Vermakelijcke bruylofts-kroon, doorvlochten met verscheyden leersame gedichten
(1659)–Jacob Coenraetsz Mayvogel–
Auteursrechtvrij
[pagina 124]
| |
Stem: Ey schoone Nimph aensiet, &c.
Bruydegom.
ACh waerde Bruyt, mijn zieltje brant van binnen,
Want door u soet gesicht
Treckt ghy tot u mijn hert en al mijn sinnen,
O Lief, o helder licht!
Ick ben vol vreught als ick u mach aenschouwen,
Ghy zyt de leyt-star die my leyt,
Van my wort ghy gesmeeckt, gevleyt,
Pronck van de Vrouwen.
2. U aengesicht dat blinckt gelijck de Sonne,
Is suyver, wit en root,
Ach! mijn vriendin, mijn duyve 'k ben verwonnen,
Mijn Liefd' gaet tot de doot.
Segh my, o schoone bloem die my geleydet,
Ghy die mijn zieltje recht bemint,
Seght my waer dat ghy u bevint,
Waer dat ghy weydet.
3. Kunt ghy my niet, o schoonste van de wijven?
Soo gaet dan heden uyt
In 't groene Velt, en siet de Schaepjes drijven,
O Ziels-beminde Bruyt!
Laet my (ach Lief) u soete stemme hooren,
Want in mijn hert geschreven staet,
Het ciersel van u soet gelaet,
Mijn uytverkoren.
4. Staet op mijn Lief, en komt tot my vriendinne,
Van Liefde ben ick kranck:
Mijn hertje brant, is vol van soete minne,
Troost my met u gesanck,
Leyt my in 't hof van u wellustigheden,
En laet ons daer met soet geneught
Een kransje vlechten, en met vreught,
Ons tijt besteden.
Bruyt.
5. Ick ben bereyt (ach Lief!) tot u te komen,
Ick soeck tot in der nacht,
Mijn Bruydegom, mijn geest is op-genomen,
Van u ick troost verwacht,
'k Gae door de Stadt, en vrage met verlangen,
Ick spreeck de Wachters rontom aen,
Die door de straten henen gaen,
Ach! my is bange.
| |
[pagina 125]
| |
6. Ick roep seer luyd aen u, o mijn Beminde,
Ick ben in groote noot,
'k Ben kranck van Liefd' om dat ick u niet vinde,
Men dreyght my met de doot.
Ach Bruydegom! Ick ben ter neer geslagen,
Ey, komt vertroost u droeve Bruyt,
Al eer dat ick mijn ooghjes sluyt,
In dese vlagen.
7. Wat is u vrient, O schoonste van de wijken,
Die ghy soo hoogh bemint?
Waerom gaet ghy soo grooten rou bedrijven?
Ach, ach, soo ghy hem vint,
Mijn vrient is root en wit als uyt-gekoren,
Sijn hooft dat is van 't fijnste gout,
Sijn haer tot kruyft seer menigh fout,
Edel geboren.
8. Sijn soet gesicht is als der Duyven oogen,
Die in der volheyt staen,
Sijn lippen zijn met roosen overtogen,
Sijn Lichaem wel gedaen,
Is reyn yvoor, en staet op gulde voeten,
Sijn keel is lieffelijck en soet,
Dus is mijn vrient in overvloet,
Die my sal groeten,
9. Geen Water-stroom en sal de Liefd' verkoelen,
Noch 't minste blussen uyt,
Mijn vrient is mijn wiens weer-liefd' ick gevoele,
Die 'k in mijn hertje sluyt,
En is gelijck een zegel vast gesloten;
Die nimmermeer en sal vergaen,
Want ick met liefd' ben aengedaen,
En overgooten.
|
|