Verzamelde gedichten

VIII

Vroeg in den morgen dwaalt hij door de stad.
de stilte schrikt, en vluchtig slaat de straat
de leege oogen op naar het gezicht
der oude scheemring aan den overkant,
een wezenloos gelaat, of zij zichzelve
in den spiegel ziet.

hij volgt de gracht,

het doode water slaapt in 't bronzen bed
tusschen de werven nog, geen zon belaagt
in het beschimmeld duister van de brug

[p. 162]

 

met judaspenning het geheim der visch.

 

de boomen stil, 't blad houdt den adem in

 

van het doorschijnend lispelend verhaal

 

dat het zich eindeloos herhalen wil

 

en vreest den overval der dageraad.