De parels van het parlement

[p. 61]

IX. Operatie viskop

‘Je gezicht iets meer naar rechts,’ zei Joost. ‘Ja..., een tikkeltje meer, zo, ja, zo is het goed.’

‘Joost,’ zei Ondine, ‘weet jij iets om nog eens met die schulpprof in contact te komen?’

‘Nou niet praten,’ zei Joost. ‘Ik ben nu net met je mond bezig. Als die nu ook nog beweegt...’

Een tien minuten lang was het doodstil in het atelier. Joost ingespannen met een groot blok boetseerklei, dat op een kleine sokkel stond en Ondine staarde strak voor zich uit en probeerde zo stil mogelijk te zitten. Ze vond dat poseren helemaal niet zo gemakkelijk. Soms kreeg je er kramp van in je nek of je rug. Dat hing er van af of je staande of zittende poseerde. En als je een echt ongemakkelijke houding moest aannemen, zoals een balletstand, dan was je na afloop doodmoe. Joost was nu aan een portret van haar bezig, maar daarna zou hij een echt danseresje van haar maken. Ze stelde zich er veel van voor. Ze had beeldjes, die de schilder Degas gemaakt had wel eens gezien, maar ze wist dat Joost iets heel anders zou maken, iets dat meer uit lijnen bestond, niet zo naturalistisch. Tenminste zo had Joost het haar uitgelegd.

[p. 62]

[p. 63]

‘Zo,’ zei Joost, ‘vertel nu maar eens wat je op je hart hebt.’

‘Ik zei,’ herhaalde Ondine, ‘dat ik zo graag verder met die schulpprof in contact zou komen. Het eerste contact is wel tot stand gebracht, maar wat nu? Want het gaat er om dat we in het laboratorium doordringen om te kijken wat hij daar uitvoert.’

‘En wat zou je daar wijzer van worden?’ bracht Joost in het midden. ‘Wat heb je er nu aan om in dat laboratorium door te dringen? Je weet waarschijnlijk alleen wat H₂O is. Wat weet je van al die chemische mengseltjes en uitspattingen af? Niets immers. Of ben je zo'n kei in scheikunde?’

‘Ach nee, helemaal niet,’ protesteerde Ondine, ‘maar daar gaat het helemaal niet om. Ik wil met hem praten en proberen los te krijgen waar of hij mee bezig is. Of hij uitvindingen doet, of hij voor zichzelf werkt, of hij iets met atoomonderzoek te maken heeft en dergelijke dingen meer.’

‘Als hij dan maar niet achterdochtig wordt,’ zei Joost fronsend. ‘Je kunt beter niets vragen. Misschien vertelt hij wel wat uit zichzelf...’

‘Nou...’ zei Ondine. ‘Ik zal toch eerst een balletje moeten opgooien.’

‘Goed, gooi jij maar balletjes. Maar nu stoppen we even, Ondine. Pauze. Loop maar wat rond. Wil je thee?’

‘Graag,’ zei Ondine. ‘Zeg, Joost, nu weet ik nog

[p. 64]

steeds niet hoe ik voor de tweede keer bij die vent binnendring...’

‘O ja, da's waar ook,’ zei Joost, terwijl hij een ketel water vulde en die op een klein pitje zette. ‘Laat's kijken... Breng hem weer een fles melk, maar niet een van mij!’

‘Hè wat flauw,’ pruilde Ondine. ‘Zoiets kun je toch maar één keer doen... Nee, verzin iets anders...’

‘Eh... breng hem een bloemetje om de schrik van de vorige keer goed te maken.’

‘Bah! een bloemetje!... Aan een man! Doe niet zo gek, Joost, wat een bui heb jij.’ Ondine zuchtte.

Joosts gezicht, dat kwasie ernstig gestaan had, klaarde plotseling op: ‘Vertelden jullie mij niet dat hij een kat had? Of was het een ander wild beest? Breng dan wat voor dat dier mee, kattebrood of vis, viskoppen...’

‘Dat is het,’ juichte Ondine. ‘Joost, je bent een genie! Maar waar haal ik die vis zo gauw vandaan?’

‘Van mij,’ knikte Joost. ‘Ik kom er juist op omdat ik vandaag bokking gekocht heb. Ik zal de koppen voor je afsnijden, dan kun je die meenemen.’

Aldus geschiedde. Een half uurtje later toog Ondine vol goede voornemens en boze plannen naar de bovenste verdieping van het aangrenzende huis met een pakje viskoppen onder de arm.

‘Alles goed en wel,’ mopperde Ivo. ‘We kennen die schulpprof nu wel, maar hoe knopen we verder connec-

[p. 65]

ties met hem aan. We kunnen toch moeilijk aanbellen en zeggen: ‘Daag, dr. Tygendaag, we komen op visite!’

‘Inderdaad,’ beaamde Jaap. ‘Dat zal moeilijk gaan. Wat we misschien wèl kunnen doen, is aanbellen en vragen of we eens een kijkje in zijn laboratorium mogen nemen...’

‘Zou dat niet verdacht zijn?’ zei Ivo. ‘Denk je niet dat hij daar een luchtje aan zou vinden. Misschien niet meteen, maar wel later, als we bezig zijn dat complot op te rollen.’

‘Nou... je loopt wel op de dingen vooruit,’ vond Jaap. ‘Dat complot oprollen... We weten nog niet eens of hij wel in een complot zit... We vermoeden nog maar. Weet je nog wel wat je oom gezegd heeft over bewijzen?’

‘Jawel,’ erkende Ivo, ‘maar desondanks. Per slot gaan we toch verder met dat onderzoek en moeten we elke verdenking zien te ontwijken. We moeten per se voorzichtig zijn.’

‘Zouden we Ondine niet kunnen vragen,’ begon Jaap.

‘Ondine,’ vloog Ivo op, ‘alweer Ondine. Nee, die heeft heus al genoeg gedaan. Trouwens ik vind het eigenlijk maar gevaarlijk voor een meisje dit werk. En bovendien, het is toch te gek dat we alles aan een meisje zouden overlaten en er zelf gemoedelijk achteraan lopen. Nee, laten we vooral proberen zèlf in contact te komen met die prof. We hebben hem per slot geholpen met

[p. 66]

die trap. Hij zal ons heus wel vriendelijk ontvangen.’

‘Alles goed en wel,’ zei Jaap. ‘maar nu zijn we nog niet verder: hoe?! Ik kan hem bijvoorbeeld wel vragen of hij me met mijn scheikunde wil helpen, maar daarvoor ken ik hem niet goed genoeg.’

Even was het stil. Toen zei Ivo:

‘Ik weet het. De poes!’

‘De poes?’ deed Jaap verbaasd.

‘Natuurlijk jó, de poes. Die man is dol op zijn kat, dat heb je wel gemerkt. Als we hem dus iets lekkers voor zijn kat komen brengen, zal hij ons direct accepteren als mensen die het goed met hem menen.’

‘Tja...’ aarzelde Jaap. ‘Het is wel een goed idee, maar eigenlijk is het toch grote huichelarij. Het idee dat je bij iemand komt spioneren en poeslief - letterlijk poeslief in zijn gezicht doet. Terwijl, wie weet, àls we de zaak oprollen, wat hem dan te wachten staat...’

‘Ja, zo is het nu eenmaal,’ zei Ivo, die niet zo gevoelig was als Jaap. ‘Als we het voor ons eigen voordeel deden, dan zou het misschien wel gemeen zijn, maar per slot doen we dit toch om een heel volk van de ondergang te redden. Je moet nooit uit het oog verliezen wat zo'n vent van plan is!’

‘O.K. dan,’ zei Jaap. ‘Ik geef me over. We brengen dus iets voor die poes mee. Maar wat? Vis? Heb jij vis?’

‘Ik niet,’ zei Jaap, ‘en mijn moeder denk ik ook niet want die houdt niet van vis. Maar we kunnen wel

[p. 67]

even wat viskoppen vragen in het viswinkeltje een paar blokken verder.’

Aldus geschiedde. Een half uurtje later togen Jaap en Ivo met een pakje viskoppen naar de overkant om een bezoek af te leggen aan de poes van dr. Tygendaag.