|
| |
| |
| |
Een massagekuur.
Freiherr von Hattersdorff zu Wiesenbrück was met een tamelijk goed pensioen en een aanmerkelijke hoeveelheid heupjicht uit den Pruisischen krijgsdienst getreden en logeerde met zijn corpulente ‘Frau Gemahlin’ en zijn ‘Fräulein Tochter,’ een spichtige, achtentwintigjarige, groezelige blondine, met de bevallige vormen eener asperge, sedert eenige weken te Wiesbaden, om daar, indien mogelijke, zoo al niet genezing, dan toch verlichting voor zijn pijnlijke kwaal te vinden.
Iederen morgen om halfzeven kon men geregeld het drietal bij den ‘Kochbrunnen’ vinden. Papa zette voortdurend een gezicht als een oorwurm en kneep de lippen opeen, waarover elke vijf minuten een ‘Himmel-donner-wetter’ scheen te zullen rollen, indien hij ze opende onder den stoppeligen, grijzen knevel. Met de eene hand leunde hij op den omvangrijken arm van zijn geduldige gade en met de andere op een stok, die, minder onwillig dan zijn rechterheup, hem eenige verlichting en gemak bij het gaan bezorgde. Driemaal, vóórdat de klok in de Kurhalle acht uren sloeg, opende hij zijn aan Rijnwijn en Beiersch bier gewenden mond, om met echten heldenmoed een groot glas warm Kochbrunnenwasser te verzwelgen; echter niet zonder bij iedere teug de woorden: ‘Grässlich,’ ‘Abscheulich’ of ‘Verdammtes Zeug’ te doen hooren.
Mama dronk eveneens van het zilte vocht, terwijl zij de zoete hoop koesterde om gedurende de badkuur van den overste eenige kilo's aan gewicht te verliezen; en ‘Fräulein Tochter’ slurpte met een paar bleeke, spitse lipjes uit een glazen pijpje hetzelfde heilzame nat, omdat zij wel eens had gehoord, dat 't Wiesbadener water dikker maakte en voordeelig op tint, bloedarmoede en huidvlekken werkte.
't Scheen inderdaad, alsof het geneeskrachtige water gezegend werkte, want de oude krijgsheld begon eenige verlichting te bespeuren. Na 't gebruik van een tiental warme baden en ongeveer zesmaal zooveel glazen bronwater, liep hij iets minder moeielijk en sleepte zich langzaam aan naar de beroemde table-d'hôte in 't Hôtel Dahlheim. Met een zucht van verlichting nam hij plaats aan tafel en een glimlach
| |
| |
van innig welgevallen verhelderde zijn gelaat, toen hij zijn min of meer rooden neus en grijzen knevel weer voelde doortrekken met de geuren van allerlei spijs en gebraad.
Op zijn kamers - hij woonde met de zijnen in een bescheiden ‘Hôtel Garni’ - leefde hij uiterst eenvoudig; maar toen het drietal de table d'hôte weer kon bezoeken, bewezen zij eenparig, dat zij voor meer uitgebreide diners ook iets voelden en voor de drie mark, die zij per hoofd verteerden, het noodige wilden genieten, al was 't dan ook maar om den hôtelier de eer te geven, die hem toekwam.
Met onbegrijpelijke virtuositeit verwekte, zoowel de asperge-achtige jonge dame, als de meer bolvormige mama, groote hoeveelheden gekookte en gebraden spijs. Papa, die waarschijnlijk het geldelijke evenwicht voor den hôtelier wilde bewaren, at weinig, maar dronk des te meer en verklaarde elken middag aan het dessert, als hij met glimmend voorhoofd en kleine oogjes, na de boter en kaas, het laatste teugje uit zijn glas dronk en zijn grijzen knevel met zijn servet afwischte, dat ‘der Wein famos, - das Wasser vom Kochbrunnen aber, unter der Kanone teufelmässig, niederträchtig gemeines Zeug’ was.
Reeds op den eersten dag had de kolonel zijn aanvankelijke beterschap met een flesch Rijnwijn, gesteund door een flesch ouden Bourgogne en geholpen door een Hochheimer-mousseux, waarvan Mama en dochter echter ook het hare kregen, begroet en nu ging hij voort met iederen dag die beterschap opnieuw te herdenken, afwisselend met Nuits, Château la Rose of Johannisberger, die hem na 't diner steeds een hoogere gelaatskleur, een slaapje en bij 't ontwaken een knorrige luim bezorgden.
't Duurde niet lang of de Ischias, die in den beginne voor 't in- en uitwendige water de vlucht had willen nemen, kon de uitnoodiging van zijn vrienden Bourgogne en Rijnwijn, om weerom te komen, niet weerstaan, en de Overste zat, na een dag of veertien table d'hôte, op een morgen in zijn kamer ‘als een blok’ in zijn stoel en met zijn hand op de heup te kermen.
Een dag later brulde en tierde hij zóó geweldig, dat Mama uit medelijden tranen met tuiten huilde en Fräulein Tochter het op haar zenuwen kreeg, doordien zij de meer dan ordinaire soldatenvloeken van haar lieven papa niet langer kon aanhooren zonder zichzelve erg onfatsoenlijk te vinden.
‘Himmelhöllenhund Sakrement! dat's te erg. Schwefelelement! laat een dokter komen!’ bulderde de Overste met een stem, als stond hij voor zijn bataillon.
‘Maar welken dokter, lieve man?’ vroeg sidderend mevrouw.
‘Dat dondert niet! den eersten den besten, - maar niet zoo'n ouwen pruik, zoo'n lapzalver; ik moet er een van de nieuwe richting, een specialiteit heb... Au! Schwerenoth! 'k word nog gek van de pijn. O, Sakkrrrement! die satansche heup,’ schreeuwde de overste tot ergernis van zijn dochter, die met trillende lippen hem toevoegde:
‘O! papa u bezondigt je heusch!’
‘Dat's wel mogelijk! - maar 't kan me niet schelen. Au! - Himmeldonnerwetter!’
| |
| |
Mama schelde vol angst den kellner en verzocht hem den eersten den beste dokter te doen roepen.
Een paar passen verder in de straat dan het Hôtel Garni stond op een koperen naamplaat aan den deurpost van een bescheiden woonhuis:
‘Dr. Otto Druff, Special-Arzt für Massage, etc.’
De kellner wipte met zijn servet over den arm de stoep van het hotel af, dien van den dokter op en stond een oogenblik later tegenover den medicus, een knap, vriendelijk man, met een gunstig uiterlijk, die hem op zijn vraag: ‘Dokter, of u dadelijk in ons Hôtel wil komen? Overste von Hattersdorff zu Wiesenbrück heeft zoo'n verschrikkelijken aanval van jicht, op No. 26,’ onmiddellijk antwoordde:
‘Zeker, zeer gaarne!’ En toen hij vroeg: ‘Ik versta je immers goed: 't is Overste von Hattersdorff?’ schitterde er plotseling iets in het oog van den dokter, dat men voor boosaardige vreugde had kunnen houden, indien men niet wist, dat medici gewoonlijk ver boven deze minder edele aandoening verheven zijn.
‘Ik kom oogenblikkelijk; in tien minuten ben ik bij den Overste.
‘Uitstekend, Dokter!’
| |
II.
Een bescheiden tikje klonk op de deur van No. 26.
Twee dames, die eensklaps opsprongen, riepen te gelijk: ‘Binnen!’
Op den drempel verscheen de dokter en boog.
‘O! U is zeker de dokter? Kom binnen, als 't u blieft! O, mijn man heeft zoo verschrikkelijk naar u verlangd,’ zei de zenuwachtige, dikke dame; en haar spruit voorstellend, voegde zij er bij: ‘Mijn dochter Ildegard, - ook 'n beetje nerveus, want papa is inderdaad half razend en erg, heel erg ongemakkelijk door de pijn.’
De dokter boog even voor de spichtige Ildegard, die zeer voornaam een nijging maakte, en terwijl zij uit haar zeegroene oogen een schaamachtig onderzoekenden blik op Dr. Otto Druff slueg, zuchtte zij in stilte: ‘O! wat 'n lief mensch schijnt dat te zijn.’
‘Mag ik u verzoeken, Dokter? Mijn man is in de slaapkamer.’
‘Gaarne, Mevrouw!’
De Overste lag in schuinsche houding in een fauteuil en kermde, vloekte en raasde afwisselend.
‘Herr Oberst!’
‘Herr Doktor!’
Een paar minuten keek Aesculapius den kranken Mars oplettend aan. Toen hij hem goed had opgenomen en bekeken, flikkerde het vonkje boosaardigheid weer een ondeelbaar oogenblik in des dokters oogen en bewogen zijn lippen zich onmerkbaar tot een glimlach, terwijl hij met deelnemende stem vroeg:
‘U lijdt zeker ontzaglijk veel, Overste?’
| |
| |
‘O! om er helsch van te worden, Dokter!’
‘Maar lieve man!’
‘O foei, papa!’
‘Wees zoo goed eens even op te staan.’
‘Opstaan?’ De kolonel zag den dokter aan, als wilde hij zeggen: ‘Man! ben je dol? en herhaalde: ‘Opstaan? - Onmogelijk!’
‘'t Moet, Overste; anders kan ik niet oordeelen over den toestand van uw been en heupgewricht. Mag ik u dus verzoeken?’ Kermend en klagend werkte de Overste zich langzaam met groote inspanning een eind omhoog, totdat hij met dikke angstdroppels op 't voorhoofd, op één been balanceerend, met beide handen op den fauteuil leunend, den medicus smeekend aanzag.
De dokter greep snel den kranken voet, rukte dien met geweld naar beneden en bewoog daarna het been krachtig heen en weer, zoodat de Overste doodsbleek werd en bijna flauw van pijn, met een zacht kermend: ‘Jezus-Maria-Joseph’, in den stoel terugzonk.
Mevrouw was bij dit tafereel achter in een hoek van de kamer gaan staan, om haar tranen den vrijen loop te kunnen laten, en de dunne Ildegard zweefde nader, ten einde papa's kloppende slapen met wat Eau de Cologne te wasschen. Medelijdend hield zij den zachtkreunenden lijder haar batisten zakdoekje onder den neus, totdat de dokter op bevelenden toon zei: ‘Komaan! kleed u nu maar eens uit.’ Toen nam zij de vlucht, en terwijl zij beproefde te blozen, wierp zij een vernietigenden blik op den aesculaap, als wilde zij zeggen: ‘Zulk een woord in mijn bijzijn...? Foei, mijnheer, foei!’
Mama nam Ildegards plaats in en hielp haar gemaal bij 't ontkleeden zijner extremiteiten, totdat de dokter zei:
‘Zóó is 't genoeg. - Ga nu eens voorover op uw bed liggen; dan zal ik u onderzoeken, Overste.’
Met zaakkundige hand bevoelde en betastte de medicus 't been, 't heupgewricht en den rug van den lijder en zei toen, langzaam en met klem:
‘Overste, u kan geheel genezen, maar alleen op twee voorwaarden.’
‘Zoo! En die zijn, dokter?’
‘1o. Totale onderwerping aan het diëet, dat ik u voorschrijven zal.’
‘2o. Moed om een pijnlijke behandeling te ondergaan. U heeft toch moed?’
Een flauwe glimlach omspeelde de lippen van den krijgsman, toen hij antwoordde:
‘Moed? - Ik ben soldaat, Dokter! - Maar aan pijn heb ik een verd..mden hekel. Moet ik soms geopereerd worden? - Ga je gang maar, dokter; maar onder chloroform, asjeblieft.’
‘O God - neen! niet snijden!’ steunde mevrouw, doodsbleek wordend.
Uit de andere kamer klonk een klein gilletje; 't sleutelplaatje viel plotseling neer voor 't slot der porte-brisée, waardoor ten duidelijkste bleek, dat Ildegard uit de andere kamer door 't sleutelgat de treurige groep had bekeken en alles had gehoord en verstaan.
‘Snijden?’ vroeg de dokter lachend. ‘Geen kwestie van, Mevrouw!
| |
| |
- Wrijven, masseeren, volgens de methode van Dr. Mezger uit Amsterdam; ik ben specialiteit in de massage; 't is het eenige middel, waardoor mijnheer uw echtgenoot kan herstellen.’
Een zucht van verlichting ontsnapte den krijgsman, terwijl hij nog steeds vooroverliggend, met zijn hoofd schuins op het kussen, in zijn baard bromde: ‘Anders niet? Maakt de kerel daar zoo'n drukte over?’ - en luid voegde hij den dokter toe: ‘Dan maar dadelijk, hoe eerder, hoe beter. Knijp dan maar!’
‘Uitstekend, Overste; we kunnen dadelijk beginnen.’ De dokter trok zijn jas uit, ontdeed zich van zijn vest, en toen Mevrouw von Hatters-dorff verschrikt vroeg: ‘Dokter, u gaat u toch niet uitkl...?’ viel hij haar lachend in de rede met: ‘Pardon! ik maak 't me alleen maar wat gemakkelijker; er is nogal kracht noodig voor zoo'n massage.’ Druff knoopte zijn manchetten los, stroopte zijn hemdsmouwen op, toonde een paar buitengewoon zwaar gespierde armen en vroeg: ‘Heeft u ook een weinig zoete olie, Mevrouw? 'k Gebruik anders cold cream, maar de Overste ligt nu zoo goed in positie, dat ik....’
‘O! Dokter, mijn dochter heeft toevallig cold cream op haar toilet. - Ildegard! geef de cold cream eens!’
De porte-brisée werd zoover geopend, dat Ildegard, die nog voorzichtigheidshalve de eene hand voor haar kuische oogen hield, de andere met het potje cold cream er in, om het hoekje kon steken, terwijl zij fluisterde: ‘Hier, Mama!’
‘Als 't u blieft, Dokter!’
‘Dank u! - Leg u nu een weinig op de linkerzijde, Overste. Wacht! ik zal u helpen; zoo!’
‘Au! - Autsch! - O! Sakkerrrr!’
‘Kalm maar aan, Overste! Zoo-oo-oo! nog een eindje. Mooi! nu zijn we er; houd u nu maar rustig. Zoo-oo!’
‘Wil ik ook liever weggaan, Dokter?’
‘Neen, Mevrouw! Ik wilde gaarne, dat u hier bleef; er mag wel iemand bij zijn, om zoo noodig nog eens te kunnen helpen en dus...’
‘Goed, Dokter; best!’
‘Dat doet u geen pijn, niet waar, Overste?’ vroeg Dr. Druff, terwijl hij met snelle bewegingen zijner rechterhand de heup, het dijbeen en de kuit van den lijder rijkelijk met cold cream inwreef.
‘Integendeel, dat doet me goed; 't is aangenaam. Als je zóó doorgaat, Dokter, dan... Au! Himmelhöllensakrement - Au! - Hou op! - Hou op! Neen, Dokter, zoo niet; in Godsnaam schei uit: ik word onwel!’ - De overste rilde over zijn geheele lichaam als een juffershondje, want de medicus had plotseling met een forschen greep, het zieke heupgewricht onder handen genomen en masseerde de pijnlijke plaatsen naar alle regelen der kunst.
‘O, Dokter, dat is heusch niet om aan te zien; dat is een afschuwelijke marteling,’ snikte mevrouw, toen zij zag, dat na een tiental minuten, waarin de lijder zich onder de hem masseerende handen kromde als een worm, dokter Druff zijn behandeling besloot met een allervervaarlijksten slag op het dikste gedeelte van des Oversten heup, zoodat de patiënt bijna opsprong en brulde: ‘Gottsdonnerwetter, dat is àl te erg!’
| |
| |
‘'t Is voor vandaag gedaan,’ zei doodbedaard de geneesheer, en wischte zich met den zakdoek een aantal druppels van voorhoofd en slapen.
‘O, Goddank!’ kreunde de zieke, en toen hij met behulp van mama weer zoover was aangekleed, dat Ildegard, zonder schaamrood te worden, haar papa kon zien, hielp de dokter hem in den fauteuil en zei gemoedelijk:
‘Ziezoo, nu zit u goed. - Ja! Ja! 't is geen aangename gewaarwording, Overste; maar 't eind zal goed zijn. - En nu zullen wij eens over uw diëet praten.’
Met matte stem antwoordde de Freiherr:
‘'k Ben doodaf! - O, God! die laatste slag! 't was alsof ik sterven zou. - Maar ik geloof toch, dat uw behandeling de ware is;'t is alsof ik nu al een weinig soulagement gevoel! - En wat moet ik nu al zoo vermijden, Dokter?’
‘Alles, Overste!’
‘Alles? - Hongerlijden?’
‘Dat zou u slecht bekomen,’ glimlachte Dr. Druff. ‘Neen! zoo erg is 't niet. U mag brood eten, zooveel u lust, maar zonder boter; en water kan u drinken ad libitum. Wanneer u besluiten kan, dit strenge diëet gedurende veertien dagen vol te houden, geef ik u mijn woord van eer, dat u van hier gaat met den gezwinden pas en loopen kunt als een hert, terwijl uw geheele constitutie aanmerkelijk beter zal zijn.’
‘Veertien dagen op water en brood,’ zuchtte de kolonel, ‘dat is heel erg, Dokter!’
‘Ischias is nog veel erger, Overste!’
‘'t Is waar! In Godsnaam dan; ik wil die vervloekte pijn kwijt zijn; 'k zal doen wat u zegt.’
‘U heeft groot gelijk, Overste, en u zult zien: finis coronat opus.’
‘Blijf me met dat potjes-latijn van 't lijf, Dokter! Dat versta ik niet. - Vrouwlief! geef me eens een glas Port, ik ben flauw geworden door die ranselpartij.’
‘Port? - Water! bedoelt u,’ zei de dokter, en tot mevrouw, die de flesch met Portwijn reeds van het buffet genomen had, zich wendend, vervolgde hij: ‘Mevrouw! wanneer u wil, dat mijnheer uw echtgenoot geneest, moet - en hij drukte op dat woord - moet u zorgen, dat de Overste zijn diëet houdt. Gebruikt u zelfs soms Port, of mejuffrouw uw dochter?’
‘Neen, Dokter, nooit!’
‘Permitteer me..., dan zullen we voorzichtigheidshalve dit restje’ - Dr. Druff nam de nog half volle flesch uit mevrouws handen en goot eensklaps den inhoud uit 't venster in den tuin - ‘verwijderen. - Adieu! Overste; tot morgen om tien uur; dan kom ik u verder behandelen.’
Stom van verbazing zag de Overste, die meer gewoon was te bevelen dan te gehoorzamen, den kort-aangebonden medicus na en pruttelde in zichzelven: ‘'n Kranige kerel, met een paar handen...Brrrr! en drommels kort aangehouden, - maar dat mag ik wel. Ik geloof,
| |
| |
dat zijn behandeling mij wel zal bevallen; maar die ééne slag was - hum! - zoo - hum! voor een officier zoo vernederend.’
Voordat Dr. Druff het huis verliet, had hij nog een kort gesprek met Ildegard en mevrouw, die hem tot op den corridor geleidden.
Op mevrouw vraag: ‘Dokter, wat dunkt u van mijn man?’ schilderde hij met enkele woorden den toestand den Overste zoo weinig rooskleurig, dat de dames, bleek van schrik en bezorgdheid, bij alles wat haar lief en dierbaar was verzekerden, dat zij er samen voor zouden zorgen, dat papa volstrekt geen anderen drank dan water, geen andere spijs dan brood, of droge beschuit, hem bij uitzondering als versnapering toegestaan, zou krijgen gedurende de eerste veertien dagen.
Geregeld eiken dag, 's morgens om tien uren verscheen de medicus in het hotel, waar de Overste logeerde en nu onder zijn handen de verschrikkelijkste martelingen uitstond, brulde en tierde als een bezetene, maar zich toch ieder maal na de massage inderdaad iets beter gevoelde en langzaam aan weer begon te loopen.
Hoeveel ‘Donnerwetters’ en ‘Sakkrrrments’ de oude krijgsheld in de wereld zond, is niet te bepalen, maar ze waren legio; vooral tegen het einde van iedere dagelijksche behandeling ontsnapten die verwenschingen en uitroepen in grooten getale zijn gebaarden mond en herhaaldelijk verzekerde de Overste aan vrouw en dochter: ‘Die Druff is een wonder van knapheid, een kraan van een vent, - maar - een beul. En weet je waar ik eigenlijk het meest tegen opzie? Tegen dien laatsten, geweldigen slag, dien hij me na elke massage op mijn - hum! - op mijn - hum! Geeft. 't Is alsof de vent een os dollen wil! Die ééne vervloekte slag gaat me door merg en been.’
‘Ja, manlief!’ had Mevrouw geantwoord, ‘'t is verschrikkelijk: ik kan er ten minste niet meer naar zien; 't is heusch, alsof Dr. Druff al zijn krachten nog eens extra te zamen neemt om je dien laatsten...’
‘Niet waar? Dus dat heb jij ook opgemerkt; 't is dan ook alsof er een stuk ijzer op me neerkomt. - Je begrijpt, dat ik me die mishandeling nu laat welgevallen, omdat ik moet, omdat ik aan dien Druff op genade of ongenade ben overgegeven en omdat de kerel me waarachtig iederen dag iets beter maakt, anders, als militair’ - en de Overste zette een gezicht, alsof hij de geheele medische faculteit in één grooten hap had willen verslinden - ‘anders zou ik bij hoog en laag - me zoo'n vernederende aanraking niet laten welgevallen. - Om den donder niet.’
‘Foei! foei! papa, vloek toch zoo niet, dat's niet fijn,’ riep Ildegard verbleekend.
‘Neen! zoo'n slag op je - hum! - op je corpus is fijn! - O! als ik er aan denk, dat ik daar, als een schooljongen, vóór dien vent lig en behandeld word, dan kookt mijn bloed, en...!’
‘Maar manlief, wind je toch niet zoo op; de dokter doet 't toch uit bestwil, omdat 't noodig is voor..’
| |
| |
‘Noodig? noodig? Daar, waar hij nu slaat, heb ik volstrekt geen pijn; in mijn heup zit het, nergens anders.’
‘Och, papa! 't is heusch verkeerd, dat u zoo aangaat.’
‘Aangaan? Hoor me dat freuletje nu eens! Ik geloof, dat u wel anders piepen zou, jonge dame, wanneer de dokter u zoo uit alle macht, dag in, dag uit, een slag op uw...’
‘O, foei! papa, wat 'n ordinaire suppositie.’
Ildegard keerde zich verontwaardigd om.
‘Beste man! houd je kalm; je wordt anders weer erger. Wij zullen er samen eens met den dokter over spreken, - niet waar, Ildegard?’
‘Spreekt u er liever alléén over, mama!’
‘Nu, goed, dan zal ik 't doen; ik durf wel.’
Een paar dagen later vroeg Mevrouw von Hattersdorf, toen ze een oogenblik met Dr. Druff alleen was: ‘Dokter, is die laatste slag bepaald zoo onmisbaar? Mijn goede, beste man ziet daar zoo erg tegen op. Zou u hem dien niet kunnen schenken?’
Met het gewichtigste en ernstigde gelaat van de wereld verzekerde Dr. Druff: ‘Mevrouw! die behoort onvermijdelijk bij de kuur; 't is wel onpleizierig voor den Overste, dàt geef ik gewonnen, maar ik kan er niets aan doen,’ en, met kalme wreedheid diende hij, na elke behandeling, den Overste dien vervaarlijken klap toe.
Ook Ildegard, die beter was dan zij zich voordeed, had zich heimelijk papa's lijden ter harte genomen en aan den ouden dokter, die een dame van haar kennis, in 't zelfde hotel, onder behandeling had, gevraagd: ‘Doker, 't is misschien wel wat vreemd, dat ik als jong meisje me met dergelijke zaken bemoei, - maar och! mijn goede papa word er zoo door gedépraveerd, weet u, - daarom wou ik u vragen: is dat altijd zoo, dat men bij een massagekuur den patiënt zoo'n verschrikkelijken slag op, - hum, -’ zij durfde 't eigenlijke woord niet goed zeggen en zei dus blozend: ‘op de heup toedient?
Met eenige verwondering had de oude medicus geantwoord; Neen, Freule, gewoonlijk niet. 't Is zondeling, maar mijn collega Druff is een door en door geleerd en kundig man en bovenal specialiteit in de massage. Hij weet volkomen wat hij doet en zal 't dus bepaald noodig oordeelen voor 't heil van uw papa.’
Derhalve troostten èn moeder èn dochter den gepijnigden Overste, door eenstemmig te verklaren, dat zij 't volste vertrouwen in Dr. Druff hadden, en papa dus maar geduldig moest doorstaan, wat nuttig en noodig voor hem was.
Eindelijk na achttien dagen, vreeselijke dagen voor Freiherr von Hattersdorf verklaarde de dokter, dat zijn patiënt volkomen genezen was; en inderdaad, de Ischias van den Overste behoorde tot het verledene. Hij liep, ofschoon nog wat zwak, als een kievit door de kamer en zag er uit als nieuwgeboren; zijn eertijds min of meer violette gelaatskleur was weer normaal geworden, zijn oogen stonden helder en de onwillige heup was nu een voorbeeld voor alle heupen.
‘Overste!’ zei Dr. Druff na den achttienden dag. ‘ik kom afscheid van u nemen: u heeft mijn behandeling niet meer noodig. - Is u tevreden?’
| |
| |
‘Tevreden, beste Dokter? Tevreden? Neen, verrukt, dankbaar, innig dankbaar! Ik ben een ander mensch geworden; je hebt van een ouden kerel weer een jongen vent gemaakt.’
Met tranen in de oogen, drukte mevrouw hem de hand en zei: ‘O, Dokter! nooit! nooit zullen we u onze erkentelijkheid genoeg kunnen betuigen!’
Ildegard, die reeds gedurende achttien dagen de smeltendste blikken uit haar zeegroene oogen op den knappen dokter had geslagen, fluisterde zachtkens:
‘O! lieve Dokter, u is een wonderman, een ideaal van een dokter,’ en zij zag hem daarbij zoo schaamachtig aan, als wilde zij zeggen: ‘Spreek met mama, Dr. Druff; voor u verzaak ik mijn ouden adel en word voor eeuwig Frau Doctorin.’
‘Dus mijn behandeling is u per saldo toch niet tegengevallen, Overste?’ zei met een fijn glimlachje de medicus, als antwoord op den stroom van dankbare woorden, die hem overstelpte.
‘O, Dokter!’ klonk het in trio.
‘Dan heb ik verder hier niets meer te doen, dan u een aangenaam verblijf te Wiesbaden, een goede thuisreis en voortdurende gezondheid te wenschen.’
‘Hum! Hum!’ zei de Overste en eenigszins verlegen voegde hij er bij; ‘Dokter, hum!.... Uw declaratie, zou u die liefst nog deze week willen zenden, want ik reis spoedig naar huis?’
‘Mijn declaratie?’ vroeg Dr. Druff en onwillekeurig keek hij glimlachend naar Ildegard, die dadelijk probeerde of zij ook blozen kon.
‘Ik weet wel, Dokter, dat wat u aan mij heeft gedaan eigenlijk niet met geld te honoreeren is, maar toch zou ik gaarne willen weten wat ik u schuldig ben,’ antwoordde de Freiherr.
‘Honorarium, Overste? Volstrekt niet. - U is mij niets schuldig.’
‘Wa-a-at?’
‘Wij zijn nu quitte, Overste.’
Mevrouw en Ildegard zagen den dokter aan, als wilden zij zeggen: ‘De arme man is zeker door de inspanning van streek en niet wel bij 't hoofd.’ En papa vroeg met onvaste stem: ‘Quitte? Hoe-be-doelt u dat?’
‘Zie mij eens goed aan, Overste. Herkent u mij niet?’
‘U, Dokter? - 'k Had vóór deze dagen nog nooit de eer....’
‘Toch wel, Overste! - Herinner u maar eens. Mijn naam is Otto Druff; ik heb in '70 als soldaat bij uw compagnie gestaan, toen u nog kapitein was. Ik was destijds - nu wil ik het wel bekennen - een nogal lastig recruut en vrij weerspannig. 't Ging streng toe in den oorlogstijd en daardoor heb ik eens, door uw vriendelijke bemiddeling, veertien dagen arrest gehad op water en brood en vijftien slagen op mijn - hum....’
‘Alle donders!’ riep de Overste opspringend, ‘'t is waar; nu herinner ik 't mij; 't was te Wezel, toen we de Fransche gevangenen surveilleerden.’
‘Juist! - Ik had misschien wel wat minder verdiend voor mijn betrekkelijk klein vergrijp; maar 't was oorlogsstijd, en daarom heb ik,
| |
| |
dat in aanmerking nemend, bij wijze van interest, u ook slechts vier dagen langer arrest en maar drie klappen meer gegeven.’
Schaterend liepen mevrouw en Ildegard de kamer uit, en de verbaasde Overste riep, terwijl hij onwillekeurig zijn hand tegen 't dikste gedeelte zijner heup wreef: ‘Himmelhöllenelement, Dokter! jij bent de kranigste kerel, dien ik ooit heb ontmoet! Je hebt gelijk: nu zijn wij quitte.’
‘Volkomen! - U hebt mij tot een goed soldaat gemaakt; ik maakte u op mijn beurt tot een gezond mensch. We hebben beiden hetzelfde middel en, naar ik geloof, met succes gebruikt. - Adieu! Overste, - sans rancune!’
Dr. Druff ging vriendelijk groetend de deur uit.
‘Bombenschwerenoth!’ riep de Overste lachend, ‘wat een kranige vent! Maar!’ - en zijn gezicht vertrok zich pijnlijk - 'n beetje minder hard had hij toch wel kunnen slaan!’
|
|
Auteursrecht onbekend