Anjumara en Sriba

[p. 48]

De tocht door het moeras

De volgende ochtend was Roodborstje al vroeg in de druivenboom om van de druiven te eten. Anjumara werd gewekt door het geluid die de vallende druiven in het water maakten.

‘Plons, plons, plons...’

Hij zwom van onder de bladeren.

‘O, daar ben je al!’ riep Roodborstje.

‘Dag Roodborstje. Ik ben blij dat het weer dag is, ik heb heel naar gedroomd vannacht,’ zei Anjumara.

‘Dat was wel te verwachten na alles wat je gisteren hebt meegemaakt. Eet nu wat druiven, dan kunnen we naar het moeras vliegen... ik bedoel zwemmen... nee vliegen en zwemmen.’

Anjumara moest lachen. Even vergat hij alle ellende. ‘Je bent zeker nog niet helemaal wakker,’ zei hij.

‘Zeg dat wel. Kijk uit voor je hoofd, er komt een tros druiven naar beneden!’ riep Roodborstje. Anjumara dook gauw onderwater.

‘Platsss,’ viel de tros in het water. Roodborstje begon hard te lachen.

‘Dat was niet aardig van je hoor!’ riep Anjumara.

‘Ach, je moet ook tegen een grap kunnen, het was trouwens de mooiste tros die aan de boom hing,’ zei de Roodborstje.

Anjumara deed zich tegoed aan de sappige druiven, die al naar de bodem waren gezonken.

Roodborstje at rustig verder in de boom. Toen ze voldoende druiven hadden gegeten, besloten zij om naar het moeras te gaan.

‘Volg mij maar, ik zal vooruit vliegen. Als er gevaar dreigt, moet je wel onmiddellijk onder water gaan!’ riep Roodborstje, die boven Anjumara cirkelde.

‘Ik heb het begrepen,’ antwoordde hij.

Roodborstje vloog laag over het water, gevolgd door de snelzwemmende Anjumara.

Even later riep hij: ‘Het moeras is niet ver meer!’

Anjumara merkte dat er steeds minder bomen aan de rechteroever van de rivier stonden.

[p. 49]

[p. 50]

Roodborstje vloog naar een struik toe.

‘Zijn wij er al?’ vroeg Anjumara.

‘Ja, hier begint het moeras,’ antwoordde Roodborstje.

‘Maar ik kan het niet zien,’ zei Anjumara.

‘Natuurlijk kan je het moeras nog niet zien omdat het zich achter deze struiken bevindt. Je moet daar eerst onderdoor zwemmen, dan kom je er vanzelf in.’

Anjumara zwom onder de dichte struiken totdat hij aan de andere kant weer in open water kwam. Intussen was ook Roodborstje naar de andere kant gevlogen.

‘Wat is het mooi hier,’ zei Anjumara. ‘Dat wat jij ziet is nog niks, je moet het vanuit de lucht zien, dan pas merk je hoe prachtig het moeras is,’ antwoordde Roodborstje.

‘Welke kant moeten we op?’ vroeg Anjumara.

‘Volg mij maar en denk erom, er dreigt overal gevaar.’

Roodborstje wees hem de weg door het moeras. Hij moest wel van struik naar struik vliegen, omdat Anjumara anders zou kunnen verdwalen in de dichte begroeiing.

‘Zie jij al krokodillen?’ vroeg Anjumara.

‘Ik wilde je niet ongerust maken, maar nu je het zelf vraagt, zal ik je vertellen dat we al diverse krokodillen zijn gepasseerd. Ze liggen te zonnen in het hoge gras.’

‘Echt waar?’ riep Anjumara angstig.

‘Maak je nou maar geen zorgen, de krokodillen hebben de hele nacht gejaagd op prooidieren. Ze zitten nog vol en zijn bovendien ook nog moe,’ stelde Roodborstje hem gerust.

Het zwemmen verging Anjumara niet overal even goed, op sommige plekken moest hij zich door dichte begroeiing worstelen. Daar werd hij behoorlijk moe van. ‘Ken jij geen betere weg?’ vroeg hij hijgend aan Roodborstje.

‘Jazeker, maar die voert langs de krokodillen, ik denk dat het niet verstandig is om die te nemen,’ antwoordde hij.

‘Dan moet het maar zo,’ zei Anjumara.

‘Wees maar gerust, straks kom je weer in open water terecht dan gaat het wat sneller,’

[p. 51]

[p. 52]

Anjumara kreeg weer moed om door te gaan en inderdaad, hij kwam na een poosje weer in open en dieper water aan. Het diepe water was opvallend donker van kleur en voelde bovendien ook nog koud aan. ‘Brrrr, wat koud!’ riep hij.

‘Daar kan ik niet van mee praten, ik ben geen watervogel,’ zei Roodborstje lachend.

‘Ja, plaag maar,’ antwoordde Anjumara.

‘Dat was niet mijn bedoeling hoor. Ik denk dat de grote bomen hiernaast de oorzaak zijn van het koude water. Het water kan niet worden opgewarmd door de zonnestralen,’ legde Roodborstje uit.