Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 106]
| |
Huisvrouwe van den Wel Edelen Gestrengen Heere, Den heere Mr. Gerard Constantyn van Ruytenburg,
| |
[pagina 107]
| |
Op Eggards prachtig slot, en zyn' verheeven' transsen.
De vruchtbre grand, door dat herbooren vuur ontdooid,
Was met hepatikaas en jeugdig groen bestrooid.
't Ontvonkt gevogelte zong in de jonge blaâren
De Beemsterhardren voor, die op een' blyden trant
Een feesttyd vierden op 't geluid van fluit en snaaren,
Wyl elk zyn Lief ten dans geleide, hand aan hand.
Dat vrolyk schouspel kon Alexis niet verdraagen.
Zyn' tedre ziel, vol ongeduld,
Was al te krachtig met zyn' Fillis beeld vervuld,
Zyn' Fillis, die alleen zyn' zinnen kon behaagen.
Neen! 't zien van al' die vreugd verzwaarde zyn verdriet,
Want waar hy de oogen sloeg, hy zag zyn' Fillis niet.
Dus weggevoerd van zyn' zwaarmoedige gedachten,
Ontweek hy al 't gewoel. Hy hieldt geen' vasten streek,
Maar ging, daar 't lot hem dreef, om ergens by een' beek
In eenzaamheid den toom te vieren aan zyn' klagten,
Wanneer hy, schielyk in zyn' mymering gestoord,
Een zacht geluid van twee bekende stemmen hoort.
Ei neen, myn Sylvia, sprak een' der Harderinnen,
Gy doet haar ongelyk. 't Is een der Veldgodinnen.
| |
[pagina 108]
| |
'k Gevoelde op haar gezicht te veel' eerbiedigheid.
Hadt ooit een' Harderin die edle deftigheid?
Neen! neen! die zwier, die wy met plechtige gebaaren
In 't beeld der Jachtgodin aanbidden voor de altaaren,
En eigen is aan 't Godenbloed,
Betoont my al te wel, hoe ik haar eeren moet.
'k Beken 't, sprak Sylvia, de heldre glans der oogen,
De deftige opslag van haar minnelyk gelaat
Heeft wis een' luister, die 't gemeen te boven gaat.
Ik stond zo wel, als gy, van eerbied opgetoogen,
Myn' Kloris, toen ik strax haar in de feestzaal zag,
En meê myn' pligt aflei op haar' geboorte dag.
Maar zaagt gy niet, toen ik met waggelende schreeden,
Ontsteld door 't zien van zo veel' pracht,
Al beevende, myn' bloemkrans bragt,
Hoe zy met vriendelyke reden,
Als was ik haar gelyk geweest,
Zo ras zy myn' verbaasdheid merkte,
My toesprak, en den moed versterkte?
Zaagt ge ooit een' Veldgodin, zo minnelyk van geest?
| |
[pagina 109]
| |
Alexis, die, in 't groen verschoolen, na haar fluisteren
Met aandacht hoorde, en zich verbeeld hadt in 't begin,
Dat zy malkâar 't geheim vertelden van haar' min,
(Hoe graag wil dan een Harder luisteren!)
Hoor, riep hy, Sylvia, 't is waar, 't is geen' Godin.
Zy wil ook zelf niet, dat men haar zo hoog zal achten.
Maar Kloris is niet heel verdwaald in haar' gedachten,
Want zelfs Diana heeft niet meer bevalligheên.
Het is Constantia, wiens jaargety wy vieren,
Constantia, wiens ziel ontelbre deugden çieren,
Godinnedeugden, waard van ieder aangebeên,
Constantia, die, voortgesprooten
Uit de edelste en beroemdste Looten
Der groote Waereldstad, het heerlyk Amsterdam,
Dat bloed zich waardig toont, en eer doet aan haar' Stam.
My heugt, hoe Zy 't sieraad van Beemsterland verstrekte,
En duizend vlammen door haar lief gezicht verwekte.
Hoe blonk dat pronkjuweel van 't Harderinnenkoor,
Gelyk de held're Maan by de andre Hemellichten,
Tot dat ze in 't eind(want wie moet voorde Minniet zwichten?)
Uit duizend Harderen haar' Constantyn verkoor,
Haar' Constantyn, die door geslacht, en waardigheden,
| |
[pagina 110]
| |
En deugden, maar vooral door die Standvastigheid,
Die opgeslooten in hun' beider naamen leit,
Haar waard was, en haar hart in 't eind heeft afgestreeden,
En nu van 't doorgestaan verdriet
De langgewenschte vrucht geniet,
Terwyl Zy nu, vernoegd voor Hem alleen te leeven,
Met dubb'len woeker zyn geleeden leed vergeldt,
Een zaligheid, waar van geen denkbeeld is te geeven,
Wanneer oprechte Trouw twee zielen saamensmelt.
Ach Fillis! mogt ik mede Uw' al te koele zinnen....
Hier wou de knaap met een beweegelyk geluid
Een' gansche Minnaarsklagt voor zyn' Meestres beginnen,
Zo Kloris hem niet straks hadt in 't begin gestuit.
Zagt, sprakze, Alexis! zo gy spreeken wilt van liefde,
Zo ga in 't ginds geboomte, en klaag uw hart daar uit,
Of loop by 't schoone beeld, dat u zo teder griefde.
't Is, dunkt my, ook aan ons uw hof heel slecht gemaakt,
Van min te klaagen, die ons geen' van beide raakt.
Koom, laat ons liever u met ons naar 't feest geleien.
En hebt gy zingenslust, daar hebt gy ryke stof.
Voeg daar uw' veldfluit by 't geklank der feestschalmeien,
En zing eens uit de borst tot Vrouw Constance's lof.
| |
[pagina 111]
| |
Hier is uw zang toch maar verlooren.
Die lieve Fillis kan uw zuchten hier niet hooren.
Wat zou de Harder doen? Zyn achting voor 't geslacht
Der Vrouwen hadt op zyn gemoed te groote kracht
Om aan een' Harderin zo heusche beê te weigeren.
Men perste hem den trap van 't Landslot op te steigeren,
En wyl hy naar den styl geen' krans of ruiker bragt,
Moest hy dat bloemgebrek met zyn gezang betaalen.
Hy zong met een' beklemde tong.
Hy zong al beevende, maar eevenwel hy zong.
Hoe kon 't Alexis ook aan stof tot zingen faalen?
Eer was zyn' zwakke stem oneindigmaal te teêr
Om al' haar' minlykheên, des Slotheers deugd, en de eer
Van 't wederzyds geslacht naar waarde in top te haalen.
't Is waar, Constantias bekoorelyk gezicht
Verdubbelde zyn' moed in 't quyten van zyn' plicht.
Maar 't zyn geen' stoffen om in veldgedicht te zingen.
Hy sloot met wenschen, dat de gunst der Hemelingen
Een' daauw van zeegen, en van alles, wat het lot
Een' mensch kan gunnen, mogt doen reegnen op het Slot,
| |
[pagina 112]
| |
En deezen blyden dag ontelbaar weér doen keeren.
Hy badt de Goden, allen rouw,
En ramp, en ongeneugt van 't Huis te willen weeren,
En dat men, eer men weer dit Jaarfeest vieren zou,
't Doorluchtig Slotgezin tot vreugd van al' de Vrinden,
Met een' gezonden Zoon naar wensch verrykt mogt vinden.
Die laatste zegenwensch, die ieder een geviel,
Wierdt straks van al' den Rei beaâmd met hart en ziel.
Men hief een feestgejuich. Alexis, bly te moede,
Riep: groote Goden, keert dit teken toch ten goede.
Straks ging hy meê ten dans, en, zo men 't klappen mag,
Hy zette Fillis min ter zyde voor dien dag.
1724. |
|