De parels van het parlement

[p. 102]

XV. Een lange brief van oom Ivo

Parijs, woensdagavond

Lieve allemaal. Daar zit ik dan in de lichtstad, letterlijk! Vlak voor mijn hotel staat boven op een huis een grote lichtreclame. Om de paar seconden gaat het licht uit en weer aan en dat geeft een raar gevoel als je in je bed ligt. Maar daar lig ik nu niet in. Ik zit heerlijk op een terrasje te genieten van het mooie weer, want Parijs heeft z'n mooiste voorjaarskleed aangetrokken. Parijs is het mooist in het voorjaar. In de winter vind ik het hier altijd zo verdrietig. Nergens zie je dan zoveel arme en eenzame mensen. Nee, geef de mens het voorjaar maar. Ik heb een lekkere kop zwarte koffie voor me staan en langs me heen trekken de mooiste Parijse meisjes en de liefste moedertjes met hun allerliefst opgeprikte kindertjes.

Maar ik wilde jullie over iets heel anders schrijven, ernstige zaken. Zoals ik reeds een week geleden aankondigde, zou ik een bespreking hebben met professor Tygendaag, de beroemde Deense atoomgeleerde. Welnu, die bespreking heb ik gehad. Een zeer bijzonder mens, die professor. Iemand die je zelden ontmoet in je leven.

[p. 103]

[p. 104]

Een hoge gestalte met een heldere kop, ogen als karbonkels die je recht aankijken, maar tegelijkertijd ook in zichzelf turen.

Ik schrijf dit allemaal zo uitgebreid, omdat het onderhoud dat ik met hem had zeer merkwaardig was. Je moet je dan voorstellen, dat ik er geen flauw benul van had, met wat voor een mens ik te maken zou krijgen. Je maakt je voor een ontmoeting natuurlijk wel een bepaalde voorstelling van iemand, maar aan de naam Tygendaag, die me lichtelijk bespottelijk in de oren klonk, had ik zo'n belachelijk personage vastgeknoopt, dat ik dat zelf moeilijk voor een beroemdheid in zo'n wetenschappelijk vak als dat van atoomgeleerde kon houden. Enfin, aan de bovenstaande beschrijving van zijn uiterlijk, kun je alvast zien hoe ik er naast was.

Hij schudde, toen ik mij bekend gemaakt had, mijn hand als een pompzwengel en ging me voor naar zijn werkkamer. Ook deze was heel anders dan ik me had voorgesteld. Een ruime, zonnige kamer, zeer modern en comfortabel ingericht, maar zonder die overbodige, snobistische luxe van een reclame-advertentie.

Hij begon me mede te delen, dat hij al jaren geleden van me gehoord had - hetgeen me natuurlijk geweldig vleide - in verband met de chemische firma waarvoor ik werkte en die toentertijd gratis medicamenten aan in noodverkerende delen van Azië verstrekte. Ik geloof echt dat ik bloosde en dat is me in jaren niet meer overkomen. Maar het deed me tevens beseffen dat deze man

[p. 105]

geen droge geleerde was, maar een goed mens, die medegevoel kon opbrengen voor zijn medemensen. Enfin, hij zwamde niet lang over bijkomstigheden, maar hij kwam al heel gauw to the point, het belangrijke punt waarover hij me spreken wilde: de smokkelarij van radioactieve stoffen en de daarom aangestelde kleine chemici, die voor deze misdadigersorganisatie werken. Is het niet erg genoeg, zei prof. Tygendaag, dat onze uitvindingen, die wij ten behoeve van de mensheid verrichten, misbruikt worden voor doeleinden die de tegenovergestelde uitwerking hebben! Wij willen de mensheid door middel van de atoomernergie aan een rijke energiebron helpen. De mensheid zou hier onbeperkt gelukkig mee kunnen zijn. De mensen zouden minder tijd gedwongen zijn te werken, meer vrije tijd kunnen hebben, meer kunnen reizen, goedkoper kunnen leven. Maar wat doen ze? Ze willen koste wat wil deze prachtige energiebron voor vernietigingsdoeleinden aanwenden. En wat erger is, er zijn al kleine uitvinders die in ons zog meevaren en die de meest gevaarlijke dingen uithalen, zodat hele landen en werelddelen met de uitroeiing van hun bevolking bedreigd worden.

Ik weet er alles van, professor, zei ik. En ik vertelde hem hoe mij het schone land Siam ter harte gaat en hoe ik van zijn bewoners was gaan houden. Maar wat kunnen we doen? vervolgde ik.

Een actie voeren, zei proffessor Tygendaag, steun vragen bij de UNESCO en de Veiligheidsraad.

[p. 106]

Maar met zo'n actie hebben we de ware misdadigers nog niet in handen, wierp ik tegen.

Uiteraard, zei professor Tygendaag, maar we kunnen in elk geval de internationale recherche aan het werk zetten.

Tja, zei ik, maar het beroerde is, dat ze niet zullen weten waar die organisatie te zoeken. Ik heb zo'h idee, dat ze zo klein is en met zo'n onschuldig gezicht werkt, dat ze juist daardoor niet te benaderen is.

Daarom is het particuliere initiatief van zo groot belang, zei professor Tygendaag.

En toen moest ik plotseling aan Ondine, Jaap en Ivo denken. Ik dacht er aan, hoe oprecht verontwaardigd jullie die zondag geweest waren, toen ik jullie dat hele verhaal over Siam vertelde. En dat er toen al in jullie ogen allerlei plannen gestaan hadden om het kwaad te bestrijden.

Nee, ik drijf heus niet de spot met jullie. Ik meen het werkelijk. En daarom ga ik jullie nu een geheimpje verklappen: die organisatie bevindt zich in Nederland en naar ik vermoed zelfs in jullie goede vaderstad. Ik kan je zelfs het signalement geven van de hoofdpersoon uit dit misdadigersdrama. Het moet een klein mannetje zijn met een puntbaardje, dat met een sterk Deens accent spreekt en voorgeeft Tygendaag te heten. Hij onderhoudt connecties met andere leden van de bende, welke weet ik echter nog niet. Zouden jullie, juist omdat je nog niet volwassen bent en zodoende niet zo gauw

[p. 107]

achterdocht wekt, eens naar dat mannetje willen uitkijken? En mij daarover een rapport willen zenden?

Maar natuurlijk alleen dan, als het geen tegenstand van diverse ouders ondervindt en het huiswerk ook niet in gedrang komt. Ik blijf deze week nog in Parijs om andere zaken af te handelen en daarna ga ik weer naar mijn geliefde Siam, naar Chieng Mai. Jammer dat ik jullie voor die tijd niet meer aan het hart kan drukken, dat dat weer een paar maanden uitgesteld zal moeten worden. Zusje, ik kocht het gevraagde parfum voor je. Deze week ontvang je het pakje.

Beste zwager, zusje, jongelui, allemaal omhelsd van jullie

Ivo.

Haarlem, vrijdagmiddag

Lieve oom Ivo. We ontvingen met grote vreugde uw brief. We zijn blij dat professor Tygendaag een heel ander iemand is, dan degene die wij kennen en bespieden. Dat had u niet gedacht, hè? We kennen hem al een paar weken en koesterden al meteen achterdocht tegen hem. Hij woont toevallig bij ons aan de overkant en we hebben al een heleboel ontdekt. Onder meer dat hij dol is op zijn poes en daar maken wij gebruik van door het lieve beest viskoppen te brengen en ons zo-

[p. 108]

doende bij de heer Tygendaag - die wij ‘de schulpprof’ noemen - binnen te dringen. Ook ontdekten wij dat hij kleine loden doosjes ontvangt en vissen heeft met drie koppen en zeven staarten. Bovendien is hij in het bezit van documenten, maar die hebben we nog niet te pakken kunnen krijgen omdat hij toen net thuiskwam.

Zodra we iets naders te weten kunnen komen, zullen we het u schrijven. We hopen hem ergens op heterdaad te kunnen betrappen om hem dan rechtstreeks aan de recherche te kunnen overleveren. Kunt u de internationale recherche niet vast waarschuwen of zo, zodat ze voorbereid zijn. We zijn zo bang dat ze ons als onvolwassenen niet zullen geloven. Zodra we nieuws hebben zullen we u per luchtpost naar Chieng Mai schrijven.

Lieve Oom, verder weten we niets. Pappa en Mamma hebben nergens iets tegen. De ouders van Jaap laten we echter overal buiten, want die vinden nooit iets goed. We lopen nu grootse plannen uit te broeden.

Dag, hartelijke groeten.

Ondine, Jaap en Ivo.