|
| |
| |
| |
Vierde bedryf.
Eerste tooneel.
Appius, Martius.
HOe! heeft myn Zoon zo laf zyn eer en plicht vergeten?
Tiberius myn Heer, deed my dees dolheit weten.
Ik zond myn volk terstondt naar 't Marktveld, om dit woên
Van deez' wanhopigen op 't spoedigst te verhoên:
'k Beval hen, om haar hier te brengen voor uwe oogen.
Ik door de schrik en zulk een deerlyk lot bewogen,
Moest buiten uwen last...
Gy hebt uw plicht betracht,
Ik zal doen blyken hoe 'k uw trouw en yver acht.
| |
Tweede tooneel.
Appius, Curtius, Albinus, Martius, Tiberius, Titus, Gevolg.
MYn Heer, de tyd lyd geen vertoeven,
Gy moet besluiten, of wy zullen 't zelf beproeven.
Men moet een einde zien van deez' rampzaligheên.
Ik heb dat twyffelen reets lang genoeg geleên.
Die daad, waar door gy 't wit der Goden meent te raken,
Die zo veel indruks op het volk heeft kunnen maken,
| |
| |
Moet heden zyn volvoert. daar valt geen uitstel meer.
Ga, volg uw Moeder, of voldoe hun hoop myn Heer.
Ik houde u niet. Maar gy ontzinde Zoon, wat reden
Doen u, dus onbedacht, myn achting hier vertreden?
En weert een Heldendaat, daar 't volk haar heil van wacht?
Hoe! weet gy niet dat gy hier af hangt van myn magt?
Wilt gy, voor 't heil des Staats, u zelf ten offer bieden?
Wel aan, maar laat het door geen zelf belang geschieden,
Dat is den weg niet, om op 't Heldenspoor te gaan,
Geen boze wanhoop, maar een zucht tot ed'le daân
Moet ons bestieren, en iets lofflyks doen verrichten.
Een heilig oogmerk moet alleen ons hier verplichten.
Myn Vader, wat vermag een Minnares niet al.
Ik moest ondanks my zelf...
Uw ziel wel redden: neen, gy hebt niets meer te duchten.
Tegen Appius.
Myn Heer gy zult haaft zien het eind dier ongenuchten.
't Is waar ik wankelde, ja deinsde in mynen plicht.
Maar ach! wat wykt niet voor een Moeders droef gezicht?
Gy zyt een Vader, en gy weet die ted're liefde;
Doch dit was 't niet alleen dat my de borst doorgriefde,
ô Neen! een Minnares, een halsvriend, een gety
Van duizend driften, ach! 't was alles tegen my.
Dus moest ik stryden, ja ik had haast moeten bukken,
En my die Heldenkroon te schandlyk zien ontrukken,
Indien de Hemel zelf die daad niet had belet.
'k Had nauwlyks mynen voet uit dit Paleis gezet,
Of 'k zie hoe duizenden met blydschap op de kaken,
Zich zelf verdringen, en om 't yvrigst my genaken.
Hoe melde ik dat gejuich! dat zuchten, dat geween.
De vreugde en droef heit scheen gemengelt onder één.
Dit trof my 't eerst de ziel; maar toen ik in den Tempel,
In 't aanzien van den Goôn, den Goddelyken drempel,
| |
| |
Door myn geween besproeide, en om verlichting badt,
Terwyl het Priesterdom naar 't rokend Altaar tradt,
En 't lillend Ingewand van 't Offerdier beschouwde,
Toen hoorde ik hoe 'k myn hoop op eene dwaling bouwde,
Dat ik de Stadt te lang deed zuchten om haar leet.
Deez' onverwachte galm, en ysselyken kreet,
Klonk uit het binnenste des Tempels in myne ooren.
Vertrek. gy weet uw plicht, of vrees der Goden toren.
Het Aardryk schudde op dat zo donderend geluit.
't Stondt alles doods van schrik. het Offervuur ging uit.
Ik beefde en ylde, om dus des Hemels wraak te ontvluchten,
En 't zwoegend Vaderland te redden uit zyn zuchten.
Maar ach! myn Heer, wat wierd myn oog daar niet gewaar!
Ik zag een Moeder my afwachten van 't Altaar,
Ja 'k zag uw Zoon verwoed my deze daad benyden.
Ach! denk myn Heer, hoe hier myn bange ziel moest stryden!
De Hemel weet wat niet geschiedt was op dien tydt,
Indien uw zorg ons in dien nood niet had bevrydt.
Zie daar de reden, die myn yver deed vertragen;
Maar 'k dank den Hemel, die my 't geeft het eind dier plagen.
Ik ben verlicht myn Heer, en niemand zal ooit zien,
Dat Curtius op nieuw zyn plichten poogt te ontvliên;
'k Heb my verwonnen, ja gy kunt u zulks beloven,
Geen inzicht zal my weêr van dit besluit beroven.
Ik zal 't volvoeren. maar ik bid myn Heer, dat gy
Myn Moeder troost, en stuit in hare razerny.
Zy blyve in 't hof: want zy, door wanhoop aangedreven,
Zou nevens my zich naar dien Jammerpoel begeven.
Wat zoude ik doen myn Heer? kon ik op dat gezicht,
Het stuk volvoeren? ach! 'k bezweek licht in myn plicht.
Neen, niets zal my verzetten.
| |
| |
Wel aan, 'k zal wel beletten
Dat u dat droef gezicht geen nieuwe smarte baart.
Wy zullen zorgen voor een Moeder, u zo waard,
Dat in de wanhoop haar geen trooster zal ontberen.
Ga heen Albinus, doe Virginia hier keren.
Men neem haar beide in acht, om meerder kwaadt te hoên,
Der Vrouwen wanhoop is gevaarlyk in haar woên.
Tegen Curtius.
Maar meld niets van 't besluit... ik zie uw Moeder komen.
Albinus en Tiberius vertrekken.
Myn Heer, ach! troost haar, wil haar woede toch betomen;
'k Ontvlucht haar oogen.....
| |
Derde tooneel.
Vuteria, Appius, Curtius, Titus, Valeria, Martius, Gevolg.
BLyf. ontvlucht uw Moeder niet.
'k Bezweer u by de Goôn... maar hoe! wat 's hier geschied?
Waarom ontwykt gy my, ben ik dan weêr verraden?
Gy zucht. helaas! ik merk dat gy my wilt versmaden,
Dat gy uw dolheit volgt. ach! 't is maar al te waar.
Tegen Appius.
Waar wilt gy heen? blyf staan. dit 's uw bedryf, Barbaar.
Gy kost hem dit besluit weêr in het harte drukken.
Moest gy hem daarom uit myne armen weg doen rukken?
ô Wrede! scheurt gy dus myn Zoon weêr van my af?
Ga moord u zelf, of stort uw eigen kind in 't graf.
Vervuld dien droeven eisch des Hemels. stoor zyn woeden,
Indien men Rome, door die wreedheit moet behoeden,
| |
| |
Ontmenschte! ga dan voor als Opperhooft, laat aan
De wereld zien de zucht tot uwen Onderdaan.
Voldoe de Goôn, zo zy hier zulk een dood beoogen.
Het is myn Zoon niet, neen, waar door wy 't meest vermogen:
Dat 's al te verr' gezocht, men eischt een grooter zoen,
Gy zelf moet voor den Staat, waar van gy hooft zyt, bloén.
Is 't niet naar 't wys bestier van trouwe Voedsterheeren,
Dat men de Mogenheit der Staten zal waarderen.
Zeg; hangt 's Lands welzyn niet van zyn bestierders af?
't Vermogen van den Staat, alleen van hunnen staf?
Door hen kon Rome, voor het oog der waereldt klimmen,
Door haar vermogt zy 't meest. Ja gy, ô dierbre schimmen,
Gy ed'le zielen, die den Staat hebt opgebouwt,
En nu het eeuwig licht in 't zalig veld beschouwt!
Gy Fabiën, en gy Camillus, trouwe Vaders,
Die becken bloeds voor ons deed stromen, uit uwe aders,
Gy weet dat d' oorzaak, waar door Rome word gevreest,
Alleen zyn oorsprong vond in de omtrek van uw geest.
Zie daar, ô Appius! zie hoe gy zyt bedrogen,
Dit eischt de Hemel, als waar door wy 't meest vermogen.
Ga volg hen, toon met hen, dat 't heil des Staats alleen,
Berust in 't harte van de deugdzame Overheên.
Voldoe nu de eisch der Goôn, vlieg tot behoud van Romen,
Zyt gy een waardig hooft, gy zult hun haat betomen.
Neem nu de proefhier van, indien gy dit gelooft,
En red de vege Stadt ten kosten van uw hooft.
Ik gun 't uw droef heid, om dus vinnig my te honen,
Mevrouw, schoon'k u met recht myn gramschap mogt betonen;
Maar'k zal het dulden, en antwoorden op uw klagt.
't Is waar 's Lands welzyn hangt wel meest aan de Oppermagt,
En 't hooft des Staats, geroemt door 't wysselyk bestieren,
Kan met dien dierbren lof, 'k beken het, zegevieren;
Dat door zyn daân, het heil des Staats werd opgebouwt,
En 't geen dat dien vermag, hem zulks verschuldigt houdt:
Maar d'Onderdanen doen ook veel tot dat genieten,
| |
| |
Wen zy gelyk het hooft het zelve wit beschieten,
En steets gehoorzaam aan de Wetten, wys en stil
Bedoelen 't geen de deugd, en reden, van hun wil.
Ja door een Heldenmoed 't gevaar des Staats af keren,
Het dierbaar Vaderland, het allermeest waarderen,
Op dezen roemt de Staat, door hen moet hy bestaan.
Ja niets is heerlyker als zulk een onderdaan.
Met zulke Helden kan ons Vaderland ook pronken,
Die 't dierbaar leven, voor hun Medeburgren schonken:
Door dezen bloeit de magt van ons geducht gezach,
En door die Helden is 't dat Rome 't meest vermag.
Laat nu uw Zoon Mevrouw voor al de waereld tonen,
Wat of hy is, en of die deugden in hem wonen,
Of naar u luisteren: hy kieze nu, gy kunt
Dan zelve horen waar 't zyn ziel heeft op gemunt.
Myn waarde Moeder: ach! weêrstreef niet meer myn bede,
Geheng dat ik doe zien, wat drist my overreedde.
Gedoog dat ik myn naam vereeuwige, en met een
Een voorbeeld strek, door al de volgende eeuwen heen.
Myn bloed zied door deez' nood van ongeduld in de ad'ren,
Daar ik de slachting zie van all' 's Lands trouwe Vad'ren,
En zoude ik dulden, dat dit verder noch geschied':
Neen waarde Moeder: neen, ik ly, 'k gedoog dat niet.
Dan was 't gedaan met ons, daar zulke hoofden sneven,
Daar moet het Staatsgebouw door waggelen en beven.
Neen 'k schudt dien slag, ik moet door myne dood alleen,
De Stadt bevryden van all' dees rampzaligheên.
Ach! wie verzekert ons het leven, in deez' dagen,
Elk uur, elk oogenblik, treft ons met droeve slagen,
Gy zelf, en ik, staan bloot voor 't woeden van dit kwaadt.
Ach! laat ons scheiden, voor het wel zyn van den Staat:
De Hemel wil het dus: men stuit niet eer dit woeden.
Laat ik een wisse doodt, die u reeds dreigt verhoeden.
In aller Goden naam: ach! laat het my toch toe.
Helaas! myn Zoon, is 't al dan vruchtloos, wat ik doe?
| |
| |
En konnen tranen, noch gebeden, u weêrhouwen?
Moet dan myne Ouderdom dien droeven slag beschouwen?
Uzien vermorzelen? ô ramp! ô bittre smart!
ô Wrede Goôn! waarom verstoktgy dus zyn hart?
Waarom treft gy myn ziel, met zulke felle wonden?
Wat baat my 't leven nu het zyne word verslonden.
Ach! waarom rukte my de Pest niet mede in 't graf?
Waar wende ik my? het vlucht hier allesvan my af.
Men hoort niet naar myn klagt. men sluit hier hart en oren.
ô Deerlyk noodlot! ach! wat hebt gy my beschoren?
Ach! wilt gy dat dien Zoon, zo teêr van my bemindt,
In dezen Solferpoel zyn dood'lyk einde vindt?
Moet hy zyn ed'le ziel, in zulk een afgrond braken?
'k Zal dan.... maar hoe!.... wat's dit? wie komt my hier genaken?
Zy gy 't myn Zoon? helaas! koom, sneuv'len wy.. wel aan.
Wel hoe, wie houd my? weg, 'k wil sterven. 'k wil vergaan.
'k Wil met myn Zoon voor 't volk... help Hemel! help, ô Romen!
Daar stort hy in de kolk: 't is met hem omgekomen.
Hoe beeft het aardryk! Goôn! daar bersten vlammen uit
Het diepst des afgronds. ach! wat deerelyk geluit?
Wat naare dootkreet!ach!zyt gy 't myn kindt? myn waarde,
ô Ja! het is zyn stem. zy volgt u die u baarde.
Zy vliegt naar u. Ei my! daar zwelgt de grond my... ach!
Myn waarde Moeder, Goôn! wat doodelyken dagh.
Tegen het Gevolg.
Men breng Mevrouw naar binnen.
De rust zal mooglyk wel die droef heit overwinnen.
Valeria, en Titus met Vuteria binnen.
Ik volg haar. gy myn Heer, voldoeuw plicht. ik zal
Uw Moeder troosten in dit deerlyk ongeval.
| |
| |
| |
Vierde tooneel.
ô Hemel! red haar. doe haar ziel weêr ademh alen.
Laat my een einde zien van all' die hinderpalen.
Ontvluchten wy... ô ramp! daar is Virginia.
Goôn! ondersteun my, dat ik niet door rouw verga.
| |
Vyfde tooneel.
Albinus, Virginia, Curtius, Sabina, Tiberius.
ZIe daar Mevrouw, zie nu hoe teêr wy u beminnen.
Eerst tegen Albinus, en daar na tegen Curtius.
Ik ben voldaan.... Myn Heer kost gy uw drift verwinnen?
Ach! ga niet voort. ja, trots myn leet en druk,
Verwon ik my Mevrouw, maar tot myn ongeluk:
Want deze zege, die 'k behaal na zo veel tranen,
Staat my, helaas! te duur.
Hoe, zult gy dwaaslyk wanen.....
Maar laat ons eerst ons zelfs van eene drift ontdoen,
En u myn Heeren met geen yd'le hoop meer voên.
'k Weet hoe gy beide..maar men hoort niet naar myn reden.
Men zucht, en wend het oog... wat heeft men hier geleden?
Myn Heeren vreest gy beide uw vonnis te verstaan?
Is dit de reden? neen, ik heb myn keur gedaan.
Uw liefde kon in 't eind myn ziel ook overwinnen.
Tegen Albinus. Tegen Curtius.
Troost u myn Heer...Maar gy, is dit my nu beminnen?
| |
| |
Ach! spreek ô wrede! en baar myn ziel geen meer verdriet.
Waar is die zege? ik zie die overwinning niet.
Ach! wend uw oog naar my.. meld my uw tegenspoeden.
Helaas! wat wil dit zyn? wat zal ik hier vermoeden?
‘Goôn! sterk my door uw hulp. het moet geschiên. wel aan.
Mevrouw ik zal u myn verwinning doen verstaan.
Gy zult zelf zien of ik geen reden heb tot zuchten.
Ja deeze zege baart my dood'lyke ongenuchten.
Ik wenschte zelf daarom, maar toen ik overwon,
Verloor ik alles wat myn ziel behagen kon.
'k Zal 't u doen zien Mevrouw, laat het u niet mishagen,
Ontfang een Minnaar, die myn hand u op moet dragen:
Die Medeminnaar van myn liefde, zo vol trouw,
Gun ik 't alleen nu naar uw hart te staan Mevrouw.
Denk welk een smart myn ziel om dat verlies moet lyden.
Hoe ik moest zwoegen in zulk overdeerlyk stryden.
Maar ik verwon my zelf. gy ziet het. ach! verhoor
Ons beider zuchten, dat hy thans uw hart bekoor'.
Wat 's dit ondankbare. ach! had ik ooit die verwachting?
Tegen Albinus.
En gy stelt my hier tot zyn spot en zyn verachting?
Verzogt ik dit? vertrek. ik walg van u. ga heen,
My lust die gift van dien ontaarde niet, ô neen.
Tegen Curtius.
Trouwloze! door wat regt kunt gy hem my opdragen?
Wie gaf aan u die magt? heb ik zulks voorgeslagen?
Verzocht ik dit? of hebt gy beide u dus beraân?
Hebt gy voor uwe liefde een and're keur gedaan?
Spreek snode Minnaar, spreek, wat hebt gy my beschoren?
Mevrouw ik bidde u, wil naar myne reden horen.
Gy weet ik heb hem hier op uw gebodt gebracht,
Ben ik nu d'oorzaak dat hy uwe min veracht?
Dat hem zyn eerzucht dringt, en schittert in zyn oogen?
Dat hy door 's Moeders beê, noch de uwe, niet bewogen,
| |
| |
Het al versmaden wil, alleen om dat genot?
Ben ik daar schuldig aan? stel ik u dan ten spot?
Hebbe ik u dan veracht? kunt gy my noch verdenken?
Heb ik geweten dat hy my u wilde schenken?
De Hemel straffe my.. maar, wyl hy u verlaat,
Mag ik niet hopen op uw gunst in dezen staat?
Uw opzet staat dan vast, trots myne en Moeders bede.
Gy wilt dan sterven: niets weêrhoud u, ô gy wrede?
Blyft ge onbewogen voor myn zuchten en gebeên.
Ga dan ontaarde, ga, vermoor u, vlieg dan heen.
Voldoe uw eerzucht, laat uw ziel niet langer lyden.
Is dit uw liefde, is dit uw overheerlyk stryden?
Uw overwinning, daar gy zelve noch op roemt?
'k Vervloek dien dagh toen my uw Naam eerst wierd genoemt.
Versmaad gy dus myn min? moet ik die schande dragen
Van u, dien maar alleen myn oogen kon behagen?
Van u, daar al myn hoop op doelde? ey my! wat raad.
Waar wende ik my Sabine in deez' rampzaalge staat?
Wat hoor ik, Hemel? ach! betoom uw hevigheden,
Bedaar, myn ziel heeft reeds al straf genoeg geleden.
Maar ach! kan 't zyn Mevrouw, hebt gy my dus bemindt?
Ontzinde! zaagt gy 't niet? was u 't gezicht verblindt?
Kost gy niet merken, door wat zucht ik wierd gedreven,
Daar ik u zelf verzogt, het redden van uw leven.
Was u het hart dan zo verbastert, zo versteent.
Ja 'k minde u wreede, ja veel meerder dan gy meent,
Ik zwyg 't niet meer, gy, gy alleen kon my verwinnen:
Ondanks myn fierheit, bleeft gy meester van myn zinnen.
Ik schaam my niet dit te bekennen, want ik moet
Te wreet gevoelen, hoe die hartstocht in my woedt.
Wat hoor ik, groote Goôn!
Ach! hoe doet gy my beven.
| |
| |
Mevrouw, waarom my hier geen blyken van gegeven;
Waarom my dan versmaad, en fier my wederstaan:
ô Wrede schoonheit, ach! gy hebt u zelf verraân.
Wie weet, of dan myn hart gekluistert door die strikken,
Wel ooit gedacht hadt, om het heil des Staats te wikken,
Of ik, indien uw min my dus begunstigt hadt,
Uw eer niet verder, keer, ja keer noch, wil noch tonen,
Wat wy u waardig zyn, wat deugden in u wonen.
Ach! wist gy hoe ik u beminde, en u waardeer.
Maar zoude ik nu myn plicht verzaken, en myn eer?
Zoude ik Mevrouw, om my, hier duizenden doen zuchten?
Het volk doen worstelen met zo veel ongenuchten?
ô Neen, hoe zeer uw min my ook aan 't harte gaat,
Zo ben ik meer verplicht aan 't welzyn van den Staat,
Hier voor moet ik natuur, en min, ja 't leven wraken.
'k Ben een Romein, die naam moet my onsterflyk maken.
Ach! troost u, toon ook dat gy zyt een Romeinin;
Waardeer uw Vaderland nu boven uwe min:
Laat ons een voorbeeld zyn door zulke Heldendaden:
Ons nootlot wil het dus, ik bidde u laat u raden,
Ei troost u. baar myn ziel op nieuw geen meerder rouw.
Maar zo 'k noch van uw gunst iet hopen mogt Mevrouw,
En Curtius noch leeft in 't binnenst van uw harte,
Hoor dan myn laaste beê, heb meêly met de smarte
Myn 's Medeminnaars, wyl ik de uwe niet kan zyn,
Laat hy verwinnen, en een eind zien van zyn pyn:
Laat my die laatste gunst, die laatste beê verwerven,
Dat zal my troosten, en vernoegen in myn sterven.
Ga, sterf ontzinde! sterf, nu gy geen zuchten hoort.
Vereeuwig uwen Naam, door eene Moedermoordt.
Onmenschte! hoe! zoud gy aan my myn plicht noch leeren?
| |
| |
Neen, 'k weet wel wat ik na uw liefde zal waarderen.
Zy wil vertrekken, maar word van Albinus weerhouden.
Waar heen Mevrouw? helaas! is dan uw hart verstaalt?
Ben ik zo haatlyk in uwe oogen afgemaalt,
Kan ik niets winnen, moet ik eeuwig van u wyken?
Dat zy de Goôn geklaagt, ach! laat uw gunst my blyken,
't Is vergeefs, ik hoor u niet myn Heer,
Na deez' versmading wil myn ziel geen Minnaar weer.
Maar gy, die men door reên, noch tranen kan bestieren,
Zult zo gerust niet op myn liefde zegevieren.
'k Wacht u op 't Marktveld, ô gy wreedaardt! gy zult my
U na zien vliegen, in uw dolle razerny.
Ontaarde! 'k zal met u ten afgrond nederstorten.
Beef voor myn woede, als gy uw leven wilt verkorten.
| |
Zesde tooneel.
Curtius, Albinus, Tiberius.
MYn Heer, ach! volg haar, keer haar wanhoop zo geducht,
Belet dien toeleg, en myn doodlyke ongenucht.
Wat een verwoedheit! Goôn! wat zal ons noch ontmoeten.
'k Zal haar verwinnen, of zelf sneuvlen voor haar voeten.
| |
Zevende tooneel.
O Hemel! welk een worsteling!
Wat heeft myn ziel niet op het doodelykst te lyden.
Zal ik geen einde zien, van al dit deerlyk stryden?
Is moeders wanhoop te gering?
| |
| |
Moet noch een Minnares, zo dol in euvlen moede,
Myn ziel verscheuren, ach! wat raadt!
Hoe redde ik my uit dezen staat?
Waar berg ik my, daar 't al my treft met zulk een woede.
ô Goôn! hebbe ik u wel verstaan?
Hebbe ik u recht gehoort? moet ik het weer hervragen?
Weet ik myn plicht, en moet ik vreezen voor uw plagen,
Ja moet ik van uw Altaar gaan?
Is 't dan myn plicht niet, dat 'k verhoor myn moeders weenen?
Dat ik my van myn liefde kwyt,
Helaas! wat dubbelheên, wat stryt!
Natuur! ô Vaderland! ô Min! waar zal ik henen?
Maar hoe..ach! twyfflen wy al weêr?
O neen, laat my natuur, of min niet meêr bekoren.
De zucht voor 't Vaderland, is ons ook aangeboren,
Die dringt ons sterker, ja veel meêr;
Hier door moet men den staat van 't menschdom onderstutten:
En haav', en erf, en landgenoot
Beveil'gen, ja zelf met zyn doodt
Het dierbaar Vaderland voor allen ramp beschutten.
Vergeef het my dan, ô natuur!
Vergeef het my, ô min! nu gy hier word verschoven,
De zucht voor 't heil des Staats streeft alles noch te boven,
En zegeviert ook op dit uur.
Dit dringt my, ja, dit doet my alles hier verlaten.
Dat past een edel Onderdaan;
Indien deez' plicht zoude agterstaan;
Waar heen, met Rome? ja waar heen met alle Staten?
Wel aan, ô Vaderland... maar hoe! wie zie ik daar?
| |
| |
| |
Achtste tooneel.
Curtius, Lucius.
MYn Heer, het Priesterdom, door 't algemeen gevaar
Gedrongen, wenscht door my naar de uitkomst dezer zaken.
Kan 't zyn dat uwe geest dat groot besluit wil wraken,
Nau der Goden wil zo duidlyk klonk in 't oor?
Zoud' gy niet streeven op dat lofflyk Heldenspoor?
Het volk vol wanhoop, schreeuwt om uitkomst aan de Goden.
Het mort nu Appius u heeft in 't hof ontboden.
't Kan niet bezeffen.....
Hoe! is de Ov'righeit verplicht
Hen reên te geven, van het geen dat zy verricht?
Ja, 'k zal 't volvoeren; maar zal men my tydt misgunnen:
Zou een van haar wel tot die daadt besluiten kunnen?
Heb ik geen Moeder, en geen Maagschap? weet het niet
Dat een zo naar vaarwel, al scheurende geschiet?
Dat men die allen moet tot zulk een slag bereiden,
En het gevaarlyk is om met geweld te scheiden?
't Is waar myn Heer, maar 't is de vreeze die ons roert,
De ramp die yder een tot ongeduld vervoert,
Doet ons rykhalzen naar het einde, en als mistrouwen
Al 't geen 't volbrengen van die hulpe kan weêrhouwen.
Ook weten wy myn Heer, de zwakheit der natuur.
Het wereldsche inzicht smoort somtyds dat heilig vuur,
En werpt omver! het geen die yver kon verrichten.
Het uitstel baart gevaar aan 't oeffenen der plichten.
Men wordt rontsom, van veel verlokzels aangerandt,
En alles schynt in roer, en tegen ons gekant:
Daarom is 't veil'ger, eer die drift ons kan beroeren,
Niet lang te dralen, maar, ons oogmerk uit te voeren.
Helaas! ik zag dit aan my zelve. laat ons gaan.
Ik zal hen van de vrees die haar bekneld ontslaan.
| |
| |
| |
Negende tooneel.
Titus, Curtius, Lucius.
IK vreesde dat gy reeds waart uit het hof gewekent,
Myn Heer, uw Moeder wil voor 't laatst u noch eens spreeken.
Ach Titus! heeft myn ziel geen ramp genoeg geleên?
Wat zou dit zyn? ô neen! ik hoor haar niet...
Ei hoor haar toch myn Heer, gy hebt niets meer te vrezen,
Zy schynt gerust, en wil u niet meêr tegen wezen.
Na wy hier scheidden, heeft men alles bygebragt
Om haar te troosten, en haar hartenleet verzagt:
Zy gaf gehoor, en kon haar droef heit wederhouwen,
Doch wilde alleen u voor het laast noch eens aanschouwen.
Dit badt zy: en ik kon die drift niet wederstaan,
Ik moest haar zweeren... 'k bid wil derwaart met my gaan.
Ach! welk een naar vaarwel! wat afscheit, grote Goden!
Helaas! hoe pynigt gy myn ziel met duizend doden.
Zo gy dit weigerde vrees ik haar woede weêr.
Het is haar laatste beê, zoud gy die niet verhooren?
Blyf maar volstandig, 'k zal haar droef heit zien te smooren,
Der Goden wil, de plicht eens Onderdaans doen zien,
Haar ziel vertroosten, en haar al myn hulp aanbiên:
Zy zal my horen, 'k weet haar Godsvrucht. ga vry henen.
O Hemel! wil voor 't laatst uw bystant my verlenen.
Einde van het vierde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij