Tempel en kruis

[p. 23]

XI

De kamer is hoog en ruim.
langs de ramen stuift regen en wind.
in het halflicht herkent hij de tint
van het kandinskiaansch schilderij
dat als bloed in de schemering hangt -
dan komt de stem van zijn vriend
die hij in jaren niet zag
hem snel en verheugd tegemoet;
deze geeft hem een hand en maakt licht,
en terwijl hij langzaam ontdooit
- de kachel staat rood,
de kamer is blauw van de rook -
vallen drie jaren reis van hem af
als een laag europeesche sneeuw.

hij vertelt.
hij loopt ijsberend door het vertrek,
totdat hij glimlachend ziet
hoe de flesch uit de kast wordt gehaald,
en bij jenever en kaas
herleeft het gesprek
- over vrienden en verzen,
vrouwen en politiek -
alsof hij hem gistren verliet.