Verzamelde gedichten

[p. 135]

De wijnpers

Haren als gouden regen,
haren als beukenrood,
o, stroom langs wilde wegen
over den blanken schoot.

laat kleine borsten trillen
als room in 't morgenrood,
laat smalle schouders tillen
hun vruchten, hun aroom;

laat hooge, ranke beenen
dragen den fieren romp,
en over al hun leden
ademen de morgenstond.

als visschen in rivieren,
als zon in 't berkenwoud,
uw dunnen mantel zwieren
van bruinrood beukengoud.

o, weemoed te voorvoelen
hoe al dit blank en goud,
de golven met hun woelen
reeds neigen naar den dood.

hoe strakke, jonge borsten
en 't glooien van den buik
onmerkbaar reeds verdorren
in 't glanzen van de huid.

[p. 136]

 

eens zult gij niet meer lachen

 

met tanden, vocht en wit,

 

omdat bederf en schande

 

in al uw leden zit.

 

 

 

maar uit uw vleesch, vervallen,

 

melaatsch geworden lust,

 

stijgen bij honderdtallen

 

de liedren langs de kust

 

 

 

en doen de tuinen schallen

 

van vreugden, warm en rood;

 

gij zijt ten prooi gevallen

 

den wijnpers van den dood.