Verzamelde gedichten

XXXVI

De extase brak als een zuil.
van de sneeuwtoppen van het heelal
sloeg de ziel in verwilderden val
naar de poelen van wanhoop en pijn:
met een duisteren okeren gloed
doordrenkte het avondheelal
de zon die in 't zachtgroene dal
de rivier had geronnen tot bloed.