|
| |
| |
| |
Op de gedichten Van den Wel Ed. Gestr. heere,
Mr. Joan Jacob Mauricius,
MAuricius, sieraed der Braven!
By Neêrlands Dichterdom bekent,
Beroemt, door ongemeene gaven,
Bemint, en diep in 't hart geprent,
Van allen, die de wysheit eeren,
De Dichtkunst op haer' prys waerderen,
En 't moeilyk gloryspoor der deugden zyn gewent.
Gy, groote Man, misschien by velen
Niet recht gekent, in uw waerdy',
Gy wilt dan eindlyk ons doen deelen
In 't edelste uwer Poëzy,
De Bloempjes, die uw jeugd schakeerde:
Ik, die uw Kunst staêg hoog waerdeerde,
Dank u, voor dat geschenk, met hart en pen, voor my.
| |
| |
Maer, durf ik naer de reden vragen,
Of gissend zoeken den waerom,
Dat Ge, in den avond uwer dagen,
Die Vruchtjes van uw geest, zoo spade,
Wilt offeren aen de ongenade
Van dees verbasterde eeuw, al zyn ze ons wellekom!
Is 't ook, om dat Gy, onder 't spelen
Met deze Spruitjes uwer jeugd,
Uw smart verlichten, 't hart zoud streelen,
En smaken nu en dan wat vreugt,
Als u de haat, van reên verbasterd,
Om uw' regtvaerden handel lastert,
Die altyd zyn fenyn wil spuwen op de deugd?
Gy lacht my aen: 'k schyn 't dus te raden.
o Gryze Dichtheldt, wil uw' lust,
Dus schuldloos en vernoegt verzaden,
Maer val, als u de Nyd ontrust,
Als u de Laster komt bespringen,
Weer met vernieuwde drift' aen 't zingen:
De Zangkunst heeft voorheên de woede meer gesust.
| |
| |
Gy weet en hebt al lang geweten,
Dat Deugdt en trouw en Eerlykheit
Hier vaak vertrapt word en versmeten,
Of nog veel erger lot bereid.
Uw jeugd zong 's Heilands bitter lyden:
Kon Kristus zelss den Haet niet myden,
Wie durft dan klagen, als de Nyd hem lagen leit?
Voor bliksemstrael en donderklooten
Staen hooge torens 't meeste bloot.
Zyt Ge uit uw eerezuil gestooten;
Mauricius is nog niet dood.
Dra word de Laster vals bevonden,
Gy mooglyk haast te rug gezonden,
Of hier met grooter eer' bekroont of ruim zoo groot.
Of zoudt Gy in uwe oude dagen,
Uit zucht' voor de eedle Koopvaerdy,
Dien hachelyken togt nog wagen,
Tot dierbaer heil der Maetschappy'?
Schoon Ge, als uw Onschuldt is gebleken,
Een' afschrik toonen zult van 't wreken,
En 't al vergeven: ga doch geenszins; blyf ons by.
Nikolaes Versteeg.
Te Rotterdam den 16 der Louwmaend' des Jaers 1753.
|
|
Auteursrechtvrij