Vervolg der dichtlievende uitspanningen

[p. 309]

Lykklagt. Sic erat in fatis.

Helaes, myn schoone Haen is doot!

Myn Morgenwekker is verscheiên!

Weent, weent, myne Oogen, ach!en houd niet op met schreien!
Ik ben gantsch troosteloos! 't verlies is al te groot!
Koomt, helpt hem in myn' Tuin ten donk'ren Grave leiên.
Zyn Grafschrift zy, daer 'k zelf hem dek met eenen Steen:
Hier legt, hier legt een Haen, uit duizent Haenen één.

Was Gallus op myn Erf gebleeven,

Hy zou waerschynelyk nog leeven.

Op Straet fel aengetast, heeft hy zich doot gestreên.

Op 't Bedt van Eer is Hy gestorven.

Hoe meenig Krygshelt heeft die glorie niet verworven!