Verzamelde gedichten

[p. 146]

Maannacht in Elche

De palmen staan recht en stil.

donkerblauw liggen de schaduwen neergeveld.
onder het staal van het firmament
heerscht het roerlooze zilverblauw.

de hemel is hel -
en de wereld is zoo stil en verlicht,
dat de maan, verlost van haar licht,
een onzichtbaar zilveren spoor
in de zilveren ruimte verloor.

tusschen de palmen het licht.

De stilte ademt niet meer.
de neerslachtige trots van het woud
legt doodstille schaduwen neer
op den bodem van 't zilvermeer,
in den huiverenden dood.

er is geen gerucht en geen wind.

ik sta aan den zoom van het woud;
aan mijn zijde het zwijgend kind,
dat zijn hand in de mijne houdt.

maar dan vraagt het: ‘is dit de pool?’
of het denkt dat dit sneeuwwitte veld
de poolzee moet zijn van den dood?

ik heb het gerust gesteld.

[p. 147]

 

maar terug door het zilveren woud

 

- de palmen staan recht en stil

 

en de schaduwen liggen geveld

 

langs den grond van het zilvermeer -

 

vraagt het bang: ‘wat is het verschil

 

tusschen deze sneeuw en den dood?’

 

 

 

alsof het mijn angst had gehoord

 

 

 

ik antwoordde niet

 

en zwijgend liepen wij voort.