Verzamelde gedichten

[p. 141]

Kerkhof te Carmona

De dooden liggen hier goed.

een jongen heeft mij er binnengeleid;
eerst rende hij naast mij en voor mij uit
als een jonge hond in de voorjaarszon,
tot ver buiten de poort,
waar de heuvelrug als een havenhoofd
plotseling afbreekt,
een brug van bazalt,
hoog boven het andalusische land
dat golft als een zee, tot den einder beplant
met pril wintergraan. -
toen zijn wij naar het kerkhof gegaan
aan den rand der stad.
er heerscht stilte en heldere rust,
geen treurwilg, geen droefenis;
een hof met donker kort gras,
in een hoek een palm en een bron;
en rondom
streng, blinkend wit, overstraald
door de lentezon
de hooge mansdiepe muur
met de dooden erin, rij aan rij,
naast en boven elkaar.
geen kruisen, geen wasbloem,
geen handenwringend misbaar;
op een koperen plaat of in marmer gegrift
enkele woorden, en de dood door die soberheid
hersteld in zijn naakte waarde:
het einde der aarde te zijn,
het vuur aan het eind van den tijd.

[p. 142]

 

hoog boven den muur, als een zwarte vlam

 

in de harde oneindigheid

 

het roerlooze zwaard van den doodenboom,

 

een cypres die de ruimte splijt.