aNti-schUnd

[p. 34]

Oufer wat ‘NU’ jongt

‘Nou.... gesien die illeiding fà A.M. de Jong - see ik beê meself - is 't er kááns, wel schraole, maar tùch kááns, dat-ie sukke chedichte as die ik hier heb legge.... kùns findt, maar dan “kùns” nog maar heel bescheije geschreve met een klène ka. Maar er is veel méér kááns - praatte ik verder - dat-ie snottert fan 't stomme lache oufer sukke òn-, nee, anti-deemoukraotische nossens. Want - laten we mekaar nou geen Mietje noeme, de jong, - wat niet déé-mou-kráátiesj isj heit geen sin.

En ik plijf tùch mâ beweere dèt de Kùns mit de groute Ka door de massa niet gelese wordt, niet ge-lé-se! En as mins fan fleesj en bloed, fan honger en slaap, as mins wijje tùch schraife four de massa, òf.... je schraif nie, je pubbeleséért niet teminste, je houdt je iffoore-toore-klokkies ijje nàchkassie, waar se 't bronssuur kraige fà je nachwater, om fesoenteluk te plijfe in de réjalisaotie fan de uitdrukking.’

Ik ben het rillend met je eens, de Jong, dè litteratuur wordt niet meer gelezen. En 't is waar, dat komt van die droomers, van die doorgezakte knieën, van die zelfgenoegzame ik-zuchters, die hoog-gepèt met hun twee-beenen-in-een-onderbroek achter hun horlogeketting aanloopen. Dat komt ook - je zei het wel raak, meen ik, zoo bijna geestig - omdat ze poowezie make die hallef proza is, dus.... dùs niks is, heelemáál niks, zei-je. ‘Nee, finnik ook, 't rijmt soo heelemaal nie meer en je hep er soo geen kaik meer op wàt se nou eigeluk pedoele.

En dan.... spreken se tot je folkshart? Wordt-je d'r kanarie fan, gaat er iets fan door je soodedonder? Rechtuit gezegd née, née, neé en noggerisnee. Nou, wat hebbe me dan aan die knulle, aan die maatschappai-parasiete die al die ossin late trùkke die tùch nie gelese wordt? Alleen maar

[p. 35]

chedruk four hun aige mouje gesich. Hè-je niks an, kost allemaal maar cente waar andere four krepeere fan de honger.

Seg, p.g. de jong, luister nou is - trek je das eens recht; seg.... souwe we niet een wetsontwerpie an de Tweede Kamer four kunnen stelle, befourbeeld een dichtersluxebelasting, waaronder al die limonade-rietjes falle die de gasganselukke tag niets beters wete te doen dan alsmaar te denke aan 'r eiges: hoe se in de kamer sitte, hoe se d'r lui neus snuite, hoe se suchte, hoe se door 't pleeraampie de wolke sien, hoefeel haaretjes d'r uit hun neus komme asse four de spiegel staan en chriene chaan fan ellende, fan wanhoop.... en dit niet omdat àndere minse honger laie, want dat doene se self ouk, maar chewoon uit nutteloosheid, uit kakkerige wind-eier-legsucht. En dan moete daar ouk onder falle al die andere meneere-die-soo'n-beetje-naar-pies-ruike; ik pedoel die ferfeelende hannesse fan piesologische remanschraifers fan tegewoordig, die tùch ouk minder nuttig sein finnik. Dat je nou de persoone uit je reman tot op hun hemp uitkleedt, nou.... ik kan er wel tege, maar na hun hemp mottettan ouk afgeloupe sein. Nou niet 't ònderste uit de kan willen hebben en ouk hun siel sitte af te slikke, 't is tuch geen boterhamme-papier. Fan die schraifers die daar klène jongetjes sitte uit te teekene.... 't is wel knap, seker, en knaperig ouk, maar je wordt er tuch ouk slaperig fan op den duur.... Nee, die motte ouk onder dat wetje falle. Ja-tùch, ja-wèl, dat dóéne me! geen flauwe kul, meerderheid van stemme chelde, hour, dat is nou eenmaal soo.

Maar nou mot je ouk kossekwent sijn, de jong. Seg nou is eereluk? Seg nou is...., nee, stel je nou is four dat Manus Peet nog in Amsterdam woonde (want sinds de ware deemekraasie màggie d'r nie meer woune!) en dattie die chedichte las die nou in ‘Nu’ staan, hoe souwie die gefonde hebbe, dink-je? Souwie die bechrépe hebbe, dink-je? Be-chrépe?

[p. 36]

Souwie hebbe bechinne te singe, méé te singe met mauje Kaorel fan de Woestaine's gemaokte straotliedjes? Souwie hebbe méégesonge, fraag ik, of souwie er fan hebbe motte, ja, fan hebbe motte pisje....

Seg, seg nou is eereluk....?

‘Nee, nou niet kwaat worde, nou.... Ik seg tùch niks fa jou. Jij bint 'n choeje remanschraifer en ouk 'n schraifer fa choeje remans, alleen 'n beetje duur in den handel, 'n beetje deemekratiesj duur, maar affein, de tijë, hè, de tijë, frete, drinke en de biejeskoup, 't kost tegewoordig allemaal soo'n houp.

Nee, nou gaane me niet seefere oufer Merijntje Gijzen. Alleen mot ik segge dat je 'm nou niet al te kwijlig mot late suffe. Je maaktet tè. De massa - want daar schraif jij tuch four - de massa heit nou wel maar 8-urige werkdag, maar se motte ouk naar de folksuniversiteit en naar de biejeskoup en soo. Nou, en dan plijft er niet soo heel feel tijd meer oufer om naar jouw Merijntje te gapen wanneer-ie daar in se eiges sit te dinke oufer die pestoor en de flierefluiter. Nee, hour, dat begint te ferfeele, dan beginne de lesers echt te flierefluite, en met appelsienschillen te gooien om dat jong Jan de Jong beê se positieve te roepe.

Dus ópschiete, p.g. de Jong, anders gaan se d'r op schiete, en ook al, omdat anders dit deel weer feel te duur wordt in den handel.

En four de rest, je hep ferdomt simpetieke teejerieje oufer kùns, je bin 'n toffe knul en je kunt sien dajje an 't Folk sjoernelist geweest bint en dajje nou in de litteratuur 'n knap stinkertje bint. Laat se maar lulle, hour. Meeste stemme plijfe tuch lekker chelde!

E. MICHEL.