Porta Nigra

[p. 52]

Quel etre n'aime pas qu'on se souvienne de lui?

De wolken en het water gaan voorbij;
oorlogen en gerichten, vluchtige bloesems
en oude sterrebeelden,
zij worden allen spoorloos weggewischt. -
en wat, mijn hart, rest er van u en mij?
een handvol verzen,
niet langer dan de wind het vallend loover draagt
en het getij hen als dood blad voorbij sleurt
en laat verrotten in vergetelheid;
en in het hart van eene die mij nu nog liefheeft,
een droefheid, die zij overleeft...