|
| |
| |
[pagina t.o. 360]
[p. t.o. 360] | |
Byvoegzel van gedichten,
aan den heere Mr. J.J. Mauricius toegezonden.
| |
| |
Aan den heere Mauricius.
Ik heb, Mauricius! in 't oud gemyterd Sticht,
Een blyk van uwe gunst door streelend Maatgedicht,
Waar aan het luist'rend oor bleef opgetoogen hangen,
Geliefde Kunst-Meceên, ter goeder uur ontfangen.
O Brief! o Vriendschaps Brief! hoe schat ik uw waardy?
Myn dankërkentenis zet u geen luister by,
Die uwes Schryvers Lof in 't minst niet kan vergrooten.
Mauricius, wat geest houd ge in u bryn beslooten!
Wat is me aan u verplicht als Gy op Heldentoon,
Den Agrippyner poogd te steeken naar de kroon,
Daar Gy, Sesostris leid in Sofokleesche laarzen
Ten trotschen Schouwburg op. Hoe daav'ren uwe vaarzen,
Wanneer Gy den Parnas verruilt voor Golgotha,
En zingend' uwen Heer volgd in zyn Lyden na!
Dan, zagt, de needrigheid, U, Kunstvriend, aangebooren,
Leerd zwygend' uwen Lof aan 's Waerelds hoeken hooren.
'k Zal dan gehoorzaam zyn, en in myn Maatgedicht
Slechts toonen, hoe ik aan Uw Vriendschap ben verplicht.
| |
| |
De teedre bloempjes, die 'k mogt strooijen voor uw voeten,
Wanneer ik de eer genoot U in den Haag te groeten,
Toen Gy behouden Landde aan Neêrlands vrye Reê,
En het gevaar ontkwaamt der ongestuime Zeê;
Zyn bloempjes, klein van waarde. Een edel mededoogen
Ontvonkte myn gemoed; 'k was met Uw Lot bewoogen.
'k Nam deel in al uw rouw, schoon by Uw onbekend;
Ik wist, hoe vaak de Nyd de zuiverste Onschuld schend.
Gy, die voor lang al deedt den ganschen Staat gewaagen
Van uwe oprechte Trouw, zoud Gy in laater daagen,
Dat spoor der eer zoo ras vergeeten tot uw' schand?
Neen; al te klaaren blyk gaaft Gy aan 't Vaderland.
Gy dorst,... Maar laat ik niet herhaalen vroeger tyden.
'k Wil liefst de klippen, die U droefheid baarden, myden,
En my bepaalen tot myn voorgenoome taak,
Terwyl uw' Deugd en Eer, my strekken tot een' Baak.
'k Had naauwelyks myn oog in uwen Brief geslaagen,
Of riep: nu zie ik eerst den blydsten dag der daagen!
'k Dorst naauwlyks hoopen, dat myn laage zwier en kunst
't Geluk zou hebben van te winnen uwe gunst.
Dus onverwacht kan zich het Lot der Dicht'ren keeren!
Wyl dan uw Vriendschap vaak myn' vreugde kan vermeeren,
Zoo staa my toe, dat ik by d'aanvang van dit Jaar,
Myn Heilwensch met den wensch van uwe Vrienden paar'.
‘De God, die booven Zon, en Maan, en Starrentranssen,
‘Als aller lichten Bron met onuitblusb're glanssen,
| |
| |
‘En Hemel, Aard en Zeê in eeuwigheid regeert;
‘Die 't woedend Oorlogsvuur in Vreê Lauwrier verkeerd.
‘Hy, die een aardsch Monarch en opgeblaazen Koning
‘Kan bonzen met één woord uit hun verheeven woning.
‘Die God, der Vadren God, verstrekke U tot een troost!
‘Hy rekk' uw leevensdraad tot vreugde van uw Kroost.
‘Hy kroone uwe Echtgenoot en Huisgezin te gader.
‘Strek' elk een dierbaar pand en een gezegend Vader!
‘God doe uw vriend'lyk oog tot welzyn van den Staat
‘Een Noordstar weezen, maar een Blikzem voor het kwaad!
‘Hy doe uw waardig hoofd na 't einde van uw draagen.
‘Voor uwe oprechte Trouw een Kroon van Starren draagen.
Zie daar, Mauricius, myn heilwensch voor deez' keer!
Ze is mooglyk al te klein voor U, Wel Achtb're Heer?
't Kan zyn. 'k Hou echter moed: 't zyn al geen Nachtegaalen,
Die in 't gebladerd Woud het kiesch gehoor onthaalen.
Een Vinkje zingt zoo wel een lieflyk Morgenlied;
Wyl 't Leeuwerikje neurt in 't Gras of ruisschend riet.
Doch 'k terg uw taai gedult: dies zal ik 't schryven staaken,
En in uw' Vriendschap, schoon afweezig, my vermaaken.
Die Vriendschap blyve ons by, tot eens de bleeke dood,
De Ziel van 't Lichaam scheidt, en opvoert in Godsschoot!
Gerard Muyser.
Utrecht, den 31. Decemb. 1752.
|
|
Auteursrechtvrij