Stille menschen

[p. 102]

Een scheer-avontuur.

't Is bepaald een ongeluk, wanneer men zich niet zelf scheren kan, en 't zou te wenschen zijn, dat er bij aankomende jongelingen door de vaders op werd gelet, dat zij deze operatie behoorlijk leeren verrichten, zoodra het beslist is, of de uitspruitsels, die zich aan hun kin en bovenlip vertoonen, haar of veeren zullen worden. Die zich aan een ander spiegelt, spiegelt zich zacht, daarom wil ik tot leering en nut van de vele jongelieden, die even als ik uit gemakzucht of uit een andere oorzaak niet geleerd hebben, zich zelf te scheren, een waarachtig relaas geven, van van 't geen mij eenmaal is gebeurd. O! jongelieden van Nederland, aankomende baard- en kneveldragers, neemt er een exempel aan!

Ik moest dan ergens op een kleine plaats van ons vaderland, wáár? ge moet mij ten goede houden, dat ik dàt niet zeg, 's avonds lezen op de Nutsvergadering. Haastig had ik mijn valiesje gepakt en ter nauwernood kwam ik nog tijdig genoeg aan den spoortrein, om bijtijds de plaats mijner bestemming te kunnen bereiken. Goddank! ik zat, ademloos en zenuwachtig door 't reppen, in de niet-rook-coupé le klasse en toen ik eenigszins tot kalmte was, herinnerde ik mij, dat ik door de haast verzuimd had, mij door mijn gewonen barbier (een juweel van een scheer artist) te doen raseeren, maar ik dacht: dat is minder, zoodra ik te - - Ja hm! een naam moet ik toch aan 't plaatsje geven, daarom noem ik 't maar Schuimburg - kom, zal ik me laten scheren. 't Was afschuwelijk weer en de regendroppels, door den fellen wind gezweept, kletterden tegen de portierruiten alsof ze er door heen wilden - 't was lekker warm in den waggon, de waterstoof koesterde mijne voeten en heerlijk dommelde ik moe als was door 't reppen, weldra in, gewiegd door de beweging en in slaap gezongen door 't eentonige gerommel van de wagens en 'k werd eerst wakker toen de conducteur riep: ‘Schuimburg!’ - Een goede bekende, waar ik logeeren zou, haalde mij af van den trein; 't weêr was ontzettend slecht geworden, 't hagelde, woei en regende, alsof de natuur het er op had toegelegd, mijn nieuwen gibus ('k had het ding voor 't eerst op, notabene) in één avond te vernielen. - Gelukkig had mijn vriend voor

[p. 103]

een rijtuig gezorgd en kwam ik er dus met een klein stortbad af. Weldra zat ik met hem en zijn lieve vrouw in de gezellige huiskamer in een grooten stoel, die - zoo meent men - van God en rechtswege elken nutslezer, die van elders arriveert, toekomt.

't Was theetijd, ongeveer zes uur, en de hupsche huisvrouw had voor een fijn kopje pecco gezorgd. - Door de vriendelijke ontvangst, de begroeting, en de gezellige huiskamer had ik in 't geheel niet meer aan mijn stoppelige kin gedacht, maar ik werd er aan herinnerd door mijn vriend, die in vollen ernst vroeg; ‘je laat zeker je baard staan, evenals ik?’

‘Ik? Neen waarachtig niet, maar gisteren heb ik verzuimd, me te laten scheren, en vandaag had ik er geen tijd meer voor, maar 't is nog pas zes uur, om 8 uur is de lezing; 'k heb dus plenty tijd om me even te laten...’

‘Laten scheren? - hier op 't dorp? Scheer jij je dan niet zelf?’

‘'t Is ongelukkig genoeg! maar ik kan 't niet.’

‘Kerel! dat 's een fout in je éducatie..’

‘Dat is zoo, maar 't is nu eenmaal zoo en gelukkig zijn er barbiers...’

‘Ja, maar niet hier op 't dorp.’

‘Wat zeg je, geen scheerder?’

‘Ja, zoo'n halve boer, Jalink heet hij, die Zaterdagsavonds bij zich aan huis de boeren vilt, maar....’

‘Goeie hemel en ik zie er zoo uit! Och! beste vriend, doe me plezier en laat dien vent even roepen, ik zal me in 's hemels naam aan hem wagen.’

Mevrouw, lachend over mijn verlegenheid, schelde de dienstbode en gaf haar de opdracht om naar Jalink te gaan en hem te verzoeken, mij te komen scheren. We praatten gezellig eenigen tijd voort over allerlei onderwerpen, totdat, 't was ruim een kwartier later, het dienstmeisje terugkwam, met de boodschap dat ‘Jalink niet kommen kon, omdat de vrouwe biekans in de kroam lag, meheer mos moar bie hum kommen, dan zol ie meneer wol évekes helpen.’

We keken elkander met komisch verblufte gezichten aan. Mevrouw zei nog: ‘kom, ik zou van avond maar ongeschoren optreden,’ maar mijn ijdelheid sprak een krachtig neen! en geleid door mijn zelfop-offerenden vriend, zochten wij baas Jalink op. - Met een pet van mijn gastheer op, die mijn nieuwen gibus veel te mooi vond voor den geweldigen regen, de jaskraag omhoog en met omgeslagen broekspijpen wandelden wij door modder en plassen tot aan Jalinks woning, die op tamelijken afstand aan een zijweg gelegen was.

Druipnat, onze paraplues weigerden dienst door den fellen wind, bereikten we de kleine behuizing. We traden binnen en werden door Jalink in een soort van bijkeukentje of kamertje gelaten, waar behalve een latafel, een stoel stond en een paar aan den muur opgehangen scheerbekkens naast een melankoliek portret van Willem II de eenige versiering uitmaakten. ‘Hier is die heer, die geschoren wil worden, Jalink!’ zei mijn vriend.

‘Loat 'm dan goan zitten, want de vrouwe is er zóó oan toe, moar misschien... Ik was gaan zitten en hij begon mij in te zeepen.

[p. 104]

Wat ik uitstond, is niet te beschrijven. Ik, die gewoon ben om met een kwastje ingezeept te worden, netjes zooals 't behoort met fijne scheerzeep - ik voelde nu een vijftal harde vereelte knobbelige klauwen, met vies ruikend zeepschuim overtogen, langs mijn kin en wangen strijken? Neen! duwen, knijpen, beuken! 't was een marteling maar ik stond ze door, zonder te kikken.

Jalink begon te scheren: ‘Is 't mes goed?’ vroeg hij uit kracht der gewoonte, en ik zei maar ja, uit vrees dat hij een ander zou nemen, dat nog schaardiger, nog botter en harder was.. Mijn linker wang was afgeschraapt, 't is 't eenige woord dat ik voor die bewerking kan vinden, hij begon aan mijn kin. 'k Drukte mijn nagels in den onderrand der stoelzitting, om 't niet uit te schreeuwen. - Kerel, wat beef je toch,’ dàt moest ik eindelijk nolens volens zeggen.

‘Joa dâ weet 'k wel, moar 't is ók mien erste. als 't er moar érst goed en wel was, zie je, dan zô 'k oe wel béter helpen moar -’ hij had 't mes op mijn kin en scheerde verder. - Daar klonk eensklaps een schelle kreet uit 't aangrenzende vertrek en oogenblikkelijk daarop trof het geluid van een scherpe kinderstem ons oor.

Jalink drukte het scheermes een millimeter diep door mijn huid, liet 't daarna vallen, en snelde de deur uit.

- Half geschoren en bloedend keek ik mijn vriend zóó onnoozel aan, dat deze het plotseling uitschaterde en zei: ‘Kerel! je ziet er onbetaalbaar uit - met die ‘jaap’ in je kin; dat geval moet je ereis opschrijven.’

De jaap bloedde ferm door en terwijl ik bezig was om met mijn zakdoek, dien ik in 't scheerwater had gedoopt, de wond af te wasschen stak Jalink zijn hoofd even om de deur en riep: ‘'t is een jeungske!’

Hoe ik het verder gemaakt heb? och ellendig; ik heb met Jalinks mes zoo goed mogelijk de andere helft van mijn wang afgekrabt en dank zij azijn en poudre de riz, zag ik er iets minder dan ontoonbaar uit, maar toch vertelde mijn vriend mij, dat iemand hem gedurende de pauseering had gevraagd: zeg souffreert de lezer aan uitslag in zijn gezicht?