Anjumara en Sriba

[p. 34]

Het zijriviertje

Anjumara vond het maar niks dat hij niet even een duikje kon nemen in oceaan. Maar aan de andere kant wou hij ook niet voorbij gaan aan de goede raad van Pataka. Hij was tenslotte degene die wist wat goed voor hen was. Dus besloot Anjumara om maar terug te keren.

‘Houdt de rivier hier op?’ vroeg hij.

‘Ja, dit is de monding, hier loopt de rivier over in oceaan. Als je zin hebt kunnen we naar de oorsprong van de rivier zwemmen. Dat is de plek waar de rivier begint,’ antwoordde Pataka.

‘Dat lijkt mij een goed idee, maar zullen we nu niet eerst wat gaan eten, ik rammel van de honger,’ zei Anjumara. ‘Dat lijkt mij een beter idee, ga je mee?’

Pataka zwom met Anjumara naar een verderop gelegen zijriviertje waar enkele vruchtbomen stonden. Gelukkig hingen er voldoende takken met rijpe vruchten over het water, waardoor er veel vruchten op de bodem van de rivier lagen. Anjumara deed zich meteen tegoed aan een rode appel. ‘Smak, smak... Mmmm wat lekker!’ riep hij. ‘Er liggen ook nog druiven verderop hoor!’ antwoordde Pataka. ‘Deze vrucht is veel lekkerder,’ zei Anjumara met een volle mond. Pataka zag hoe smakelijk Anjumara van de appel at en kon het niet nalaten om zelf ook een stukje uit een appel te bijten.

‘Hé, je eet ook fruit!’ riep Anjumara verbaasd. ‘Inderdaad, maar visjes blijven voor mij nog altijd het hoofdgerecht... Ik moet wel toegeven dat de appel best goed smaakt,’ antwoordde Pataka lachend.

Op dat moment kwamen enkele garnaaltjes aanzwemmen. ‘Kijk, er komen garnalen deze kant op, zou je niet één als tussendoortje lusten?’ vroeg Pataka aan Anjumara.

‘Nee bedankt, ik zit al vol.’

‘Dan maar niet,’ zei hij.

Pataka hield zich muisstil en wachtte totdat de garnalen binnen zijn bereik waren om vervolgens genadeloos toe te slaan. In een snelle draai greep hij één van hen in zijn bek. De garnaal had geen schijn van kans tegen de vlijmscherpe tanden van Pataka. ‘Njam, njam,

[p. 35]

[p. 36]

njam wat lekker zeg!’ riep hij. ‘Ik moet nog aan jouw eetgewoonten gaan wennen,’ zei Anjumara.

‘Maak je maar geen zorgen, ik zal in jouw aanwezigheid nooit een sriba opeten,’ antwoordde Pataka. ‘Dat is heel aardig van je.’

Intussen had de duisternis haar intrede gedaan. Pataka en Anjumara hadden besloten om tussen het hoge riet te slapen. ‘We moeten goed uitrusten want het wordt morgen een lange dag voor ons. Ik zal je dan brengen naar de oorsprong van de grote rivier. We moeten op bepaalde plekken tegen het snelstromend water in zwemmem en dat eist heel veel energie van je.’ ‘Het belooft morgen een spannende dag te worden,’ zei Anjumara.

Tevreden keek hij tussen de riethalmen naar de eerste sterren die aan de hemel waren verschenen. Het duurde niet lang voor onze vissen in een diepe slaap waren gedompeld. Ondanks het harde gekwaak van de kikkers en de vele geluiden van de nachtdieren op de oevers, bleven zij ongestoord doorslapen.

De volgende dag werden zij gewekt door de eerste zonnestralen die het water opwarmden. ‘Aaahh... Wat een heerlijke dag!’ riep Pataka. ‘Ik heb er ook zin in,’ antwoordde Anjumara.