Vervolg der dichtlievende uitspanningen

[p. 272]

Op het huwelyk van den hoogwelgebooren heere,
den heer Diderik Johan grave van Hoogendorp,

Met de weledelgeboorene juffer mejuffrouw
Kornelia Petronella Slicher.

Kon ik den zelfden toon nog zetten op myn' snaaren,
Als toen ik over meer dan zes-en-dertig jaaren^*
Myn' zang liet hooren op Uw' Moeders Bruiloftsfeest,
Hoe garen zoude ik dan met opgewekten geest
Uw' en Uw' Bruigoms deugd en ed'le gaaven roemen,
En vlechten om Uw hoofd een' krans van frissche bloemen,

* Zie p. 62.

[p. 273]

 

Liefwaarde dochter van een' waarden ouden Vrind,

 

Nu Ge U in 't Huw'lyk met Uw' waarden Graaf verbindt!

 

Doch lang bemerkte ik, dat de kiesche Zanggodinnen

 

(Hoe stokoud zelf) in hun' aanbidders jonkheid minnen.

 

Ook is de Liefde een kind. De lof der minnevreugd

 

Past by geen' gryze kruin. Ik laat die voor de jeugd.

 

Maar neen! de Vriendschap kan dat zwygen niet verdraagen.

 

't Is beter aan den roem van Dichtkunst iets te waagen,

 

Dan dat men ooit my zou verwyten, dat de tyd

 

Oprechte erkent'nis van genooten' Vriendschap slyt.

 

Gy echter, jeugdig Paar, dat nu, veréénd van zinnen,

 

De vruchten smaaken zult van 't kuisch en deugd'lyk minnen,

 

Verg aan myn' Zangster niet, te weiden in den lof

 

Van beider ed'len Stam, een' onuitputbre stof,

 

Vol ed'le naamen, daar myn zang in zou verdwaalen.

 

Laat myn eenvoudig Dicht zich in een' wensch bepaalen.

 

Zo storte God een' stroom van zegeningen uit

 

Zyn' vollen horen op Uw heuch'lyk Echtbesluit!

 

Zo moet zyn' gunst Uw' trouw met minnepanden kroonen,

 

Die zich den luister van hun' afkomst waardig toonen.

 

En Gy, ô Slicher, die het grys eerwaardig hoofd

 

Getrouw hebt in den dienst van Themis afgesloofd,

 

Ontfang deez' Vaerzen, van een' Vriend U toegezongen.

 

Kon ik U met myn zang, als Ezon, weêr verjongen,

 

Dan zoudtge (eer zweeg ik niet) Uw' Dochter hand aan hand

 

Zelf leien, fluks ter been, naar 't Bruiloftsledekant.