De parels van het parlement

[p. 74]

XI. Jaap heeft een helder ogenblik.
Een excursie ontaardt in een jacht

‘Daar zijn we netjes doorheen gerold,’ zei Jaap toen ze weer buiten stonden.

‘Dank zij mij,’ zei Ondine. ‘Anders waren we er behoorlijk ingestonken.’

‘Ja,’ zei Jaap, ‘dank zij jou. Het heeft ook geen zin als we allemaal op ons eigen houtje aan het werk gaan. We kunnen toch net zo goed samenwerken.’

‘Ja,’ zei Ivo, ‘ik moet toegeven, dat Ondine verdraaid bij de pinken is geweest. Als hij achterdocht gekregen had...’

‘Ik moet er van door, hoor,’ zei Jaap. Hij klopte broer en zus op de schouder en verdween even later om de hoek van de straat.

‘Zo jong en luid,’ zei mevrouw De Winter, ‘hoe staat het met het huiswerk? Of hebben jullie daar tegenwoordig geen tijd meer voor? Tussen twee haakjes, ik kreeg vanmiddag bericht van oom Ivo. Hij gaat over veertien dagen weer voor enige tijd naar Siam terug en wat ik jullie vooral moest zeggen: hij heeft woensdag een bespreking met professor Tygendaag over een onderwerp dat jullie zeer ter harte gaat... Ik begrijp dit wel niet, maar ik breng het net zo over...’

[p. 75]

‘Asjemenou...!’ Ivo's mond viel open.

‘Zou hij toch...?’ begon Ondine.

‘Ik begrijp je niet? Wat is er aan de hand?’ informeerde mevrouw De Winter, ‘is er een brug ingestort of krijg je steken in je zij?’

‘Allebei,’ antwoordde Ivo. ‘Mamzel, ik krijg een ingestorte brug in mijn zij.’

‘Wel verdraaid,’ zei Ondine. ‘Dat bespreekt maar. En wij hier voor Piet Snot achter hem aan zitten...’

‘Zou-ie echt onschuldig zijn?’ peinsde Ivo. ‘Het kan toch wel een valstrik zijn? Zouden we oom Ivo niet waarschuwen?’

‘Welnee, laten we geen slapende honden wakker maken, zeg.’

‘Nou verzoek ik het parlement om niet te gaan zingen,’ zei meneer Bijkema zodra ze allen op de banken van het compartiment hadden plaatsgenomen. ‘Daar heb ik een gloeiende hekel aan. Als Hollanders met meer dan zes man in een trein zitten, moeten ze zingen. Afschuwelijke gewoonte.’

‘Zingen...!’ hoonde Ivo, ‘ik ben nogal in een bui om te zingen...’

‘Wat is er aan de hand?’ wilde Jaap weten, ‘Voel je je niet lekker?’

‘Niet lekker!’ bromde Ivo. ‘Was het maar waar! We hebben waarschijnlijk alles voor niets gedaan.’

[p. 76]

‘Wat hebben we voor niets gedaan?’ verbaasde Jaap zich.

‘Ach...’ zei Ivo, ‘mijn oom schreef gisteren dat hij in Parijs een bespreking met professor Tygendaag heeft en aangezien de schulpprof vertelde dat hij op reis ging... Alles klopt als een bus, man. De schulpprof is de onschuld in persoon...’

‘Zou je denken?’ weifelde Jaap. ‘Ik heb anders redenen genoeg ontdekt om achterdocht tegen hem te koesteren. Ten eerste heb ik, zonder dat iemand dat gemerkt heeft, een blik geworpen in de viskom. Ondine schijnt dat niet te zijn opgevallen, maar die vissen hebben allemaal afwijkingen. Er zijn er bij met zeven en negen vinnen. Met drie ogen en twee staarten... Herinner je je dat krantenbericht nog over die kikkers die ze in dat slootje gevonden hebben? Dat slootje bleek radio-actief water te bevatten... Hoef ik meer te zeggen?’

‘Wat een ontdekking!’

‘Verder heb ik de heer Tygendaag nog op andere onwaarschijnlijkheden betrapt. Vond je zelf dat verhaal van die magnetische aantrekkingskracht van de maan en andere planeten niet een tikje waanzinnig? Die bespoten kostuums? Wat hij beweerde is volstrekte onzin. Stel, dat hij een vloeistof ontwikkelt, die dezelfde magnetische lading heeft als de maan, dan trekt die de maan niet aan, maar werkt integendeel afstotend! Dat leert elk kind! Zoals jij toch ook wel weet trekken min

[p. 77]

en plus elkaar aan, maar stoten min en min en plus en plus elkaar af. Waar blijft-ie nou? Die hele theorie is een luchtledig, om in stijl te blijven.’

‘Wat een rund ben ik,’ zei Ivo en hij sloeg zich met een hand voor het voorhoofd. ‘O, wat een rund! Natuurlijk heb je gelijk! Hoe meer hij zijn kostuums met die stof zou bespuiten, hoe minder hij op de maan terecht zou komen. Zou die ezel werkelijk gedacht hebben dat we daar zouden invliegen?’

‘Nou...’ plaagde Jaap, ‘het leek er anders wel even op. Maar wat ik zeggen wilde, wat dat Parijs betreft... hij heeft het helemaal niet over Parijs gehad. Hij heeft het over een reis gehad en dat is niet bepaald hetzelfde.’

‘Je hebt aan alle kanten gelijk,’ zuchtte Ivo. ‘Je bent een veel betere detective dan ik.’

‘Jongens, we zijn er bijna!’ riep meneer Bijkema door de wagen. ‘Hou allemaal je kaartje klaar, anders schieten we straks in de drukte niet op.’

Haastig en een beetje opgewonden liepen ze met z'n allen naar de uitgang. Toen ze buiten kwamen, lag het brede stationsplein goudgeel overgoten voor hen. De af en aan rijdende trams, de toeterende boten gaven het pleinleven een muzikale begeleiding. Meeuwen vlogen laag over het blauwe water van de Amstel.

‘Wat een mooie stad toch,’ fluisterde Jaap. ‘Altijd als ik Amsterdam per trein binnenkom, is het of mijn adem even stokt.’

[p. 78]

‘Ja,’ beaamde Ivo. ‘'t Is net een beeld uit een andere eeuw, een andere tijd. Ondanks de trams, en de auto's zou je je kunnen indenken dat je de middeleeuwen binnenstapt.’

‘Kom jongens,’ riep meneer Bijkema zenuwachtig, ‘het licht is groen. We kunnen over. Daar komt juist onze tram aan.’

De mensen drongen op en Jaap en Ivo die nogal achteraan stonden, werden onverhoeds door een man met een grote koffer opzij gedrongen. Net toen ze wilden oversteken, sprong het verkeerslicht op rood en begon het verkeer langs te snorren. De jongens zagen de tram voorrijden, zagen meneer Bijkema zijn kroost naar binnen duwen. Maar net op het moment, dat de tram begon te rijden, stortte zich een hernieuwde stroom reizigers tussen de tram en de jongens, zodat zij, voordat ze het beseften, tram met klas plus meneer Bijkema uit het oog verloren hadden.

‘Da's me ook wat moois,’ mopperde Ivo.

‘Nou, zo erg is het ook niet,’ suste Jaap. ‘We nemen gewoon de volgende tram. We weten toch waar we zijn moeten.’

‘Jaaaa...’ zei Ivo. ‘Nee!’ riep hij daarna. Met uitgestrekte hand wees hij iets in de verte aan en met de andere kneep hij hard in Jaaps arm.

‘Au!’ riep Jaap. ‘Wat is er?’

‘Daar, kijk dan toch eend,’ fluisterde Ivo nu. Twintig meter verder, aan dezelfde kant van de weg,

[p. 79]

[p. 80]

liep de schulpprof in gezelschap van een in het zwart geklede man met een grijze pet op.

‘Wat heb ik je gezegd,’ fluisterde Jaap triomfantelijk terug, ‘hij is niet naar Parijs...’

‘Zullen we hem achterna gaan?’

‘Ja maar... Bijkema,’ aarzelde Jaap nog.

‘Siam is belangrijker,’ zei Ivo. ‘Dat is in elk geval belangrijker dan een les in moderne kunst.’

‘Vooruit dan maar,’ gaf Jaap toe.