Stille menschen

[p. 64]

Influenza.

- 't Is verschrikkelijk tegenwoordig met die influenza, hoe komen de menschen toch aan die ziekte; je hoort voortdurend van sterfgevallen; sedert eergisteren zijn hier al vijf aanzeggingen geweest. - En terwijl ze dit zegt, doet mevrouw Verdam haar nachtgoed aan, in de zacht verwarmde slaapkamer.

- Ja, 't is een ongezonde winter, antwoordt mijnheer, die reeds onder de dekens ligt en met een behagelijken geeuw zich uitrekkend, voegt hij er bij: 't zijn meest oude menschen, die sterven; - de influenza pakt hen ineens zoo geweldig beet.

- Maar jonge menschen sterven er ook aan, zucht Mevrouw. Op dit oogenblik klinkt een kort kuchje in den wieg, waarin kleine Karel, de eersteling van de familie Verdam, sluimert. Mevrouw, die juist haar kousen wil uittrekken, staat haastig op en de wieg naderend, waaruit een herhaald kuchen en een zwakke kreet haar verbleeken doen, zegt zij angstig: - Hoor je, dat, Frits? Kareltje hoest - Heere! 't kind zal toch geen kou hebben gevat, hij is vandaag op straat geweest.

- Zoo, hum! misschien 'n beetje verkouden, klinkt 't slaperig van onder de dekens.

- O, heere! nu niest hij ook - toe, Frits, ga asjeblieft niet slapen, sta op en kijk eens - me dunkt Kareltje ziet buitengewoon rond.

Met een zucht komt mijnheer zijn bed uit, kijkt in de wieg, terwijl zijn vrouw de lamp omhoog houdt en antwoord; Hij slaapt goed door hm! rood? neen, ik vind dat hij er best uitziet.

De kleine ontwaakt en schreeuwt luider.

Mevrouw zet de lamp op den schoorsteenmantel en blijft bij de wieg staan kijken; zachtjes zegt zij:

- Hij trekt zoo raar met zijn mondje, en vindt je niet, dat hij erg haalt, terwijl hij schreeuwt? - Hij zal toch niet crouperig zijn. O, heer! ik wist me geen raad, als 't kind de croup kreeg.

- Maar zulke kleine kinderen krijgen nog geen croup.

- Weet je dat wel zeker, Frits?

- De baker heeft 't gezegd.

[p. 65]

Maar zijn de bakers nu wel zoo op de hoogte?

- Ja, heusch! maak je maar niet angstig....

- Hè, 'k wordt er akelig van, zoo gilt hij; zijn oogjes verdraaien heelemaal. - Frits! Frits! kom nu toch hier asjeblieft en loop niet telkens wêer naar bed - 'k geloof, dat 't kind een stuip krijgt; 'k ben als de dood voor stuipen.... kijk 'm nu toch eens goed aan...

- Hij heeft pijn, geloof ik.... misschien kramp in z'n buikje.

- Zou 'k hem eens een beetje venkelwater geven.

- Dât kan nooit kwaad...

- Is er nog venkelwater in 't fleschje, toe, kijk eens even op de waschtafel?

- 'k Zie niets, Sophie.

- O! dat's waar, 'k heb 't beneden laten staan in de huiskamer, och, wil je 't even halen?

Mijnheer trekt zijn pantoffels aan, gaat naar beneden, stommelt in de donkere huiskamer een poos rond, stoot zich een paar blauwe plekken tegen de pooten der eettafel, gooit een vaasje van 't buffet, als hij de lucifers zoekt en komt een oogenblik later terug, met een halfgevuld fleschje.

- Dankje! - O, Frits, kijk nu toch eens, hij is wel wat kalmer maar hij trekt voortdurend met z'n mondje; zou hij nu heusch geen stuip hebben?

- Wel neen, dat doen kleine kinderen wel meer.

God geve 't - en waar heb je nu de magnesia?

- De magnesia?

- Natuurlijk, aan venkelwater alléén heb ik niets; 't doosje met magnesia stond naast 't fleschje; toe vent, gauw! kijk, Kareltje is bepaald benauwd.

Weer daalt mijnheer in 't duister de trappen af, om met 't doosje terug te keeren; op 't portaal niest hij een paar maal, want 't is er koud en tochtig. Hij bibbert, als bij binnenkomt en 't doosje aan zijn vrouw gevend, zegt hij: - Die satansche meid heeft bepaald ergens een raam opengelaten, want 't tocht in huis, dat je er door opgenomen wordt. Mevrouw staat nog bij de wieg en op 't oogenblik, dat mijnheer weer in bed wil stappen, begint Kareltje opnieuw te schreeuwen.

- Maar luister dan toch eens Frits, 't kind schreeuwt veel heescher dan anders, hij heeft 't bepaald op z'n borstje. - Kom jij maar hier, m'n ventje, bij moesje. Zoo-hè - Ja zoo is 't goed, hè? Nu, nu, huil maar niet zoo. - God! Frits, zou 't schaap ook honger hebben?

- Heeft hij de flesch gehad?

Mijnheer is reeds met één voet in bed, maar trekt dien zuchtend terug, als zijn vrouw zegt: - Ja, om halftien, een volle flesch, maar hij kan wèer trek hebben - toe, geef jij me de flesch eens aan en de melk.

- Dank je: o heer! de melk is koud: dat's vervelend, nu hebben we geen water.

- 't Spirituslichtje?

- Neen, dat duurt te lang; och, och, hoor hij eens aangaan, 't kind is bepaald ongesteld. Gauw, Frits, in de keukeu is nog warm water in den ketel op 't fornuis.

[p. 66]

Nogmaals verlaat mijnheer de warme kamer, om twee verdiepingen lager zijn schenen te stooten tegen een emmer, die voor 't fornuis is blijven staan. Eindelijk vindt hij rondtastend den ketel met warm water en brengt dien boven. Rillend en huiverend komt hij binnen en bromt:

- Daar is de ketel en nu weet ik meteen waar die tocht vandaan komt; ze hebben de plaatsdeur opengelaten. Hè, 'k heb m'n handen ook haast gebrand aan dat fornuis, 't is nog flink heet, 'n gloed van belang.

- Je hebt toch 't fornuis niet opengelaten? De dekplaat ligt altijd naast den ketel.

- 't Is stikdonker in de keuken en....

- Goeie hemel, Frits, dat kan zoo niet blijven - als er roet of zoo iets uit den schoorsteen valt, dan - neen! 'k heb geen gerust oogenblik van nacht, als je niet even naar beneden wipt, om...

- In godsnaam dan, maar 'k ben al zoo koud als 'n bot.

- 't Spijt me heusch voor je - maar - stil dan, Kareltje, nu krijg je 'n fleschje - stil dan!

Mijnheer ziet bleek, als hij weer binnen komt; hij zegt niets, maar wrijft zijn handen in elkander en masseert zijn beide bloote knieën een beetje, voor hij in bed stapt.

Kareltje schreeuwt intusschen voort en keert zich onwillig van de flesch af.

- Toe, ventje, proef maar eens, 'n lekker fleschje, vleit mama.

- Bae - hae - ae - ae!

- Maar, Frits, lig je nu alweer in bed? En 't kind schreeuwt zich een ongeluk - ik begrijp er niets van, niets helpt; de magnesia spuwt hij weer uit en de flesch wil hij niet....

- Leg 'm 'n beetje op z'n buik, atchi, atchi!

Dat schijnt te helpen, want de jongeheer Karel wordt rustiger en schreeuwt eindelijk niet meer.

- Gelukkig! hij slaapt weer in, zegt mevrouw en probeert met groote behoedzaamheid het kind weer in de wieg te leggen.

Een kwartiertje rust. Mevrouw is juist in bed en vraagt: slaap je?

- Neen, ik ril.

Daar beweegt de kleine zich in de wieg en zet opnieuw een keel op, zóó geweldig, dat zijn moeder met één sprong weer uit bed en bij de wieg is.

- Maar, Frits, blijf toch niet zoo kalm liggen, Kareltje is ziek, dat merk je toch wel. Zou hij ook influenza hebben; kinderen kunnen het toch ook krijgen.

- Is hij wel droog?

- 'k Heb 'm pas geholpen. Maar kom er dan toch uit.

- Ik kom al - maar wat kan ik er aan doen?

- Hè, dat 's hartelijk. - Is 't wel warm genoeg in de kamer, hoeveel graden hebben we? - Hoor nu toch eens hoe hij huilt!

- Bijna vijfenvijftig - warm genoeg.

- Neen! de dokter heeft gezegd minstens zestig, gooi wat op de kachel, Frits.

[p. 67]

- Waar is de kolenbak dan?

- O gut, dat 's waar ook, die is vergeten boven te brengen, dat 's mijn schuld. Och Heere! - en de kachel ligt op apegapen. - Weet je wat, dan hoef je niet naar den kelder - haal den kolenbak uit de huiskamer even.

- Maar vrouw, ik....

- Ik bid je, Frits, in 't belang van ons kleintje, 't is maar één wip voor jou, met je lange beenen. Och, och! hoe komt zoo'n kind nu ineens aan influenza - hoor, hij hoest ook weer.

- Hij overschreeuwt zich, dat is alles, pruttelt mijnheer, als hij de kamer verlaat om kolen te halen.

..........................

- Nu weet ik 't Frits! Goddank, 't is niemendal, roept mevrouw Verdam haar terugkeerenden echtgenoot toe, 't was maar een speld van z'n luier, die hem stak, - hè, dat is een pak van m'n hart.

- Zoo! is alles wat mijnheer zegt, terwijl hij de dekens zoover mogelijk over zich heen haalt en huiverend ineenkrimpt.

Den volgenden morgen vraagt Mevrouw Verdam:

- Frits, sta je nog niet op, 't is hoog tijd? En mijnheer antwoordt met een neuzig geluid in zijn stem en een heete droge keel: - Neen; ik zal er maar in blijven; 'k heb bepaald koorts, ik voel me erg onlekker - laat den dokter halen.

En als de medicus komt, zegt hij, na 't gewone onderzoek: - Influenza! Wèl, wel, Verdam, jij ook al - hoe kom jij daar zoo in eens aan?