Dichtlievende uitspanningen

[p. 209]

Ann den Wel-Edelen Gestrengen Heere Mr. Joan Jacob Mauricius,

Toen ik zyn Wel Ed. Gezang op Zee, of Smeekschrift aan Zyne Hoogheid, geleezen had.

UW nedrig smeekschrift deed my twyfflen, of ik meest
My over d'edelheid van uw Verstand en geest,
Of over 't onbescheid van bittre landsgenooten,
Wier lastertaal U heeft de kroon van 't hooft gestooten,
Verwond'ren zou. Vindt dan de deugd niet langer steê!
Een deugd zelfs, die, in 't Regt van Oorlog en van Vreê,
In 't Burgerregt, zoo wel als 't Godlyk Regt ervaren,
Wist al die kundighêen met wys beleid te paren,
En nimmer 't Heil des Volks (de Hoogste wet van slaat,)
Op te offeren aan geweld, of nyd, of eigenbaat!
Wordt zulk een deugd, gesierd met minzaamheid van zeden,
In Anna's eeuw verbluft en met den voet getreden!
Neen. neen, Mauricius, dit liep te ver van 't spoor.
Die deftige Vorstin zal een onzydig oor

[p. 210]

 

Verleenen aan uw zaak, en eens een vonnis stryken,

 

Waar voor de laster van uw haat'ren zal bezwyken.

 

Zoo wordt uw naam hersteld, zoo blyft uw roem van duur.

 

Gy, midlerwyl, beschut door eenen kopren muur

 

Van schuldeloos gedrag en onbevlekt geweten,

 

Moogt leeren al uw leed vergeven en vergeten,

 

Op 't spoor des Heilands, door uw jeugd in puikgedigt

 

Volzongen, 't welk myn jeugd zoo dikwerf heeft gestigt.

 

Dan zal de Naneef in zyn oordeel blyven kampen,

 

Of U meer roems ontstond uit voorspoed dan uit rampen.

1752.

Joh. Obreen.