Logo DBNL
Vijf versies van 'Vera' (1962)

Vijf versies van 'Vera'

(1962)–H. Marsman–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

35

aant.19Theo en Vera waren al enkele dagen in het huis van den vuurtorenwachter. Hun 20 kamer ziet uit over zee. Tusschen de bronzen hellingen door van den laatsten duinrug 21 staren zij zwijgend uit naar de zee, die glanst in het maanlicht. De schemering vloeit 22 door de ramen naar binnen, de kamer wordt een kleine baai in den avond, koel, glad 23 en blauw. De avond is vochtig, ruim en gezuiverd van den grauwen, koppigen donder 24 en geurend, aardachtig,



illustratie

tekstkritische noten

aant.1vruchtbaar en zout. De reuk der herfstige kruiden is broeiend en scherp.

2Theo zit voor het venster en staart naar buiten. Vera ontsteekt de lamp; het gouden 3 olielicht vloeit over haar handen en over de tafel omlaag naar den donkeren vloer. De 4 wanden zijn somber en bruin. Tegen de lage drukkende zoldering breekt haar schaduw 5 mateloos en onwerkelijk groot. - Zij gaat naar het raam en staart door het blinkende 6 venster, de armen gekruist op den rug, in den avond een zwarte zuil. Zij luistert naar 7 het dreunen der zee in de verte. Daarvoor dartelt, angstig en hoog, de springende roep 8 van kinderen, die nog een oogenblik mochten spelen in schemer. Dan wordt het weer 9 stil. Zij hoort alleen weer de zee. Boven haar hoofd gaat de vuurtoren lichten, een 10 dunne onwerkelijke vlam, die schichtig door de schemering fladdert.

11Theo bespiedt haar profiel dat tegen den hemel hard en koninklijk is: een streng wit 12 voorhoofd onder donker haar dat in een gladden helm naar haar nek buigt. De neus 13 snijdt zuiver omlaag uit den ijlen sikkel der wenkbrauw. De mond is weemoedig en 14 streng. - Dit is het laatste wat hem van haar zal resten: dit eenzame duistere en ver-15vreten beeld van haar lichaam, haar oogen, haar mond. Meer blijft er niet van wat 16 wij liefde hebben genoemd (... maar jaren later schrikt een vage pijn in ons wakker 17 als wij plotseling haar stem herkennen uit den mond van een jong blond meisje) - en 18 ook dit zal verbleeken, langzaam en zonder veel pijn, maar onherroepelijk zal het 19 vervagen. - Sinds den middag van Vera's verraad, toen zij Theo had opgezocht in de 20 Passauerstrasze, waren de dagen en nachten verstreken met zwijgen en tranen, eenzaam, 21 vol wroeging, vol machteloos medelijden, vol machteloos en wanhopig probeeren iets 22 van wat hen twee jaar verbonden had te hervinden. De onrust doorwoelde hen; 23 vruchteloos zochten zij naar eenige klaarte, naar een kwartier van vrede en stilte. 24 Maar zij vonden het niet. -



illustratie

tekstkritische noten

aant.1Ontredderd en eenzaam wachtten zij op het einde en het einde verwachtte hen. Maar 2 geen van twee had de kracht weg te gaan. Soms trachtte een woord of gebaar iets te 3 herstellen, of iets te verwekken voor later, maar ieder woord of gebaar verbrokkelde 4 en bleef hangen in een ondoordringbaar ledig. Echo's waren er niet. Ook deze wacht-5ten, dagen en nachten lang, tot één van hen weg zou gaan en den moed zou hebben 6 het einde hoorbaar te maken. Wie van hen zou de kracht en tenslotte de liefde ver-7werven zich los te scheuren van een verbloedend verleden en de vroeger zoo innig 8 geliefde eenzaam achter te laten in een donker huis, op dit eenzame eiland, dat dag 9 aan dag kaler-ontbladerd en kouder werd. Wie zou den verlorene durven achterlaten 10 in een verloren lichaam? Wie zou de deur dichtslaan tusschen twee eenzame levens?


Vorige Volgende