Vermakelijcke bruylofts-kroon, doorvlochten met verscheyden leersame gedichten

Prov. 21. 17.

Wie wellustigheyt bemint, die sal gebreck lijden. 't Is beter een kleyn zeyltjen op een groote schuyt te setten, of een reefjen in te binden, al eer het schuytjen te gronde gaet. Want over al Meester te wesen, dat wil op 't leste wel tot een val uyt-deijen.

[p. 155]

Gemeensaemheyt in goet en bloet;
Maeckt door de trou het paren soet.

['t] IS voorwaer een sot bedrijven,
Veel te wrijven, veel te schrijven,
[T]usschen man en tusschen vrouw,
['t] Maeckt verwarringh in de trouw,
['t ]Zijn maer leuren, 't zijn maer grillen,
[Dus] te maken, dus te willen,
[Wat] is aen een weynigh goet
[Als] de Liefd' de Trouwe voet.
[Zijn] de Lichaems tusschen beyde
[Gants] gemeen en ongescheyden,
['t] Lichaem dat ghy weerder acht
[Als] het goet van u geslacht:
[Sal] men dat gemeensaem stellen,
[Ongeduerigh] staen en lellen,
[Om ]een weynigh meerder goet
[Dat] maer eb is ende vloet.
Waerom doch de ronde schijven,
Sullen die gescheyden blijven:
Daer men seyt van man en wijf
Zijn twee zielen in een lijf.
't Is geen rechte stijl van leven,
't Kan geen vreught nog wellust geven,
Daer het goet gescheyden is,
Sulck een trou die slaet heel mis.
'k Hou van vry en ongebonden,
Daer men seyt uyt 's herten gronden,
Al wat u is dat is mijn;
Daer kan Liefde krachtigh zijn,
Dan so vint men aller wegen
Hert en sinnen eens genegen,
Dat gaet boven al de rest,
't Goet gemeen is alderbest.