De parels van het parlement

[p. 68]

X. De operatie viskop leidt tot nieuwe ontdekkingen

‘Maar wat is dat verschrikkelijk aardig van u,’ riep dr. Tygendaag uit. ‘Wat aardig van u om aan main klaine Troetel te denken! Kom u binnen, komt u binnen.’ Dat liet Ondine zich geen derde keer zeggen. Stel je voor, ze mocht het heiligste van het heiligste betreden!

‘O, wat interessant!’ riep ze dan ook uit. Maar het klonk alsof ze toneel speelde. De schulpprof merkte hier echter niets van. Hij hield het pakje viskoppen in de hand, schoof er mee langs de grond en riep: ‘Troetelschen! Troetelschen! Hier zain lekkere viesschen! Waar ist dat poesschen dan? Ah... daar is ze.’

‘Mauw, mrauw, mrauw,’ jammerde de poes. De schulpprof, vertederd, spreidde onmiddellijk het papier geopend over de grond uit en even zo onmiddellijk viel de kat op de viskoppen aan.

‘Moest het niet eerst gekookt?’ griezelde Ondine.

‘Nee, nee, main poeschen ist ein wildes dier. Iek houd van dieren in hun oerschtaat. Zai kraigt alles rauw.’

‘O,’ zei Ondine. ‘Wat eng. Werkt u hier?’ voegde ze er aan toe.

[p. 69]

‘Ja,’ antwoordde de schulpprof. ‘Iek experimentier.’

‘Waarmee,’ wilde Odine vragen, maar toen werd er gebeld.

De schulpprof legde zuchtend de pipet neer, die hij net opgenomen had en ging naar de deur. Maar nog voordat hij de voordeur bereikt had, wist Ondine bij intuïtie wie daar gebeld hadden. De jongens! schoot het door haar heen. Vast en zeker de jongens!

En jawel hoor, daar hoorde ze reeds hun stemmen. ‘Dr. Tygendaag... poes...’ O, lieve help, ook al vis. De stommelingen! Trouwens, zij was ook stom geweest. Waarom had ze hen niet op de hoogte gebracht van haar voornemen... Wat een sufferd was ze geweest. Nu kreeg de schulpprof vast achterdocht en was de kans ooit iets méér te ontdekken verkeken. Maar misschien kon ze de situatie nog redden... In een impuls liep ze de schulpprof achterna naar de voordeur.

‘Hai!’ zei Ondine, ‘hebben jullie ook al viskoppen meegebracht? Ik ook. Ja, weet u,’ wendde zij zich tot dr. Tygendaag, ‘toen we de vorige keer bij u vandaan kwamen, hadden we het over uw poesje. We vonden het zo leuk en we besloten eens iets lekkers voor haar mee te brengen. Nou, we dachten onmiddellijk aan viskoppen, natuurlijk. Maar we wisten niet van elkaar dat we vandaag juist allemaal tegelijk met die viskoppen zouden komen aanzetten...’

‘Ach, zo,’ zei dr. Tygendaag, ‘ach zo... Ja,iek vond

[p. 70]

het al ene vreemde toevalligheid. Maar zo is die situatie wel opgelost... Laten de heren dan ook maar bienenkomen. Maar u moet wel roestig zain.’

Gehoorzaam gingen ze op de krukken zitten die de schulpprof voor ze aanschoof en zwijgend wachtten ze op de dingen die komen zouden.

Ondine was natuurlijk de brutaalste. Zonder zich iets van het verbod van de schulpprof aan te trekken liep ze door het laboratorium en bekeek op haar gemak de dingen, die haar interesseerden. Ze pakte een reageerbuisje op en hield dat tegen het licht, pakte stuk voor stuk de flesjes met hun mooi gekleurde inhoud uit een rekje... De schulpprof had inmiddels zijn dierbare pipet weer opgenomen, stak een brander aan en hield het daar boven. De dieppaarse inhoud begon te borrelen en veranderde van kleur. Van paars werd de inhoud wit.

Deze merkwaardige verandering maakte dat Ivo ondanks de loden stilte vroeg:

‘Hoe komt het dr. Tygendaag, dat deze vloeistof van paars wit wordt?’

‘Wat zal iek u zeggen, jungeman,’ sprak de schulpprof. ‘Dit ies een oplossing van G₃ XA₇ en B₂ en die geeft merkwaardige verschijnselen, gevaarlijke zelfs. Want zo heb iek ene gekleurde oplossing gemaakt, zo wordt hij door verwarming kleurloos en kleurloos betekent onzichtbaar en onzichtbaar betekent dat je nergens op verdacht bent... Zeer gevaarlijk, zeer gevaarlijk.’

[p. 71]

‘Maar waarom maakt u die oplossing dan,’ vroeg Jaap nu, ‘als ze zo gevaarlijk is?’

‘Ah! jungeman, dat is het 'm joist. Iek maak hem om te zien hoe hem zichtbaar te maken, dus ongevaarlijk. Kaik, iek neem hier een tabletschen en laat dat er in vallen en... hokus, pokus, de stof is weer zichtbaar!’

‘Fantastisch!’ riep Ondine uit. ‘Maar waarom doet u dat eigenlijk?’ En ze gaf een bijna onmerkbare knipoog aan de jongens.

‘Warum iek dat doe? Maar dat is ambtsgehaim... maar iek wil het jullie wel vertellen... Kaik...’

De schulpprof dekte omzichtig de pipet af en hing haar in een rekje.

‘...iek ben bezig met een onderzoek van de planeten Mars, Venus en de maan. Van alle drie onderzoek ik de magnetische aantrekking. Die magnetische aantrekking tracht iek om te zetten in chemische stoffen. Waarum doe iek dat? Iek doe dat voor het interplanetair verkeer. Iek zoek dus de kracht van de aantrekking van de maan, maak daar een chemische stof van, spoit die op een kostuum dat bij de roimtevaart gebroikt wordt en zie... de tocht naar de maan wordt veel gemakkeliker. Je wordt als het ware vanzelf naar boven getrokken.’

Ivo floot.

‘Da's niet mis, dr. Tygendaag. En bent u nu al zover dat u de kostuums kunt bespuiten?’

‘Nee, nee, zover ben iek nog lang niet. Iek ben nog maar bai de proefnemingen met schtoffen die dezelfde

[p. 72]

lading bezitten als de maan. Aan Venus en Mars ben ik nog niet toe.’

‘'t Is fantastisch,’ vond Jaap. ‘Je trekt dus zo'n kostuum aan, gaat onder de chemische douche en hup ...zzzt je zit op de maan. Mijn complimenten, dr. Tygendaag, ik vind dit een bijzonder knappe uitvinding.’

‘En wat hebben de vissen daar nu mee te maken?’ kwam Ondine. Ze stond voorovergebogen door de kijker te gluren.

‘Viesschen, viesschen?’ zei de schulpprof en zijn stem had even een scherpe klank. ‘Die hebben daar nieks mee te maken, jungedame. Helemaal nieks... Die heb iek gewoon voor main plezier. Waarum zou iek die niet voor main plezier kunnen hebben?’

‘O, ik dacht maar zo,’ zei Ondine en ze keek volmaakt onschuldig. ‘Ik dacht 't, omdat ze in een loden bak zitten met een kijker er aan.’

‘O, ...ach... dat...’ lachte de schulpprof. ‘Das doe iek voor de kwade dampen. Anders worden maine viesschen vergiftigd en iek houd heel veel van maine viesschen...’

‘Zeg,’ Jaaps stem klonk opeens verschrikt, ‘zeg jongens, ik moet er vandoor.’

‘Nou, dan gaan we allemaal,’ besliste Ivo. ‘Ga je mee, Ondine? Dr. Tygendaag, het was mij een groot genoegen...’

‘Wat iek zeggen wilde,’ zei de schulpprof, ‘als jullie nog eens op bezoek willen komen... - dat zou iek erg

[p. 73]

gezellig vinden, maar morgen ga iek voor een paar dagen op reis. Dus iek ben er niet. Alleen die werkvrouw komt voor main poesschen en viesschen zorgen, zodoende...’