Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 87]
| |
Kommies van de hoofdelyke betaaling van het edel moog: kollegie ter admiraliteit op de Maaze,
| |
[pagina 88]
| |
Of heete bommen, die de moordlust heeft bedacht
Ten schrik van 't menschelyk geslacht.
Zyn stoet bestondt alleen uit tedre minnewichtjes,
De kogels waaren minneschichtjes,
Terwyl de Maagschap en de Liefde in maatschappy
Den Veldheer in den storm verzelden aan de zy.
Wie kan die twee weêrstaan? de kragt der oude muuren
Kon dat geweld niet lang verduuren.
Men maakte een Vreêverdrag, en tot een' vaster' band
Gaf hem de Nimf haar hart weêrom tot onderpand.
Nog was het niet volmaakt. De Burg was pas veroverd,
Of de overwinnaar voeldt een' ongewoonen brand,
Die hem zyn hart verteert, en al zyn ingewand.
Niet, dat een andre zucht zyn' zinnen hadt betoverd.
Neen! 't was het koortsvuur, dat zyn' gloed
Verspreide door zyn jeugdig bloed.
Daar lag de vrucht in 't zand van al zyn zegepraalen.
Wat verw is sterk genoeg om 't ougeduld en leed,
Dat hem veel meer, dan al' zyn' koortsen, 't hart doorsneedt,
Met de eigen' kleuren af te maalen?
Wat vallen de oogenblikken lang,
Wat valt het uitstel naar en bang.
| |
[pagina 89]
| |
Wanneer men eindlyk meent de langgewenschte vruchten
Met vreugd te smaaken van geleedene ongenuchten!
Wat raad! de Min weet altyd raad.
De Min is, als men weet, een kluchtige Apoteeker.
Zyn' middelen gaan altyd zeker.
Die schreef een kort Reçept. Strax vondt de Bruigom baat.
Wie dacht ooit, dat men brand met andren brand kon blussen?
De raad is echter goed. Wat vindt de Min niet uit!
Zes, zeeven vriendelyke kussen
Met zeeven lonkjes van de minnelyke Bruid.
Dan tienmaal, Lief, hoe is 't? heel teder uitgesprooken,
(De stem heel zacht, en half gebrooken)
Dan veertig traantjes, om zyn ongemak gestort.
Dit op zyn' tyd het een en 't ander
Van pas gemengeld door malkander.
Het kan niet missen, dat de zieke beter wordt.
Dus was het voorschrift. Help! wat lekkre Mediçynen!
De werking volgde ook ras. Hy kuste 't hart gezond
Op zyn' Maria's roozemond.
Mensprak niet meer van koorts. Gedaan was't met zyn quynen.
Doorluchte Slotheer, die, van Staatzorg afgemat,
Het Hoofd en Mond strekt van de Stad,Ga naar voetnoot*
| |
[pagina 90]
| |
Terwyl drie MeerenGa naar voetnoot†, die voor Uw gebied zich buigen,
Van Uw' grootmoedigheid en edlen aart getuigen,
Daar elk U om Uw' deugd en groote goedheid roemt,
En Vader van Uw' Burgren noemt,
Laat U myn yver en 't gewillig hart behaagen,
Terwyl ik door de koorts in 't krankbed neêrgeslagen,
En in 't gezicht der doodt gebragt,
Nog evenwel myn' plicht betracht.
'k Dacht hooger' toonen op dit Bruiloftsdicht te zetten.
Ik dacht de glorie van twee Stammen te trompetten,
Twee steunpilaaren, twee sieraaden van ons land.
Nu valt het speeltuig my van zwakheid uit de hand.
Myn adem is te kort om nu dien toon te treffen,
En myn gezang zo hoog te hessen.
En gy, Weledel Paar, ik bid, vergeef het my,
Zo myn' verdoofde Poëzy
Uw' deugd en gaaven naar waardy niet op kan haalen,
En met een' wensch moet afbetaalen.
Zo wensch ik, dat de roem van beider edlen Stam
Gestaâg in 't dankbaar hart der Burgery mag groeien.
Zo moet Uw' zuivre Huwlyksvlam
Gestaâg met nieuwe vonken gloeien.
| |
[pagina 91]
| |
Zo worde Uw, liefde nooit door ongeluk geftuit.
Zo blyve Man en Vrouw steeds Bruidegom en Bruid.
Zo moet Uw' Echt den knoop der wederzydsche Vrinden.
(Is 't moogelyk) nog vaster binden.
Zo spring 'er, eer men weêr het jaar ten einde telt,
Een jonge Hartog in het Veld.
1717. |