Vervolg der dichtlievende uitspanningen

[p. 364]

Aen den wel edelen gestrengen heere,
den heere M^r. J.J. Mauricius,^*

* Te Leiden zynde, den 2. Maart 1753. gaf ik 't Vaers (te vinden op p. 225.) aan de Hollandsche Toneelspeelers, om voor de vertooning van Polieukte op te zeggen. Dewyl 't nog niet gedrukt was, kende men den maaker niet. Doch eenige dagen daar na wierdt dit Gedicht my onbekend toegezonden.

Wanneer zyn Wel Edele Gestrenge ter gelegenheit der geboorts-verjaaringe
van mevrouwe de princesse Carolina,
Door de Hollandse Toneel-speelders het Nederduitsch Schouwburg in een geestig Gedigt had doen verdeedigen op den 2^den Maart 1753.

Nooit zweefde een Adelaar op swakke Duyvepennen:
Steets is de fiere Leeuw aan zyne Klaauw te kennen:

Een Fenix-Digter is ook ligt

Te kennen aan zyn zin-ryk Digt,

Wanneer hy met een style vlugt

Zig opgeeft naar de held're lugt.

Hierom is uit de stoute trekken

Mauricius ook klaar te ontdekken,

Schoon Hy zig voor het oog versteekt,

Als hy voor Hollands Schouw-burg spreekt.

[p. 365]

 

Hoewel myn' Zangeres uw toonen niet kan treffen,

 

Zy spant nochtans de Luit om vroolyk aan te heffen,

 

Wyl zy zig, vol van eerbied, buygt,

 

En U verdienden dank betuygt;

 

Nu Gy het Nederduitsch Toneel

 

Opheldert door uw Digt-pinceel:

 

Neen: 'k zeg liefst? nu Gy vol erbermen

 

U diens veragten wilt ontfermen,

 

En toonen, dat ons Hollands Dicht

 

Niet voor der Franschen rymen zwigt.

 

 

 

Laat vry Destouches met zyn Lantgenoôn de Zeeden

 

Der Franschen heekelen met eigen' aardigheeden,

 

Die hy brengt geestig voor den Dag:

 

Elk Lant (men zegge, wat men mag,

 

En houw het teegendeel vry staan)

 

Wyst best zyn eigen feilen aan.

 

Zyn's Lely-ryks bedorven Zeeden

 

In Hollant, laas! te veel geleeden;

 

Het Neêrduits Blyspel toont ons ligt

 

Die dwaasheit aan in boertig Dicht.

 

 

 

Dat haar Corneille vry mag met Raçine leeven,

 

Die 't Treurtoneel, verslenst, weer wilden luister geeven,

 

Wy zetten in die zelve ry

 

Ook braave Digters aan hun zy,

[p. 366]

 

Geen Vondels roem zal ooit vergaan,

 

Noch Rotgaans immer Eer ontstaan:

 

Ik durf me een Neederlander noemen,

 

Op Huygenssen en Hoofden roemen,

 

'k Zwyg willens van den Goessen Zwaan,

 

Van Vollenhooven en Oudaan.

 

 

 

Maar zagt: waar wil myn drift zoo spoorloos heenen rennen?

 

De Sok wyk' voor den Laars. Laat ik my zelven kennen,

 

En eindigen dit laag Gedicht,

 

Het geen voor Jakobs toonen zwicht;

 

Die zelfs in 't afgaan van zyn' tyt,

 

Ja, die ten trots der bitse Nyt

 

Het Hollands Schouw-burg stout durft staaven,

 

En off'ren zyne wierook-gaaven

 

Op 't Altaar, dat steets geuren geeft.

 

Zoo lang men noch Mecenen heft.

Leyden, den 22. Maart 1754.