Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen

[p. 140]

De rymer tegens dank, nieuwjaars gedicht.
Aan den heere van Kruiningen.

Vivere me dices: Salvum tamen esse negabis.
Ovid: Trist: I. 1. 19.

SChoon ik den Zangberg, als voorheen, niet kan opsteigeren,
Wil ik myn' ouden Vriend toch geen Nieuwjaarsvaers weigeren.
En schoon ik alles, wat myn harts-geneegenheid
Hem toewenscht, honderdmaal voor deezen heb gezeid,
Schoon zelfs, myn speeltuig reeds in 't kacchel vuur gegooid is,
Ja schoon zelfs d'asch van myn' verbrande harp verstrooid is,
Wil ik toch liever met dit plat eenvoudig dicht
Zyn oor verveelen, dan te kort doen aan myn' plicht,
Al was 't alleen maar om Heer Pido's woord te redden.^(a)
Die hadt zich wel gewacht zo los te willen wedden,

(a) De Heer Overste Huybert, badt met zyn' Heer Vader om tien dukaten willen wedden, dat ik een Nieuwjaarsdicht zenden zou.

[p. 141]

 

Zo zyn Heer Vader hem omstandig hadt verteld,

 

Hoe deerlyk 't met myn hoofd en beenen is gesteld.

 

Op zangstertje! op! aan 't werk! niet lang vooraf te praaten.

 

Gy hinkt! dat helpt niet. Geen' verschooning kan hier baaten,

 

En faalt het ons gezang aan leeven, geest en zwier,

 

Wat kan men vergen van een' Speelman zonder lier?

 

 

 

Ter zaak! zie daar dat jaar, dat plaag-jaar wêer ten ende,

 

Dat schrikkeljaar, voor my vol jammer en elende.

 

Myn eéne voet was reeds in Karons zwarte boot,

 

En Heer Purgon sprak stout het vonnis van myn' dood.

 

't Was uit. Doch Atropos verzag zig in het knippen.

 

Zy hadt haar' bril niet op, en liet de schaar wêer slippen.

 

Dog de oude Toveres verkocht die gunst my duur.

 

'k Ben nog niet dood. Ik leef. Doch 't leeven valt my zuur.

 

Maar zagt! die treurtoon zal den Vryheer niet behaagen.

 

Zing op een losser trant. Myn Vriendt houd van geen klaagen.

 

Wat helpt al 't kreunen, al dat morren, al 't gejank?

 

Nog eens ter zaak! Voor eerst, zeg hem eerbiedig dank

 

Voor zyn' getrouwe vlyt en arbeid in het schryven.

 

't Verdriet me alleen, dat ik zyn schuld'naar steeds moet blyven,

[p. 142]

 

En geen' goudappelen, het zy ik waak, of droom,

 

Afschudden kan van den Krakowschen^(b) knollenboom.

 

Dus zend ik niets van hier, dan Nazaretsche prullen.

 

Doch hy heeft altyd stof, om ruim een' brief te vullen,

 

Dewyl al 't staatnieuws van 't gantsch menschelyk geslacht,

 

In zyn' spreekkamer hem van zelfs wordt t'huis gebracht.

 

Ook alles, wat met moeite een ander op moet zoeken

 

In Landsregisters, in Staats Resolutieboeken,

 

Historien, in 't Duitsch, Fransch, Engelsch, of Latyn,

 

Vindt hy in 't hoofd, als in een wand'lend Magazyn.

 

Dat staal geheugen, by zo hoog geklommen' jaaren,

 

Weet hy met ryp vernuft en oordeel saam te paaren.

 

Niets is hem vreemd, en op wat stof 't gesprek ook loopt,

 

Hy is 't Orakel, welx gezag den strik ontknoopt.

 

By al dat harssenwerk, is hem de lust nog vaardig

 

Tot kunstgedichten, Hoofd, en Vollenhoven waardig.

 

't Rym is voor hem een spel, dat hem den tyd verdryft.

 

Hy rymt gezwinder, dan een ander proze schryft.

 

Apol daalt by hem neêr, van zelfs en ongebeeden.

 

En schoon hy mede al veel van jongs af heeft geleeden,

(b) Men noemt te Parys de plaats, daar de Nouvellisten vergaderen, l'Arbre de Cracovie.

[p. 143]

 

't Gemoed blyft ongedrukt, en die zyn' brieven leest,

 

Ziet met verwondering zyn' vrolykheid van geest.

 

Lang moet hem d'Almagt by die zielsgesteldheid spaaren,

 

Ver boven 't dag'lyx peil der menschelyke jaaren,

 

Tot nut van 't Vaderland, tot vreugd van zyn geslacht,

 

Tot vreugd van al, die deugd, vernuft, en kennis acht.

 

Zo moet geen ramp of zorg zyn' gryze rust ooit hinderen.

 

Zo moet hy niet dan vreugd beleeven van zyn' kinderen.

 

Zo wensch ik, dat het klein lief Loodje^(c) deezen dag,

 

Verheugd, met groot Papa, nog dikwils vieren mag.

1761.

(c) 't Kleinzoontje van den Heer van Kruiningen.