ende vrolijckheydt, als wel is af te meten voor soo verre als dit gedicht hem streckt, want het is aller menschen aengheboren aerdt ende natuer, waer het herte vol van is, daer sal veeltijdts den mondt af spreken, daer liefde werdt ghepleecht, als d’ervarentheydt leert, werdt weynich op droefheydt ghedacht, dan men spreeckt van minne en van ‘tghene dat in’t herte schuylt. Ten tweeden, wanneer yemandt hier hem mochte stooten aen dese onschriftmatighe materie, hoewel hem den alderhey-