Vermakelijcke bruylofts-kroon, doorvlochten met verscheyden leersame gedichten
(1659)–Jacob Coenraetsz Mayvogel–
AuteursrechtvrijStem: Sal ick noch langer met heete tranen.
ICk heb bemint, gevleyt, gebeden,
Vol hoop en sorgh van dach tot dach,
Maer Silvia gants tegen reden
Veracht met smaet mijn droef geklach,
Mijn geest verflauwt,
't Hert wort benauwt,
Mijn zieltje wort doorsteken met veel pijn,
Ick sie het moet op 't end gescheyden zijn.
2. Godinne moet ick van u scheyden,
't Is my (elaes) van herten leet,
Godt wil u zieltje dan geleyden,
Geen mensch op aerd regeert soo wreet,
Geen eenigh woort,
Heb ick gehoort,
Geen reden oyt waerom ghy my versmaet,
En waerom ghy dus strengh het minnen haet.
3. Geen 's werelts hoogh doet wederhouwen
De Liefde tot u Clorida,
| |
[pagina 141]
| |
Nochtans seght ghy wilt niet vertrouwen
Van weder-min op Silva,
Op hooge Staet,
Ghy niet verlaet,
Waer aen soo feylt het dan dat ghy niet mint?
Seght my Princes wat reden dat ghy vint.
4. Waerom acht ghy my dus onwaerdigh?
Of heb ick dese straf verdient,
Of ben ick plomp, bot en onaerdigh,
Dat ghy my niet een woort verlient?
O Sonne-bloem!
Die ick noch roem,
En wens dat ick in Liefd' mach zijn gevoet,
Hoe wel het schijnt dat ick nu scheyden moet.
5. Tot scheyden ben ick dan genegen,
O al te strengh en stuersse Maeght,
Terwijl ick u niet kan bewegen,
En dat het minnen u mishaeght,
En dat ghy trots
Gelijcke een rots
Geduerigh vast en onbeweeght blijft staen,
Adieu dan Lief, het is nu tijt van gaen.
Een Hoorens kint, dat wierd bemint,
Met vleyen en met smeken,
Maer Clorida, heeft Silvia,
Noyt eenmael konnen spreken.
|
|