Lafu. Het hondje van Sita

[p. 10]

Hoe ik bij Sita kwam

Nu zal ik vertellen hoe ik bij Sita kwam. Zelf weet ik er niets meer van want ik was nog heel klein. Maar Sita heeft mij heel vaak dit verhaal verteld. De oma en opa van Sita wonen ver van hier, in Saramacca. Daar hebben ze een groot stuk land met koeien en kippen en veel groente. In de vakantie gaan Sita en de broers altijd bij hun oma en opa logeren. Toen ze weer een keertje daar waren, kreeg oma's hond kleintjes. Sita vond al die kleine hondjes lief maar mij vond ze de liefste. ‘Oma, mag ik hem hebben?’ vroeg ze. Oma zei: ‘Dat moet je aan je mama vragen.’ Toen Sita's mama kwam om de kinderen te halen, vroeg Sita: ‘Mama mag ik dat hondje?’ Maar haar mama zei: ‘Nee hoor, ik wil geen hond!’ En Sita zei: ‘Zie je nô, Mama! toch geen zusje!’ Iedereen begon te lachen. Oma zei: ‘Dat kind heeft gelijk.’ ‘Wel, is goed,’ zei Sita's mama, ‘maar jij gaat zelf voor hem zorgen!’ Sita was zo blij. Ze wilde me direct meenemen maar dat kon niet, zei Opa. Ze moest wachten tot ik groot genoeg was om zelf te kunnen eten.

Een paar weken later heeft Opa me in een tas gedaan en naar Sita's huis gebracht. Sita was nog op school. Toen ze thuis kwam en Opa zag, begreep ze meteen dat hij het hondje had gebracht. Ze was zo blij, zo blij. Ze pakte me op en zoende me. Maar haar mama werd boos en riep: ‘Pas op hoor

[p. 11]

Sita! Dat mag niet! Je mag die hond niet zoenen!’

‘Waarom niet?’ vroeg Sita: ‘Het is mijn hondje, ik hou van hem.’ ‘Kinderen zoenen geen honden, dat is vies en ongezond,’ zei haar mama. ‘Als je die hond gaat zoenen, stuur ik hem meteen weer weg, denk erom!’ Sita zoent me nu dus niet meer maar dat is niet erg, want we houden heus wel van elkaar.

Iedereen keek naar me en tante Usha vroeg: ‘Hoe heet hij Sita?’ Terwijl ze dit vroeg, trok ik net mijn snuit omhoog en Sita zei: ‘Kijk, hij lacht!’

Toen zei ze tegen tante Usha: ‘Hij heet Lafu!’ Iedereen begon te lachen en Aroen en Radjen zeiden: ‘Welke hond heet nu Lafu?’ Maar Sita zei: ’Jullie lachen toch? Daarom heet hij Lafu.’

Wel, zo kwam ik bij Sita en zo kreeg ik mijn naam. Maar ik zei het al, ik kan me er niets van herinneren. Sita heeft het me verteld en ze jokt nooit, dus het is echt waar!