De parels van het parlement

[p. 81]

XII. De achtervolging in Oud-Amsterdam

‘Waar zouden ze naar toe gaan?’ zei Ivo. ‘Wat een lugubere buurt voor zo'n klein schulpprofje. Of zou die man met de pet hem meelokken?’

‘Ben je!’ zei Jaap. ‘Hij heeft natuurlijk een afspraak met die kerel. Er is maar één ding dat ik hoop en dat is dat die afspraak niet bij die vent thuis is, want dan hebben we de hele achtervolging voor niets op touw gezet.’

‘Ja, je hebt gelijk,’ zei Ivo, ‘dat is niet te hopen. Waar zitten we hier eigenlijk?’

Nauwe straatjes, afgewisseld door smalle grachtjes. De buurt werd hoe langer hoe benauwder. Uit kleine café's kwam het geluid van knalharde dansmuziek. Waarschijnlijk hadden ze allemaal een jukebox-installatie. Mannen met erg gekleurde dassen en opvallend lichte schoenen passeerden en keken met opgetrokken wenkbrauwen naar de beide jongens. Vrouwen op al te hoge hakjes lachten de jongens ironisch toe, zodat ze een kleur als vuur kregen.

‘Een griezelige buurt,’ herhaalde Ivo. ‘Nu zijn ze weer linksaf gegaan. Laten we eerst eens voorzichtig om de hoek kijken, voordat we ook die straat in gaan.

[p. 82]

Toen ze de daad echter bij het woord voegden, was de schulpprof met zijn gezelschap verdwenen.

‘Asjemenou,’ verbaasde Jaap zich.

‘Het enige is,’ zei Ivo, ‘dat ze ergens naar binnen zijn gegaan, een café in of een huis...’

Voorzichtig liepen ze het straatje in. Even verder zagen ze inderdaad het uithangbord van een café. Ook uit dit etablissement drongen dansmuziekklanken naar buiten.

‘Daar zullen ze wel naar binnen zijn,’ zei Jaap. Hij hield Ivo aan de arm vast.

‘Nou moeten we zorgen, dat we ongezien naar binnen kunnen gluren en dat zal vast niet gemakkelijk zijn.’

Omzichtig gluurden ze door een kier van een gordijn. Enkele mannen hingen lusteloos op een barkruk aan een toog. Anderen waren bezig met een spelletje kaart of biljart. En heel achterin, in de donkerste hoek, ontwaarden ze de schulpprof met de man met de pet en nog een andere man, óók met een pet, maar een zwarte. Alle drie hadden ze een glas bier voor zich staan. Op het moment dat de jongens hen ontdekten, hieven ze juist alle drie hun glas op om te klinken.

Het was zo'n gek gezicht, dat kleine schulpprofje met een groot bierglas in de hand tussen die twee kennelijk zware jongens in, dat Ivo in luid lachen uitbarstte.

‘Stil jò,’ riep Jaap verschrikt, ‘straks krijgen ze ons nog in de gaten.’

‘Door dat lawaai van die muziek heen, zeker!’ smaalde Ivo. Maar hij was nu toch stil.

[p. 83]

De schulpprof had inmiddels zijn tas opgepakt en open gemaakt. Stuk voor stuk haalde hij er enkele flesjes uit en zette die in gelid op het tafeltje. Hij wees er enkele keren op en praatte met veel gebaren, alsof hij de rustig toehorende mannen iets aan het verklaren was. De beide mannen knikten en die met de zwarte pet keek daarna zo doordringend rond, dat de jongens snel wegdoken.

[p. 84]

Toen ze weer naar binnen durfden gluren, zette de man met de zwarte pet een klein doosje op tafel, niet groter dan een lucifersdoosje. De schulpprof maakte een begerige beweging naar het doosje toe, maar de man met de grijze pet hield zijn hand tegen en maakte een beweging met duim en wijsvinger. De schulpprof stak hierop zijn hand in de binnenkant van zijn jasje en haalde zijn portefeuille te voorschijn. Na enkele bankbiljetten te hebben neergeteld, schoof hij de portefeuille weer op zijn plaats en maakte hij zich meester van het doosje.

De man met de zwarte pet had inmiddels de kelner geroepen en weer verschenen er drie potten bier op tafel.

‘Ziezo,’ zei Jaap tevreden, ‘dat weten we weer.’

‘Wat weten we weer?’ vroeg Ivo verbaasd.

‘We weten genoeg om onze onderzoekingen voort te zetten,’ zei Jaap. ‘De volgende stap zal zijn te weten te komen wat er in die flesjes en dat doosje zit.’

‘En hoe wou je dat te weten zien te komen?’ zuchtte Ivo.

‘Heel eenvoudig, door Ondine,’ zette Jaap uiteen. ‘De prof heeft toch een werkvrouw, niet? Zet twee vrouwen bij elkaar en ze kletsen. Waar of niet?’

‘Maar die werkvrouw weet natuurlijk niets van die flesjes en dat doosje af,’ zei Ivo.

‘Uiteraard,’ zei Jaap, ‘maar Ondine kan door middel van die werkvrouw zelf op onderzoek uitgaan, snap je?’

‘Je zult wel weer geniaal zijn,’ zei Ivo, ‘maar ik snap er niets van.’

[p. 85]

‘Als je iets wilt onderzoeken,’ zei Jaap, ‘dan moet je je fantasie laten spreken, anders kom je nergens. Je moet zogezegd alle mogelijkheden uitbuiten. Maar tussen twee haakjes: we mogen nu wel maken dat we wegkomen. Ze hebben hun biertjes op en gaan afrekenen. We moeten weg zijn voordat ze de deur uitkomen.’

‘Wat is het al laat,’ schrok Ivo, die op zijn horloge keek. ‘Ze zijn al meer dan twee uur met de schilderijen bezig!’

‘Hoe laat is het dan?’ vroeg Jaap.

‘Half twaalf,’ antwoordde Ivo. ‘Laten we maken dat we op een tram komen.’

Toen ze bij het museum arriveerden hoefden ze niet lang naar meneer Bijkema met zijn klas te zoeken. Reeds nadat ze de ingang gepasseerd waren, hoorden ze van verre zijn stem al: ‘En dit... parlement... een der schoonste oeuvres... van Gogh...’

‘We behoeven maar op het geluid af te gaan,’ fluissterde Ivo.

‘En jongens,’ hoorden ze plotseling een stem achter zich, ‘hebben jullie wel een kaartje?’

Met een ruk keerden de jongens zich om en stonden van aangezicht tot aangezicht met Joost Bakzeil.

‘Wat lollig, jij hier!’ riep Ivo uitbundig.

‘Ja, wat leuk,’ vond Jaap.

‘Moeten jullie niet naar je klas?’ vroeg Joost. ‘Hoe komen jullie hier zo op eigen houtje verzeild?’

[p. 86]

‘Zullen we het hem vertellen?’ vroeg Ivo met een knipoogje naar Jaap.

‘Vooruit maar,’ zei Jaap.

‘We hebben de schulpprof achtervolgd,’ begon Ivo. En hij vertelde Joost tot in de kleinste details wat of er gebeurd was.

‘Da's niet voor de poes,’ meende Joost en er vormde zich een diepe rimpel in het midden van zijn voorhoofd. ‘Ik had nooit gedacht, dat jullie het nog eens aan het goede einde zouden hebben. Maar we zullen er nog wel over praten, ga nu maar liever de groeten van me aan Gerrit Bijkema doen, want ik moet er van door.’

Op de tenen naderden Ivo en Jaap het groepje jongens en meisjes dat zich om meneer Bijkema verdrong.

‘Een der schoonste scheppingen der moderne schilderkunst,’ kwam meneer Bijkema's stem naderbij. ‘Zie, hoe fraai die twee kubussen in elkaar sluiten, hoe geraffineerd die violette schaduwen daarachter zijn aangebracht. Hoe zuiver van lijn... Wel, wel, daar hebben we de parels van ons parlement... Tjonge, tjonge, zijn jullie met een rondvaartbootje wezen varen? Ik moet zeggen, dat jullie me verdraaid zijn tegengevallen... Dat had ik nooit van jullie gedacht...’

‘Het is echt onze schuld niet,’ protesteerde Ivo zwak.

‘Nee, heus niet meneer,’ hielp Jaap. ‘Met oversteken sloeg het licht op rood en toen was u al bij de tram. In de tijd dat wij moesten wachten was u al met de klas verdwenen.’

[p. 87]

‘Ja, ja,’ zei meneer Bijkema. ‘En toen moesten jullie een hond helpen oversteken en de man met de poppekast op de Dam helpen zingen en toen... Enfin, we zullen het er op school nog wel uitgebreid over hebben...’