Dichtlievende uitspanningen
(1753)–Jan Jacob Mauricius–
Auteursrechtvrij
[pagina 92]
| |
Ter bruilofte Van den heer Frederik Wilkens, En Mejuffrouw Katharina Schalbruch.Quin gnatam egregio genera, dignisque Hymenaeis
DIcht by den Amstelstroom, op een' gewyden grond,
Staat Pallas tempel (daar weleer een Klooster stondt)
Waar in achtGa naar voetnoot* Outers met geduurige offerhanden
En eeuwig vuur tot eer der Kunstgodinne branden.
De eerwaarde Aartspriester, dien de plechtigheên der Kerk
Geheel vertrouwd zyn met de zorg van 't Offerwerk,
Woont naast het koor in een der heilige portaalen.
Die hadt een dochter, wiens beminnelyk gelaat,
En toverend gezigt, vol leevendige straalen,
| |
[pagina 93]
| |
De stad verstrekte tot sieraad.
Haar deugd en schoonheid kon de hardste harten treffen.
De bloemtjes groeiden, daar zy tradt,
En 't nachtegaaltje, daar 't op 't lindetakje zat,
Zweeg voor haar' zang, als zy de stem begon te heffen.
Zoo veel bekoorlykheid hadt Wilkens 't hart geraakt,
En 't vuur, dat hem den boezem blaakt,
Wierdt telkens grooter door 't vermaak van 't haar te klaagen.
Maar neen! de tedre Maagd, te schuuw van liesdegloed,
En ouder 't opzicht van Minerva opgevoed,
Kon pas het woord van Min verdraagen.
Hy riep om Venus Zoon tot bystand in 't verdriet.
Maar neen! Kupido kon zyn leed geen hulp toebrengen.
Zyn kunst was kragteloos. Wat liefdetoorts kan zengen,
Daar niets dan wysheid geldt, in Pallas ryksgebied?
Nog hieldt de Minnaar stand. Nog gaf hy 't niet verlooren.
Katryn was alles, wat hy zag.
Katryn was alles, wat zyn' zinnen kon bekooren,
En mooglyk was 'er nog geen einde aan zyn geklag,
Was niet Minerva zelf op 't lest door mededoogen.
Met zyn' standvastigheid en zuivre trouw bewoogen.
Geleerde Schalbruch, sprak ze, ô steunsel van myn troon,
Myn hoogste Priester, dien ik, als myn lifsten Zoon,
| |
[pagina 94]
| |
Tot zulken trap van eer naar waarde heb verheeven,
't Is tyd! Katryne moet haar hart aan Wilkens geeven.
Dit is des Hemels wil. Een' minlyke Engelin,
Een' lieve profeetes, van hooger Geest gedreeven,Ga naar voetnoot†
Heeft lang den Minnaar zelf geraaden tot die min.
Dit huwelyk was lang van hooger' hand beschooren.
Uw Dochter is voor hem gebooren,
En schoon het afzyn van zoo liven kind u smart,
Dat wys beleid begeert dat offer van uw hart.
Wat offer? 's Minnaars deugd moet u te vrede stellen.
Zyn' lang beproefde trouw, zyn liefde tot de Maagd,
Wiens schoone ketens hy met zo veel blydschap draagt,
Kan 't Paar niet anders, dan gezeegend heil, voorspellen.
't Orakel stemt ook met die spelling overeen.
Dat meldt op ieder blad van duizend zaligheên,
En zielsbanketten, die het merg der Suiker rietenGa naar voetnoot*
In zoetheid tarten, en nooit walgen door 't genieten.
Met welk een hartelyke vreugd,
Met welk een ongeveinsd verlangen
| |
[pagina 95]
| |
Wil de edle Merwestroom, die uw' verheeven deugd,
En trouwe diensten nog met dankbaarheid geheugt,
's Hoogleeraars Dochter in zyn' oude stad ontfangen!
Daar zal 't gelukkig Paar, meer door een' zuivren brand
Van tedre Min vereend, dan door den huwlyksband,
Gewenschte liefdevruchten teelen,
Gewenschte kinderen, waar in uw beeld zal speelen,
Waar uit ik Priesters voor myn' hoogste tempels wacht
Tot glorie van uw' naam, en vreugd van uw geslacht.
Hier zweeg zy. Verder mogt zy 't noodlot niet verklaaren.
De Aartspriester boog zich voor de voeten der Godin,
En 't Bruidje gaf zich op aan 's Bruigoms trouwe min.
't Is Bruiloft! Ieder juicht. Het regent myrteblaâren.
Een vrolyk feestmuzyk verheft zich aan het Y.
Ik volg die blyde wys van verre aan de overzy,
En, kon het vuur van myn gedicht den grond ontdooien,
Ik zou op 't Bruiloftsbed een hand vol bloemen strooien.
1718. |