Tempel en kruis

[p. 18]

IX

Hij dwaalt niet meer.
zonder dat hij het wist
heeft een magneet zijn pas gericht
naar 't golvend bolwerk
waar het oude huis
op den beschoeiden heuvel ligt.
de singel vormt een lasso om 't plantsoen,
de morgen draalt onder den nacht der olmen
de zwanen drijven slapend in de gracht.

hij loopt het huis rond
en betast den muur;
hier was zijn kamer -
hier lag zijn moeder in haar agonie;
boven dat hooge raam op 't bastion
voerde zijn vader elken sterrennacht
zijn kijkers van het strand der horizon
langs de woestijnen van het firmament.
hier was de rattenkelder wiens geluid
hem in den nacht deed huiveren van angst
en zijn gezicht versponsde tot een zwam,
voos van hetzelfde wreede vocht
dat aan de ruggen van zijn boekerij
't lepreuse aanzien van een landkaart gaf.
hier eindlijk lag de tuin,
kaal en verwaarloosd nu
die eenmaal om zijn jeugd
een labyrinth van koelte en schaduw was.