cliff gaan met dezelfde auto naar school als Sita. De oma

[p. 13]

blijft thuis, samen met Hektor. Van Hektor heb ik nog niet verteld, hè? Hektor is hun hond.

Hij is ook al heel oud, hij is al tien jaar. Hij was al bij Wendy's moeder, nog voordat zij de vader en de kinderen had. Iedereen houdt van Hektor. Ik ook hóór! Hij is mijn grote vriend. Veel mensen zijn bang voor hem, omdat hij zo groot en sterk is. Als hij een vreemde persoon of een vreemde hond bij het hek ziet, rent hij naar het hek en dan blaft hij met zijn diepe basstem: ‘Woef, woef!’ Wel, je moet zien hoe die persoon schrikt. Als het een hond is, rent die meteen weg. Maar Hektor blaft nooit tegen mij, omdat ik zijn vriend ben en altijd bij hem mag komen. Hij is zo groot dat Cliff wel eens op zijn rug zit en op hem rijdt. Maar Cliff is pas vier jaar, dus hij is nog maar een kleine jongen.

Als de kinderen naar school zijn en de grote mensen zijn naar hun werk, ga ik wel eens bij Hektor op bezoek. We liggen dan samen op de grond voor het huis. Binnen zit de oma. Zij maakt dikwijls koekjes om te verkopen. Als ze koekjes in de oven heeft, ruikt het heel lekker, Het water loopt me dan in de snuit. Oma is ook lief want ze geeft altijd koekkruimels aan Hektor en aan mij.

Aan de andere kant van ons huis woont Els. Zij ziet er een beetje anders uit. Ze is niet bruin maar wit. Ze heeft kort haar zonder vlechtjes en het haar is ook een beetje wit. Zij woont daar met haar moeder, vader en een grote zus. 's Morgens gaan ze allemaal weg in een auto en dan komt de moeder na een poosje alleen terug in die auto. Sita speelt ook wel bij Els, en Wendy en Cliff ook. Maar ik ga daar niet. Weet je waarom niet? Els heeft een kat! Een grote grijze kat! ‘Grijsje’ noemt ze dat beest. O, wat heb ik een hekel aan dat akelige dier. En vals dat dat poezebeest is! Lang geleden, toen ik nog niet goed wist wat een kat was, ben ik eens met Sita naar Els gegaan. Ik zag daar die kat en rook haar akelige geur. Je begrijpt zeker wel dat ik heel boos werd en meteen hard begon te blaffen. En weet je wat dat

[p. 14]

beest deed? Ze kromde haar rug en begon tegen me te blazen. Haar haren gingen recht overeind staan en haar staart werd zo dik. Ze was opeens erg groot geworden, bijna als een tijger. Ik werd bang man, ik blafte en liet mijn tanden zien. Toen stak die kat haar poot uit en ze krabde me, zomaar! O, wat deed dat pijn. Ik jankte heel hard en Sita riep: ‘Lafu, pas op!’ Sita greep me vast en zei tegen Els: ‘Kijk, die poes heeft hem gekrabd.’ Met een punt van haar blouse veegde ze over mijn kop, want er kwam bloed uit. Ze zei: ‘Ik breng Lafu naar huis, anders gaan hij en je kat vechten.’ Ze bracht me naar huis en zei tegen mij: ‘Hier blijven hoor Lafu, want die kat gaat je weer krabben. Katten houden niet van honden.’ Nou, dat hoeft ze me niet te zeggen hoor. Honden houden ook niet van katten. Ik ga nooit meer daar. Als Sita bij Els gaat spelen, blijf ik dus thuis of ik ga bij Hektor, die is mijn vriend.