Vermakelijcke bruylofts-kroon, doorvlochten met verscheyden leersame gedichten
(1659)–Jacob Coenraetsz Mayvogel–
Auteursrechtvrij
[pagina 62]
| |
Liefde drijft de Ieught tot minnen,
| |
[pagina 63]
| |
Den kreupel sou soo wel sijn Liefjen konnen vinden,
En in den Echten-bant te samen hem verbinden:
Dan als een frisse Helt die zijns gelijcke mint,
Want waer de Liefde woont daer zijn de Minnaers blint.
De Liefde heeft gewracht dat Keysers door het minnen
Volkomen zijn verlieft op slechte Herderinnen,
Dat Steden zijn verbrant, geslachten uyt-geroeyt,
Gevangen wech gevoert, met ketenen geboeyt.
Exempels al te veel, wat wil ick meer op-halen,
Siet maer in onse Lant en binnen onse palen,
Wat datter omme-gaet, ghy sult in overvloet
Veel vreemdigheden sien, wat dat de Liefde doet.
Hier binnen onse Stadt daer sult ghy Minnaers vinden,
Die om het soete Lief wat vreemts haer onderwinden,
Den een die loopt en dwaelt gelijck een slechte sul,
Den ander stelt hem aen als waer hy sot en dul,
Om dat hy na zijn wens sijn Lief niet kan bekomen,
In 't hooft een muyse-nest, en vol van sotte dromen.
Een darde smockt hem op, en is geslepen gauw,
Gaet altijt in zijn Fulp en treet gelijck een Pauw.
De vierde staet en pocht en seyt het sal haest blijcken,
Allenigh door zijn goet sal hy het Meysje strijcken.
De vijfd' gaet troosteloos, als waer hy hallef doot,
De reste die soeckt list ontrent der Maeghden-schoot,
Om door een soet practijck de Liefste te gewinnen,
Summa in 't kort geseyt: veel vreemdigheyt in 't minnen.
De Maeghden staen verstelt en weten dickmael niet,
Hoe 't bloempjen is gepluckt, of hoe het is geschiet.
Een ander soete Maeght die weet het soo te maken,
Oock tegen ouders wil, om aen het Lief te raken,
Sy stelt een soete leus, en wenst te zijn de Bruyt,
Sy laet hem achter in, en tot een veynster uyt.
Ja dat men t' al-te-mael perfeckt u kon beschrijven,
Wat of de Liefde doet en wat sy kan bedrijven,
Chronijcken waren vol. Oock menigh oogh dat valt
Op schoonheyt en op deught, en op een braef gestalt,
| |
[pagina 64]
| |
En als 'er dat al is, dan zijnder juyst geen schijven;
Soo dat naer Ouders raet de Trouw moet achter blijven,
Als Liefd' dan wort benauwt, so toont hy eerst sijn kracht,
Dan wert de Liefde sterck, en na wat anders tracht,
Dan werckt men na de lust, dan soeckt men vreemde streken,
Dan weet men heymelijck malkander aen te spreken.
O dan is in der daet de Liefd' een wonder dingh,
En werckt oock in de Jeught stracks veel veranderingh,
Als 't hert ten weder-zijd met Liefd' is in-genomen,
Dan gaet men by de gront, dan spreekt men sonder schromen,
Dan wet een Jongh-gesel te toonen met der daet,
Hoe dat hy is gesint, en hoe het met hem staet,
Al wat het Meysje wil dat sal de Vryer prijsen,
Hy sal sijn soete Lief volkomen gunst bewijsen.
De Vryster wederom sal met een soet gelach,
Vertoonen even staegh wat of de Liefd' vermach.
Veel kuertjes wonder soet sal elck van ander speuren,
Het dient niet al geseyt, en watter kan gebeuren,
Daer Liefde krachtigh is, daer durf men veel bestaen,
Twee Liefkens eens gesint wat worter niet gedaen?
De Maeght in dit geval die laet haer licht belesen,
Soo Liefd' oprechtigh is, 't en kan niet anders wesen,
Al druckt het lijden swaer, al is de last vry groot,
Getrouwe Liefd' staet vast tot midden in de doot.
Dit siet ghy menichmael, 't is onlanghs noch gebleken,
De Vryer die soeckt list sijn Lief te mogen spreken:
't Was onse Coridon, een dapper geestigh quant,
Die op een avont-stont sijn tweede zieltje vant,
Zijn lieve Silvia, dien hy seer heus begroete,
Soo ras als hy haer sach, of als hy haer ontmoete.
Hy door de soete Min geduerigh ongerust,
En leeft niet als hy plach, en heeft geen ander lust
Als by de jonge Maeght te mogen conserceren,
Hy kan haer soet gesicht oock niet een uur ontberen,
Waer dat hy went of keert, hem sweeft het wesen na
Van sijn Beminde Lief, sijn soete Silvia.
| |
[pagina 65]
| |
De Maget wederom is nevens hem beladen,
Haer Zieltjen (ach) dat leyt vast in de Min te baden,
Sy koestert even staegh haer in den gulden Son,
De stralen van haer Lief, van haren Coridon:
Die doen een aerdigh root by wijlen boven prangen,
Die geven menigh blos op hare teere wangen,
Wanneer als Coridon hem by de Maeght vertoont,
't Schijnt of den Hemel selfs van binnen in haer woont,
Soo vrolijck staet haer mont, de Maeght is opgetogen,
Voor seker Coridon die siet het aen haer oogen.
Sy toont een bly gelaet, sy geeft een soete wenck,
't Welck hem seer wel gevalt, en geeft een na bedenck.
Dit duert een lange tijt dat dese jonge Lieden
Haer sonderlinge gunst malkander steets aenbieden,
Dat Liefde wort geteelt, en langhs hoe meerder groeyt,
En als een rijcke stroom geduerigh overvloeyt,
Ia klimt in sulck een graed, dat Coridon mits desen
Niet denckt, of Silvia die sal sijn Huysvrou wesen,
Sijn eenigh Bed-genoot, sijn troost en toeverlaet,
Daer op soo maeckt de quant voor al een vaste Staet.
En uyt de jonge Maeght daer kan de Vrijer speuren,
Dat sy niet anders heeft of 't sal alsoo gebeuren,
Uyt haer Lief-koosery genoeghsaem hy besluyt,
Dat Silvia sal zijn met Coridon de Bruyt.
De Liefd' in dese twee die werckt veel soete kueren,
Elck wenst vast by hem selfs, 't en sal niet lange dueren,
Daer sal een Harder zijn die door een blijde trou
Haer t'samen voegen sal, tot Man en Echte Vrou.
Terwijl den Jongelinck geduldigh was in 't hoopen,
Soo isser tusschen beyd een kleyne tijt verloopen:
En naer een weeck of twee, soo rijster een gerucht,
Dat gaet door al de Stad, en vlieght tot in de Lucht,
De Fama gaet het snel door al de straten blasen,
De Jeught die woelter van, met hoort de Lieden rasen,
Van sulck een vreemden stuck, en naer de tijdingh luyt:
Soo is 't dat Silvia is sekerlijck de Bruyt,
| |
[pagina 66]
| |
Niet met haer Coridon, maer met een ander Joncker,
Die heym'lijck by de Maeght gekomen is in 't doncker:
Die meerder schijven heeft die pluckt het roosjen of,
Die wert een Maeghden-krans gevlochten tot een lof,
Maer eer een dach of twee, soo komt het me te weten
De lieve Coridon, die kan dit niet af-meten,
Hy slater op en peynst, onseker van dit werck,
Hy denckt ten kan niet zijn, de Liefd' is al te sterck,
Ick weet oock dat haer hert met al haer gantsche zinnen
Met kracht genegen zijn om Coridon te minnen,
En leeft als in een brant. Ick weet dat in der daet
Haer Liefd' volkomen is, daerom 't is losse praet,
't Is maer een snoo gerucht, wel waerom dan t'onvreden,
En noodeloos getreurt? Ick weet 't en heeft geen reden.
Dus troost hem Coridon in sijn geliefde min,
Maer watter omme-gaet, de praet die kanckert in:
Men seyt het voor gewis, noch vele daer by voegen
Dat sulcx met ouders wil en met een vol vernoegen
Voor vast besloten is: daer wort noch by gedaen,
Dat elck de Vrijster prangt en raet het trouwen aen,
Dat d' ouders alle beyd' haer dwingen om te trouwen,
En dat haer Silvia van Coridon sal houwen.
Dit is den ouden praet, en gaet geduerigh voort,
't Wert by de jonge Jeught aen alle kant gehoort,
't Schijnt of het waerheyt is: want naer een weynig dagen,
Een yder weet het klaer, men hoeft niet meer te vragen,
Want naer den ouden wijs: de Koster roept het uyt
Te midden in de Kerck, wie datter is de Bruyt,
En wie den Bruygom is, de lieden zijn verwondert,
Het is een nieuwe Maar, en klinckt als of het dondert.
Elck spreeckt van Coridon hoe dat hy is misleyt,
En dat het wonder is dat soo de Vryster scheyt
Van sulck een aerdigh quant, die zy soo sterck beminde
Dat sy haer openbaer by Coridon liet vinden.
Nu naer het dard' gebodt, een yder siet het aen,
Hoe prachtig Silvia naer trouwen is gegaen,
| |
[pagina 67]
| |
En hoe sy wederom van trouwen is gekomen,
Hoe sy wort in-gehaelt, en by der handt genomen
Van haren Bruydegom, die onder het gesanck
Van veelderley Musijck, en ander soet geklanck,
Sijn Bruyt eens heughlijck kust, en treet haer wacker veur,
En leytse voor het lest tot binnen in sijn deur.
Terstont soo volght daer op een soet en aerdigh spelen,
Een lieffelijck accoort, veel Stemmen die daer quelen,
En deftigh op de maet een deuntjen singen uyt,
Ter eeren van de Feest, en van de jonge Bruyt.
Wanneer de melody noch was op 't alderbeste,
Terwijl daer wiert gespeelt, soo komt daer op het leste
De lieve Coridon mee treden by den hoop.
Hy siet daer al 't gestel, 't gekriel en al 't geloop,
Hy speurt aen yder een (al schijnent vyse dromen)
Dat Silvia sijn Lief is uyt de Kerck gekomen,
En dat sy is getrout, hy hoort het met verdriet,
Hy siet het heden klaer, en noch gelooft hy 't niet.
Hy denckt vast by hem selfs, hoe kan dit doch geschieden,
Daer Silvia noch korts haer gunst my quam aenbieden,
Van wien ick menigh kus uyt vryigheyt genoot,
Als sy met soet gelach haer roode lipjes boodt,
En daer soo menigh nacht is door de praet verdwenen,
Die ons op 't alderlanghst maer slechts een uurtjen schenen,
Den dageraet quam aen al eer ick omme sach,
De tijt die viel te kort, ick scheyde met den dagh.
Dit is soo dick gebeurt, O Silvia! Beminde,
'k Geloof het nimmermeer soud ick u ontrou vinden,
Het is onmogelijck, veel eerder sal de Maen
Met al het Hemels-Licht, geheel verdonckert staen.
Veel eerder sal de Son sijn held're glants verliesen,
Al eer mijn Silvia een ander soud verkiesen,
Haer Liefde staet te vast, sy heeft soo dick geseyt,
En swoer als met een eet, ick sal in eeuwigheyt
Soo langh ick aesem schep u nimmermeer verlaten,
Al soude my daerom de gantse werelt haten.
| |
[pagina 68]
| |
Veel eerder sal de doot my brengen in het graf;
Al eer ick u mijn Lief oyt trouweloos begaf.
Hoe kan het dan geschien dat Silvia sou trouwen,
En brengen Coridon elaes in duysent rouwen?
Ick segh soo 't waerheyt is, onwaerdigh dat sy leeft,
Dat Silvia haer Lief soo haest verlaten heeft.
Dus staet de Jongelinck en gaet vast overleggen,
Hy siet de waerheyt selfs, hy weet niet meer te seggen:
En naer een kort bedenck, de Vryer die gaet heen,
Hy treurt een lange tijt, en is niet meer gemeen
Met ymant van de Jeught, hy laet de Vrysters varen,
Hy wil hem nimmermeer met ymant anders paren,
Hy wil geen schijn van Liefd', noch veynsery bestaen:
Gelijck als Silvia hem valslijck heeft gedaen.
Het is een snood bedrog, wanneer een Maegt laet blijcken
Als of sy weder-mint, maer gaet ten lesten strijcken,
Wanneer de Vryer meent dat hy schier trouwen sal;
Dat dan de Vryster spot, en seyt het is van 't mal,
Men hoort alsulck een wicht aen Venus kaeck te stellen,
Tot spot van al de Jeught, en van de Jongh-gesellen.
Dit is het eygen stuck dat Coridon gebeurt,
En waerom dat hy sucht en stadigh leyt en treurt,
Hy gaet dan op de wegh, dan in de Boomen dwalen,
Hy gaet in eensaemheyt, inwendigh dapper malen.
Hy peynst soo menighwerf wat of hy sal bestaen,
En wat in dit geval voor hem nu dient gedaen,
Geen vreught noch soete lust en kan hem meer vermaken,
Hy schuwt de jonge Jeught, hy wilse niet genaken.
Hy gaet op seker tijt daer niemant op en dacht,
Alleenigh op het Velt, en stort aldus sijn klacht:
O soete Silvia! Hoe ben ick nu bedrogen,
Alleen door 't soet gelach, en 't loncken van u oogen,
U vriendelijcke mont die heeft my soo verleyt,
Dat ick al mijn secreet u rondt uyt heb geseyt,
Ick heb geen eenigh woort oock kunnen achter-houwen:
Vermits mijn hope was met u Godin te trouwen,
| |
[pagina 69]
| |
Ick heb uyt puere Liefd' gestreelt, gevleyt, gesmeeckt,
Waer van mijn zieltje noch tot overtuyging spreeckt,
Dat ick niet heb bestaen, noch niet heb onderwonden,
Als dat uyt Liefde quam, gevest op vaste gronden.
U daet (ach Silvia) en kon niet zijn mispresen,
Indien ick maer alleen mijn Liefd' u had bewesen,
Soo ick aen d' eene zijd mijn Liefd' u had betoont,
Soo waert ghy heden vry, en bleef van my verschoont.
Maer Lief gedenckt doch eens, wat zijnder soete reden,
Wat isser al gevley, vol smekende gebeden,
Geschiet aen weder-zy, wat dienter niet geseyt;
O Silvia! ick swijgh, ick swijgh, de vryigheyt,
Die ick soo menighmael, en ghy aen my betoonde,
Daer ghy met weder-liefd' mijn lieve zieltje kroonde:
Hoe dickmaels hebt ghy my u hoogste troost genoemt,
En van u snelle brand en weder-liefd' geroemt.
Hadt ghy in dese strijt geen weder-liefd' gedragen,
En my beleefdelijck met reden af-geslagen,
En had u steets getoont als een die niet en mint,
Of dat ghy niet met my te trouwen waert gesint:
Soo quam de schult op mijn, maer valsche melodyen,
Hoe schoon de Maget spreeckt, dat geeft op 't end een leyen,
Om dat ghy in de Min waert in gelijcke graet
Met my, ach Silvia, dat maeckt u saecke quaet.
't Is wonder dat soo haest u herte kan verkeeren,
En dat ghy noch met vreught u Lief soo kunt ontbeeren.
Terwijl dat Coridon uytstort sijn droeve klacht,
Soo valt hem daer terstont wat seltsaems in 't gedacht,
Hy breeckt van 't klagen af, en stelt hem selfs te voren,
Dewijl dat met der daet sijn Liefde gaet verloren,
En dat hy heden is in sulck een ongeval
Dat licht sijn leven lanck hem eeuwigh rouwen sal,
Hy stelt hem dese voet om alles te vermijden,
En al des werelts vreught en wellust af te snijden,
Om eensaem ende stil, en na des Heeren Wet
Te leven soo 't behoort, dat heeft hy vast geset.
| |
[pagina 70]
| |
Hy peynst noch andermael, en isser in te vreden,
Om elders hier of daer in sulck een plaets te treden,
Al waer men niet en doet als na des Heeren Woort,
Staegh besich in 't gebedt, en watter toe-behoort,
Daer noyt geen vreemt gewoel van sotte jonge lieden
Noch van Lief-kosery, of geyle min geschieden
Dat is sijn eenigh doel het geen dat hem behaeght.
Hy kiest een Klooster-huys nu voor een jonge Maeght,
Hy wil sijn Vaderlandt en al sijn vreughde derven,
In 't Klooster daer soo wil hij leven ende sterven.
Dit duert een kleyne tijt dat hy vast droevigh gaet,
En 't wijl de Vryer treurt soo komter weer een praet,
Een praet men weet niet hoe, dat Silvia het trouwen
Heeft sonder liefd' bestaen, en heeft al duysent rouwen,
Hoe datse door de raet van d' ouders is beset,
En datse treurigh leeft, men weet niet wat haer let.
Dit komt met snelle spoet stracx Coridon ter ooren,
Die sulcks noch met geneught en blijtschap kon aenhooren,
Wat heeft den Iongelinck in dit geval gedaen,
Hy is verscheyden-mael voor-by haer deur gegaen,
Hy siet de jonge Vrouwe, en groet zijn uytgelesen,
Maer stracx kon Coridon yets mercken aen haer wesen,
Haer suyver aengesicht dat blanck was ende teer,
Dat wert gelijck een roos als sy hem sach van veer
Daer sach men dese twee haer ooghjes bey verklaren,
Die van malkander noch niet vreemt van liefde waren,
Hy sach haer roode mont, haer vriendelijck gelach,
Hy vont het altemael noch even als hy plach.
Hy denckt terstont te rugh, en om voorgaende wercken,
In 't kort geseyt hy kon de oude Liefd' noch mercken,
Soo menighmael als hy gaet wand'len over straet,
En zy de Vryer siet, verandert haer gelaet.
Sy siet hem statigh aen, hy weet daer uyt te lesen,
Dat oock de jonge Vrouw eens by hem wenst te wesen,
Hy gaet in eerbaerheyt oock op den klaren dach
By zijn gewesen Lief, dat yder een het sach,
| |
[pagina 71]
| |
Hy spreeckt de Juffer aen, en met beleefde reden,
Een uurtje twee of drie zy haest daer me besteden,
Daer gaet een soete praet by dese twee persoonen
Seer heughelijcken om, die noch al gunst betoonen,
Daer seyt men met een woort, gelijck ghy dencken meugt,
't Beginsel en het end, en al de soete vreught,
Die elck van ander kon door Liefde licht verkrijgen,
En watter wierd verhaelt dat sal ick vorder swijgen.
Dus saten dese twee oock menighmael by een,
Wiens herten door de Liefd' schier waren als gemeen,
Maer wat daer omme-gingh was eerbaer en met reden,
Bequaem en wel geschickt, in reyne tucht en zeden,
Alleen soo was 'er dit het welck haer meest berouwt,
Dat sy met Coridon niet was uyt Liefd' getrouwt.
Dit onderlingh versoeck verheught haer alle beyde,
Maer 't Hooft van Silvia dat deed haer dickmael scheyden:
Soo ras haer eygen Man present was of ontrent,
Dan was het lietjen uyt, en al de praet geschent,
Tot dat op and're tijt de by-koomst weer geschiede.
Maer hoort, niet lang daer na, dit wil wat vreemts bedieden,
De schoone Silvia die valt daer in het bedt,
Haer prangt een stage Koors, de leden zijn beset,
't Schijnt of de jonge Vrouw haer stelt geheel tot sterven,
Maer eer sy daer toe komt, soo kan sy noch niet derven,
Haer Vrient, haer Coridon, die wenst sy met der daet
Te spreken voor haer doot: dit maeckt een vreemde praet,
Men gaet het hier en daer in stilten overwegen,
Dat sy uyt puere Liefd' is in het bed gelegen,
Dit laet ick dan hier by. Op haer versoeck geschiet,
En dat men voor haer bed den Coridon ontbiet:
Een yder die vertreckt, men laet s' alleen met vreden,
En naer het wesen schijnt, soo heeft sy hem gebeden
Dat hy vergeven woud', 't geen dat sy had misdaen:
Vermits sy op den wegh van al het vlees zouw gaen.
Men kan nu by hem selfs de sake wel af-meten,
Of elck niet heeft geseyt zijn innichste secreten,
| |
[pagina 72]
| |
En of het niet en is met suchten en getraen,
En met een naer geklagh, al droevigh toe gegaen,
Of niet hun beyder hert door Liefd' heeft willen breken;
Wanneer men op het lest van scheyden moeste spreken,
't Was vry een hart gelach, in sulck een hooge noot,
Twee herten vol van Liefd' te scheyden door de doot.
Hier me vertreckt de vrient, beveelt de vorder saken
Alleen den Opper-Heer, die 't haest weet goet te maken.
De sieckt' die houd noch stant, 't blijft in den ouden graet
Men siet niet of het wil ten goeden of ten quaet,
Maer als verloopen was den tijt van negen dagen,
't Schijnt of de koorts verlicht, daer komen somtijts vlagen
Dat Silvia weer spreeckt, en is vry wel gemoedt,
Het welcke Coridon al weer verheugen doet,
Schoon of sy is getrout, en hy haer moet begeven,
Noch wenst hy even-wel haer welvaert en haer leven.
Sy door des Heeren gunst verlaet in korte stont
Het Bedde wederom, en is wel haest gesont,
Sy krijght haer oude kracht, is even als te voren,
Gelijck een schoone bloem als op een nieuw geboren.
Dewijl dat Silvia haer fris en wel bevint,
Soo is dat Coridon noch echter is gesint
Sijn voorgenomen reys om reden te aenvaerden,
En houdt als by hem selfs het Klooster noch in waerden,
Hoe dat hy 't overpeynst, en hoe hy 't overleyt,
Hem dunckt 't is alderbest, het is maer yedelheyt,
Schoon of hy Silvia na wenschen al mach spreken;
Dat licht haer eygen man de saeck sal willen wreken,
En dat de jonge Vrouw soud komen in 't verdriet,
In tweedracht ende twist, dit wil de Vryer niet.
Daerom voor 't alderlest, soo gaet hy dit besluyten,
Om alle quaet gerucht en achterklap te stuyten,
Hy maeckt hem nu gereet met noot-druft na den eys,
Om haest te mogen doen zijn voor-genomen reys.
Hy wil noch voor het lest hem by sijn Lief begeven,
En seggen haer adieu, en dat voor al sijn leven,
| |
[pagina 73]
| |
Hy voeght hem soo terstont aendachtigh op de straet,
Maer eer dat Coridon een schrede vorder gaet:
[Soo] komt hem daer een vrient by avontuer soo tegen,
Die wenst hem goeden dach en Godes lieve segen,
En hy des wederom, doch naer een weynigh praet,
[Al] eer de Jongelinck sijn met-gesel verlaet;
[Soo] seyt de vrient hem aen, dat oock dien eygen Joncker
Die met een loos practijck gevrijt had in het doncker,
Die Silvia soo kort en soo behendigh streeck,
[Al] eer dat Coridon het dacht of omme-keeck,
Dat die in doodes-noot door sieckten is gekomen,
Dat heden hem de Ziel zal werden af-genomen,
Dat Silvia haer Man gewis verliesen sal.
Hier me vertreckt de vrient, maer hy in dit geval
Denckt by sijn eygen selfs, soud dit wel seker wesen,
Het hert van Coridon dat wort met duysent vresen,
Met hoop en groote sorgh, soo dapperlijck belaen,
Dat hy terstont beraet om weer te rugh te gaen.
Dien dach die gaet voor-by, de Vryer komt niet buyten,
Noch elders op de straet, hy laet hem binnen sluyten,
Maer op den tweeden dach, vroegh in den Morgen-stont,
Soo wort het uyt-gebreyt, 't gaet over al in 't ront,
Hoe dat de goede Man te nacht al is verscheyden,
En dat nu Coridon een kleyne tijt moet beyden,
En sien dat in de wint, men seyd 'k wed binnent Jaer
Dat Silvia sal zijn met Coridon, een paer.
Dit is een out gebruyck, als elders wat geschiede,
Elck sprack het vonnis uyt, en wat het soud' bedieden,
Den breeden raet gaet voor, noch huyden desen dach,
Elck weet het op een aes, als of hy 't voor hem sach.
Het graf dat wort bereyt voor dese hoogh vermaerde,
Men brenght het doode Lijck seer statelijck ter aerden,
Vry met een groot beslach, maer wie men daer al siet,
Den hupsen Jongelinck verschijnt hem heden niet,
Hy van de doot bewust, en Silvia te vrijen,
Hy peynst al wat hy mach hoe dat hy sal bedijen.
| |
[pagina 74]
| |
En of hy als de tijt hem namaels presenteert,
Sal wederom op nieuw versoecken sijn begeert,
En of hy wederom daer op sal mogen bouwen,
Dat hy met Silvia soud komen om te trouwen.
Dit is nu sijn beleyt, voor eerst hy desisteert,
Hy laet het Klooster gaen, sijn sin is om-gekeert,
Hy denckt wat weet men 't noch en watter kan geschieden
Of Silvia haer gunst my noch quam aen te bieden,
Of sy noch op het lest door Liefde bleef getrou,
En dat sy met der daet noch wierd mijn eygen vrou.
Dit heeft de goede quant seer vast in hem in-gebonden,
Hy denckt om d' oude tijt, en om de soete gronden,
Die tusschen hem en haer, van eersten wierd geleyt,
En wat sy in haer trou noch onlanghs had geseyt.
De tijt die gaet sijn ganck, 't begint wat uyt te slijten,
De Vryer weet hem selfs niet langer te verbijten,
Hy smockt hem aerdigh op, hy gaet al wederom
Na sijn Beminde toe, hy vint hem wellekom,
Ja even als hy plagh, soo siet hy sijn Beminde,
De gront van d' oude Liefd' die wasser haest te vinde,
't Scheen of geen blijder uur kon werden uyt-gesocht,
De vreught was al te groot, meer als sy lijden mocht.
Soo ras als Silvia haer Coridon hoort spreken,
Van blijtschap wert sy flaeuw, en is geheel besweken,
Haar roode mont besterft, haer vriendelijck gelaet,
Is heden soo ontstelt dat het schier dood'lijck staet,
Dit siet den Coridon, hy neemt haer in sijn ermen,
Ach! seyt hy Silvia, met suchten en met kermen,
Wat komt u aen mijn Lief, wat is het dat u quelt?
Of lijt u Jeughdigh hert door Liefde sulck gewelt?
Sou dit wel kunnen zijn, dat Liefd' soo sterck sou dringen,
En 't herte van den mensch met flauwigheyt bespringen?
My dunckt na dat ick sie, ick houd het voor gewis,
't Zijn tekens van de Min, dat Liefde krachtigh is.
Soo ras als Silvia een weynigh was bekomen,
Heeft Coridon terstont de waerheyt wel vernomen,
| |
[pagina 75]
| |
[Dat] sulcx van Liefde was: want hy het klaer bevont,
[Vermits] haer aengesicht stracks weder vriend'lijck stont,
[Haer] oogen alle bey die waren noch vol tranen,
[De] Liefde niet-te-min wist soo de wech te banen,
[Dat] uyt haer naer gesicht de vriend'lijckheyt uyt-brack,
[En] dat haer bleecke mont niet als te soeter sprack.
[Dit] waren in het hert van Coridon, (terwijlen
[Dat] soo de Liefde bleeck) schier als vergifte pijlen,
[Hy] kreegh oock sulck een brant die hy niet lessen kon,
[T'] en waer met weder-liefd' van sijn vergulden Son,
[O] dacht hy by hem selfs, en seyd oock menigh-werven,
[Kan] Liefd' so krachtigh zijn, het gaet schier tot het sterven,
[Wat] doet de Liefde niet als sy in 't herte woont,
[En] als sy hare kracht in volle wesen toont;
[Dus] heeft hy vast geklaegt, dan weer met schoone woorden,
[Seer] vriendelijck hy smeeckt, gelijck als dat behoorde,
[Hy] vint voor dese reys sijn Liefje wonder soet,
Waer door sijn hert verheugt, en krijgt weer nieuwe moed.
Hy gaet voor dese tijt met reden hem bereyden,
Om van sijn soete Lief, sijn Silvia te scheyden,
Hy kust haer menighmael, ja oock schier boven maet,
['t] Omhelsen neemt geen end, voor de Vryer gaet.
Ten lesten hy vertreckt, en heeft voor hem genomen
Om naer den darden dach al wederom te komen:
Gelijck als naderhant soo menichwerf geschiet,
Dat Coridon die gunst van Silvia geniet,
By haer te mogen zijn, en dat na sijn begeren.
Geluckigh is die geen die soo mach consersseren,
Wanneer men dit bevint dat Liefd' weer-liefde toont:
Dan ist dat tusschen beyd' de liefde wort gekroont,
Maer als een Maget trots en spijtigh is in 't spreken,
Die kan op eenen uur oock al de Liefde breken.
Wanneer geen Jonge Maeght u wil ten antwoort staen,
Soo houdt oock vry u rust, en laet haer henen gaen,
Wat isser aen belanght, al worter een verloren;
Weest daerom niet bedroeft, een ander weer verkoren,
| |
[pagina 76]
| |
Daer zijnder nog wel meer, een beter dan verleyt,
Gelijck als menichmael het oude spreeck-woort seyt,
Nu vorder tot het stuck, van dese twee Beminde,
Die op gesette tijt malkander konden vinden,
Die naer een langh gevry, 't geen dat onmooglijck scheen
Noch mengen op het lest twee zieltjens onder een.
De Vryer overwint, hy toont haer vaste panden,
Sy spreeckt een diere eet, sy voegen bey haer handen
Te samen op dit stuck, en tot een vast besluyt,
In 't korte, Silvia is wederom de Bruyt,
Sy trouwt haer Coridon, met blijdtschap en met vreughde
Sy leven bey gerust, in statigheyt en deughde,
Sy zijn voor alle man een spiegel van den Echt,
Haer herten zijn met Liefd' en trouwheyt door-gevlecht
Men siet nu dese twee in Liefde Triumpheren.
Ghy Minnaers let hier op, hoe dat het kan verkeeren,
Wat Liefde noch vermach, en wat sy namaels doet,
Al wort ghy af-geset, houdt even-wel noch moedt,
En weest met Coridon geduldigh in het minnen:
Soo sult ghy oock met hem noch eyndelijck verwinnen.
|
|