Porta Nigra

[p. 53]

Ontmoeting in het donker

Vaag, geheimzinnig en grootsch
gaat de avond over in nacht -
alle grens en gloed wordt gedoofd
en het donker regent als asch.

en ik, dien de roepstem des doods
heeft bezworen als nimmer voorheen
van mijzelven afstand te doen,
en ik, wien de engel verscheen

zonder blinkende rusting of zwaard
zwart en stil aan het eind van de laan,
ik prevelde: waar moet ik heen?
en hij zeide: naar waar ge vandaan

zijt gekomen, en waarom waagt gij het niet?
waarom laat ge mij telkens hier staan,
en doet luid, en alsof ge niet ziet
dat wij eindelijk sâem moeten gaan?

- omdat ik u haat en vrees,
- maar gij haat en vreest ook het leven. -
(zoo is het altoos geweest,
ik ben bang voor den dood en bemin niet het leven) -

hij ging, en ik hoor nóg het lied
als een vogel die fluit in een wolk,
maar ik weiger, ik ga nog niet,
o Vlerk in mijn rug, o Dolk. -