Verzamelde gedichten

[p. 144]

Los Campos Elisios
(Alcala de Guadaira)

Een leemen stroom glijdt tusschen heuvels door.
in de rivier staan oude watermolens,
verweerd en vierkant, uit den moorschen tijd.
hun stompe torens, met de vermoeid bouwvallige kanteelen

splijten het blauw, en vormen
in het zacht elegisch landschap
met de geblokte velden
de stukken van een trotsch,
arcadisch ridderspel.

tuinen;
de korte, schelle vlam van de citroenen,
met felle kogels fonklend in het blad;
aldoor weer tuinen;
welig overwaasd door der olijven
schemergroene grijs.

zuidwaarts deinen de heuvels
in trage golven stijgend naar het Pijnbosch.
het lage mos gloeit donker
onder de pracht van leliën en violen.

eindeloos, eindeloos kan men dolen
over de roode velden, langs de holle wegen,
omzoomd door 't manshoog zwaardgewas
van cactus en agaven.

[p. 145]

 

een kerk;

 

een afgelegen hoeve,

 

de uitgebrande rest van éen

 

van de kasteelen, die eens

 

den gordel vormden om de hoofdstad,

 

tot zij, in twaalf honderd acht en veertig,

 

onder den laatsten moorschen stormloop viel.

 

 

 

daarachter,

 

tot aan de witte, schitterende zeevlek

 

van Sevilla,

 

het matelooze laagland Andalusia.

 

 

 

dit is de streek,

 

waarvan een nuchtere kroniek vertelde,

 

dat hiér de elyseesche velden lagen

 

volgens Homeros,

 

hier, aan de oevers van de Guadaira,

 

in 't stroomgebied der Guadalquivir.