Besluit der dichtlievende uitspanningen, met verscheidene byvoegzelen

[p. 137]

Erinneringen van een' oud' vereerder van 't huis van Oranje,
op de geboorte van den jongen prins van Nassau Weilburg,
aan haare Hoogheeden.

Dîs genite, & geniture Deos -- Virg. AEn. IX: 942.

't GEheugt my, hoe bedrukt Vorstin Louise treurde,
Wanneer Haar de Almagt van Haar' dierb'ren Friso scheurde.
't Scheen uit te weezen met Oranje's oud Geslacht.
Doch Hy, die 't Zonnelicht kan scheppen uit de Nacht,
Deedt wêer een' Friso uit zyns Vaders asch herleeven,
Die op den Eere-stoel, als Hoofd van 't Land, verheeven,
In d'Echt verbonden met een' Koninglyke Vrouw,
Den ouden luister van zyn' Stam, herstellen zou.

[p. 138]

 

't Heeft Hem, voor wiens besluit der menschen wil moet bukken,

 

Behaagd (te vroeg voor ons) hen beide weg te rukken,

 

Doch 't is zyn goedheid, die (wie merkt zyn' vinger niet!)

 

Aan d'afgehouwen' boom twee ed'le Spruiten liet.

 

Haast zag men de Erf-Princes, in 't bloejenst van haar' Jaaren,

 

Met een' beminlyk' Vorst, haar' schoonheid waardig, paaren,

 

En lang is 't jaar nog niet ten einde, of 's Hemels hand

 

Bekroont hun Trouwverbond, met een gezeegend pand.

 

De Vyvernimf hadt dit voorspeld voor veertig weeken.

 

Vaar voort, Doorluchtig Paar, vaar voort met Vorsten queeken.

 

Zo hef de Oranje-Boom haar' Kroon tot in de Lucht,

 

Jaar in, Jaar uit, gesierd met bloessem en met vrucht.

 

 

 

* * *

 

 

 

Uw Hooghêen zullen dit eenvoudig Dicht verschoonen.

 

Een stof, zoo ryk, zoo eêl, vereischte hooger' toonen.

 

Doch door myn' toestand is myn vuur gants uitgedoofd.

 

Myn Harp hangt gants ontsnaard, te duislig is myn hoofd,

 

Te stram, te pynlyk zyn myn beenen om de trappen,

 

Des Zangbergs, die voor my te steil wordt, op te stappen;

 

Uw gunst vervulle, 't geen aan taal en zang ontbreekt.

 

Oprechtheid legt geen verw. 't Is zuiver 't hart, dat spreekt.

 

 

 

* * *

[p. 139]

 

Klein Jantje, die dit schryft, en meê verheugd, van verre

 

Zyn' oogen vestigt, op dees' nieuwe opgaande Sterre,

 

Beklaagt zich troostloos, dat hem de eer niet kan gefchîen,

 

Dat hy de Prinsewieg, zelf van naby mag zien.

 

Kon hy van d'Elfstroom, naar den Haagschen Vyver vliegen,

 

Hy boodt met vreugd zyn' dienst, om 't Vorst'lyk kind te wiegen.