Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 101]
| |
Ter bruilofte Van den heer Rudolph Marcus,
| |
[pagina 102]
| |
Men kan 'er ligt een blad met Wenschen achter voegen,
En dus den Bruigom, Bruid, en Speelnoots vergenoegen.
Doch 's Dichters eer is zo nog niet in veiligheid.
Hy kan niets zeggen, of 't is duizendmaal gezeid.
Maar neen! ik voel myn' geest door hooger' kracht gedreeven.
Uw' OomsGa naar voetnoot† genegenheid heeft my te veel verplicht,
O Bruidegom, om een' van zyne waardste Neeven
Dit eerbewys niet met een vrolyk hart te geeven.
Hoe siert die edle naam myn nederig Gedicht!
En wie was meer, dan ik, in staat zyn' deugd te roemen,
Terwyl ik de eer heb Hem myn' Amptgenoot te noemen,
En ooggetuige ben, hoe trouw zyn mond en raad
Steeds pleit en waakt voor 't heil van Godsdienst en van Staat?
Maar neen! zyn' zedigheid zou me in die zucht beletten,
En my verbiên zyn' lof na waarde in top te zetten.
En gy, ô Bruid, hoe kan ik dit gering geschenk
U weigeren, als ik dien zoeten tyd herdenk,
Toen we in onze eerste jeugd, en kinderlyke jaaren,
Als Broêrs en Zusters, by elkandren daaglyks waaren?
Hoe blonk van kindsbeen af uw zachte en zedige aart,
Gevoegd by deugden, die elk een bekennen deeden,
| |
[pagina 103]
| |
Dat gy den braafsten man des waerelds waardig waart!
Doch in het midden van zo veel' bevalligheden
Heb ik nochtans (een mensch is, schynt het, nooit volmaakt)
Eén' fout in U en in Uw' Zuster steeds gewraakt,
Dat ge, ongevoelig, en te wars van minneryën.
De lente van uw' jeugd te liefd'loos weg liet glyën.
Die tyd keert nimmer. Doch 't is beter laat, dan nooit.
Dat koud bevrooren hart is nog by tyds ontdooid.
De Liefde, lang veracht, wist listig zich te wreeken,
En onverhoeds in schyn van Buurschap in te breeken.
Maar 't rouwe U niet. Gy hebt een' goede keur gedaan.
Uw' Zuster heeft verzuimd in orde U voor te gaan.
Doch 'k hoop, Uw voorbeeld zal haar' ziel gerustheid geeven,
Om binnen korten tyd U moedig na te streeven.
O edle Zielen, die, om hoog
In 't koor der Engelen verheeven,
Nu met een medelydend oog
't Gewoel beschouwt van 't aardsche leeven,
Wat waar 't voor ons een vreugd geweest,
Hadt Gy dit blyde Huwlyxfeest
| |
[pagina 104]
| |
Beleefd, en mede uw deel van deeze vreugd genooten!
En gy, ô waardste van myn' lieve Speelgenooten,Ga naar voetnoot†
Wiens naam my altyd dierbaar is,
(Hoe wordt myn' ziel door uw' gedachtenis bewoogen!
De tranen barsten my uit de oogen,
Nu ik U in de trouwzaal mis)
Myn trouwe halsvriend, die in 't quikste van uw' dagen
Tot aller vroomen smart in 't graf zyt neêrgeslagen,
Wiens schielyk sterven ik zo bitter heb beklaagd,
Myn lieve Jonathan, ach! hadt het God behaagd,
Dat ik een' Myrtekrans voor U had moogen plukken,
Om voor een' Bruigomskroon U op het hoofd te drukken!
Nu moet ik schreien op Uw graf,
En 't Lot betreuren, dat zo straf
U uit onze oogen weg quam rukken
In de eerste lente van Uw' jeugd.
Nog is 't me een troost, dat ik Uw' deugd
Zo lang nog na Uw' dood in dit gedicht mag roemen,
En deeze vaerzen op Uw' grafzerk strooi voor bloemen.
Vergeef 't my, Jeugdig Paar, vergeef 't my, zo myn hart
Te sterk vervoerd wordt door 't herdenken van die smart.
| |
[pagina 105]
| |
't Past op een' Bruiloft niet van treurigheid te spreeken.
Maar zyn' oprechte trouw, zo dikwils my gebleeken,
Verdient deeze offerand van myn' erkentenis.
De gunst des Hemels wil aan Uwe jaaren voegen,
't Geen aan zyn' leevenstyd te kort geschooten is,
En kroone Uw' huisgezin met vrede en zielsgenoegen,
Terwyl ik van Uw' brand gewenschte vruchten wacht
Tot vreugd van Oom en Moeije, en 't wederzyds geslacht.
1724. |