Verzamelde gedichten

[p. 81]

Drie verzen voor een doode

De avond daalt;
er valt een vage schemer.
ik zoek den vrede dien de dag mij nam;
en onweerstaanbaar brengen mij mijn schreden
naar 't stille kerkhof waar ik na uw sterven
berooid en eenzaam iedren avond kwam.

waarom? ik weet te goed dat ik u niet kan wekken
en dat gij daar zijt en ik hier en dat dit graf ons scheidt;
dat ik aan dezen steen niets kan onttrekken
van uwen staat van ongenaakbaarheid.

dooden zijn ver en koud en dichters eenzaam,
maar zij beluisteren elkanders lied; ik zing
en gij en ik worden opnieuw gemeenzaam;
zegen - en vloek der verhoovaardiging.

schuw dus dit lied, vergeef het, blijf mij wachten;
bid voor mij al de dagen uwer eeuwigheid,
opdat mijn boot bij 't zwichten mijner krachten
niet nog in 't zicht der kust te pletter splijt.

Een middag blind van zon, bloemen en dieren
rekken en wentlen zich in het verblindend licht.
over de heuvelen aan d'einder der rivieren
koepelt en straalt een blinkend vergezicht.

[p. 82]

 

maar hier, achter een koel en lieflijk glinstrend water,

 

waaraan het middaglicht een groene schaduw gaf

 

liggen de dooden zij aan zij in de geschroeide aarde;

 

een dezer steenen dekt uw jonge graf.

 

 

 

misschien - denk ik - misschien zullen wij later

 

als engelen met heerlijkheid bekleed

 

te samen klinken, in hetzelfde water

 

twee golven klinkend tot in eeuwigheid.

 

 

 

wij zullen vredig dwalen door de bloemen

 

ontdaan van hartstocht en van schuld bevrijd

 

in argeloosheid en een niet te noemen

 

zwevende, zwevende gelukzaligheid.

 

 

 

maar waartoe vóór mijn dood dit heil te roemen?

 

ik ben een prooi der wisselvalligheid:

 

soms zoek ik vrede, soms is het zwartst verdoemen

 

mij liever dan uw blanke zaligheid.

 

 

 

zoo nu. - waarom verrijst gij niet? ik kan

 

bij zulk een zon den dood niet lang gedenken;

 

sta op; opdat ik u een heerlijkheid kan schenken

 

heller en lieflijker dan uw onsterflijkheid!

Soms, dwalend over heuvels, hoor ik uwe stem.
meestal op stille ongerepte plekken
waar de natuur nog iets gevangen houdt
van haar vóormenschelijke zuiverheid.
soms aan een water, soms ook in het woud.

[p. 83]

 

maar op de rotsen met de zachte wieren

 

die onweerstaanbaar aan uw haar doen denken

 

vrees ik u telkenmale te gaan herkennen

 

in de gedaante van een vluchtend hert.

 

 

 

maar waartoe kwelt gij mij? gij weet

 

dat ik nog niet tot sterven ben bereid;

 

ik kan geen afstand doen, noch van mijzelven

 

noch van mijn wrevel en opstandigheid.

 

 

 

misschien ben ik verdoemd; wanneer reeds nu de dood

 

mij plotseling in den rug zou overvallen

 

zou ik niet, stervend met de honderdtallen,

 

neerstorten in de Poelen, heet en rood?

 

 

 

en daar, juist daar, een prooi der helsche koren,

 

vervolgt mij nog het hemelsche verwijt van uwe stem,

 

een lieflijk lied, verschrik'lijk om te hooren -

 

o, klinkende bazuin van 't nieuw Jeruzalem.