Het boeck der Psalmen. Wt de Hebreische sprake in Nederduitschen dichte
(1591)–Philips van Marnix van Sint Aldegonde–
Auteursrechtvrij
[pagina *]
| |
Den verstroyden Nederlandtschen Gemeynten Iesu Christi, die om des geloofs wille hebben uyt haere Vaderlant moeten wijcken, Wenschet Philips van Marnix des Heeren vrede ende genade, doir Iesum Christum, in de gemeynschap des H. Geestes: Amen, | |
V Moet ick oock getuygenisse geven
Van mijne liefd' end broederlijck gemoet,
Die buytens lants verstroyt syt end verdreven
End welgerust, leeft onder Gods behoedt.
Hoe kond' ick u, mijn Broeders oyt vergeten,
Daer wy doch sijn in eenen stronck geplant?
Al sijn wy noch so veir van een geseten,
So kan ons doch gescheyden zee noch lant.
Ghy syt, tis waer, van dit verkeert geslachte,
Onrechtelijck verworpen end versmaedt:
End uyt u goet verjaegt met wil end crachte.
Wort noch alom vervolgt schier, end gehaedt.
D'een wort alhier, als vremdeling verstooten,
Den andren daer, verargwaent end verdacht:
Ia ghy en syt geen werelts erfgenooten,
Maer tvaegsel self der werelt schier geacht.
Doch, Broeders, tis om Christi Iesu wille,
Die u aldus, hier dobbelfout vereert,
Want ghy in hem gelooft, gerust end stille,
End daer toe noch voir hem oock lijden leert.
Daerom spreeckt hy, En wilt u niet vertzagen,
Ghy kleynen hoop, dat thert u niet beswijck
Want tis voirwaer des vaders welbehagen
| |
[pagina *]
| |
Dat hy v schenck het hemelsch Konincrijck.
Oock siet ghy selfs, dat hy de springend' ader
Van alles goets, u hier niet en verlaet:
Maer onderhout, niet anders als een vader
Sijn eygen kindt, end rijckelijck versaedt.
Ick wil my dan by uwer liefden voegen,
End spreken uyt, des Heeren Christi lof,
Om in hem vast te stichten ons vernoegen,
Mits hy daer toe, ons geeft volcomen stof.
End wil daerom dit boecxken u toeschrijven,
Op dat ghy moigt volherden inden strijdt.
End allen rou end droeffenis verdrijven,
Sijnd' inden Heer volcomentlijck verblijdt.
Want in dees schoon schriftuerlijcke Lofsangen
Stel ick u voir, een beeldt end spiegel klaer,
Van onsen Christ, die thooft der ouder slangen
Heeft met sijn cracht vermorselt teenegaer.
Die d'eynd' der wet, end d'eynd is der Propheten,
Van oudts beloift, int eirtsche Paradijs.
Dies ons de schrift leert hem alleen te weten,
Mits wy in hem volleert sijn ende wijs.
Hy is het beeldt van Gods onsichtbaer wesen,
End t'uytgedruckt merckteecken syner kracht.
God self uyt God, het licht uyt tlicht geresen,
Die met God heeft een onbepaelde macht.
Hy is de Soin, hy is den eerstgeboren,
Alvoren eer oyt schepsel wesen kreeg,
Eer dach end nacht elcander quamen schoren,
Eer eird' oft locht bevormd' het woeste leeg.
Hy is Gods woirt, Gods wijsheyt niet om vaten,
Die noch beghin, noch eynd oft maet en heeft,
Des vaders hert, des vaders doen end laten,
Die allen ding' alleen het wesen geeft.
Want doir hem sijn geschapen alle dingen,
| |
[pagina *]
| |
In s'hemels throon, end' op tleeg eirdtsche dal.
Men soude niet, ten voirschijn kunnen bringen,
Oft tis doir hem gemaeckt te samen al.
Wat d'ooge siet, end al wat tspitz van d'ooge
Niet en bestraelt, noch tlicht niet over vat,
Tsy groot oft kleen tsy breedt, lang, diep oft hooge,
Het heeft doir hem sijn wesen al gehadt.
De throonen hoog, de weirde heerschappyen
De machten groot, de vorstendommen sterck,
Die Englen schoon die eedle ruyterijen
Der heyrcracht Gods, tis samen al, syn werck.
Want hy is doch in alles end voir allen,
Mits alle dinck in hem alleen bestaet:
Hy is het hooft, nae s'vaders welgevallen,
Van syner kerck, ja sonder medemaet.
Want dit heeft God bestemt in sijnen rade,
Dat in hem soud de volle volheyt sijn
Van alle ding, als synde der genade
Den een'gen schat end grondeloosen schrijn.
Dit is den Christ, die u heeft uytverkoren
End doir tgeloof in hem selfs ingelijft:
So dat ghy nv Gods liefde moigt oorboren,
End eewelijck in hem vereenigt blijft.
Want wy sijn doch sijns lichaems eygen leden,
Vleesch van sijn vleesch, end beenen van syn been:
End mogen nv tot God vrymoedich treden,
Als synd' in hem end met hem in God een.
Wiens tonge kan uytspreken oft vermonden
Sulck een genaed' end' wonderlycke daet?
Wiens cloeck verstant soud kunnen ondergronden
Sulck eene liefd end sulcken hoogen raet?
Hoe soudt ghy dan noch stellen daerentegen
V tytlyck kruys, u ballingschap, u quael?
Als of sulcx yet int minste konde wegen
| |
[pagina *]
| |
Sijnd' opgehaelt in dese tegenschael?
Soud' ons de hoip' van Christi heerlicheyden,
Die korts aen ons sal worden openbaer,
Niet kunnen dan, van dese werelt scheyden?
End ons in hem versetten gantz end gaer?
Och, Broeders, is de Heer aen onser sijden,
Wie kan ons noch doen hinder oft belet?
Is God met ons, wie kan ons wederstrijden,
Daer ons syn handt so menichmael ontset?
Die, sijnen Soin voir ons niet heeft gesparet,
Maer willichlijck gegeven inden doot,
Hoe sal hy ons, sijnd' onder hem bewaret,
Niet geven oock al wes wy hebben noot?
Wie sal die sijn, die Gods volck sal betichten?
De Heer, is God, die tselfd' rechtveirdich maeckt.
Wie sal bestaen Gods kinderen te richten?
Daer Christus heeft den doot voir hun gesmaeckt?
Ia heeft oock selfs sdoots angel afgesleten:
Want vanden doot, met cracht sijnd' opgestaen,
Is hy om hoog aen svaders sy' geseten,
Daer hy voir ons verschijnt van nu voortaen.
Dit is de geen, dien ick in dees gedichten
Der heylger schrif,t u, Broeders, nv voirstel:
Die voirtijts sick verthoonend' in gesichten
Beleydet heeft het volck van Israel.
Op dat ghy weet, dat hy van alle tijden,
De sijn' altoos, beschermt heeft end beschut:
Dat hyse heeft getroost in al haer lijden
End wel versorgt van allen noot end nut.
Want hy was beyd' een Engel Gods des Heeren,
Die stichtede met Abram sijn verbont,
End self de Heer IEHOVAH, die vol eeren
Doir Mosis handt sijn wetten maeckte kondt.
Dien siet ghy hier dat hy sijn kindren leydet,
| |
[pagina *]
| |
Doir t'roode meyr, end op het drooge bringt,
Mits hy met kracht, de wilde baren scheydet,
End inden grondt syn vyanden versinckt.
Daerom hoort ghy dat Moses ons leert singen
Dit heerlick liedt, dwelck op hem is gedicht,
End noch daer naer veel ander groote dingen,
Int tweede liedt van hem ons onderricht.
Hy is die oock de swacke handen stercket
Van Deborah de cloeck' end vrome Vrou:
So dat een Vrou doir welcke Christus wercket,
Veel mans beschermt van vyanden ontrou.
Hy is die hoort, van Anna tdroevich klagen,
End maecktse stracx getroost in haer gemoet:
Dies sy alhier komt sijnen lof gewagen,
End Christi naems belijdenisse doet.
Hier hoort ghy oock, hoe Dauid Gods weldaden
Met danckbaerheyt aenveerdt end hoochlick prijst,
Maer sonderling bedanckt sick der genaden,
Van die beloft' die hem op Christum wijst.
Daer nae siet ghy van Salomon texempel,
Die niet so haest tot Coninck is gekroont,
Of hy en bouwt van stonden aen den tempel,
Daer hy den volck' het voirbeeldt Christi thoont.
End Amos Soin, die onder de Propheten,
Gehouden wort als een Evangelist,
Om dat hy ons so duydelijck laet weten,
End tnedrig kruys, end d'eerlickheyt van Christ.
T'is desen Christ, die Esechias iaren
Op sijn gebet, tot Godes dienst verlengt:
Die Ionam oock doir vreeselijcke baren
Vyt sWalvisch buyck int leven wederbrengt.
Die Abacuc sijn sware straf te kennen
Geeft over tvolck, end troost hem niet temin:
Op dat de mensch daer doir sick leer gewennen
| |
[pagina *]
| |
In Godes wil te stellen sijnen sin.
Dien Daniel sijn vierige gebeden
Voir tgantse volck ootmoedelijcken stort:
Mits welck hy hoort seer troostelijcke reden,
End welbericht van sijne komste wort.
Die eyndelijck gekomen tot ons nader
Int nieu verbont, vand' heylge moeder maegt
Vercondigt wort, end van Ioannis vader,
Vand' Englen oock end Simeon bedaegt.
In alle dees Lofsangen uytgelesen,
Die ick u hier gestellet heb in dicht,
Wort ons de cracht der wercken aengewesen
Die Christus heeft aen sijn Kerck uytgericht.
Maer denckt doch niet, nae dat hy is verschenen
Int swacke vleesch, dat sijn handt sy verkort,
Mits ghy hem siet, sijn macht aen tcruyce spenen,
So dat hy self sijn bloet met smaetheyt stort.
Neen, Neen, hy is niet lange swack gebleven,
Want God heeft hem uytnemend seer verhoogt,
End eene macht end eenen naem gegeven
Die boven al sick treffelijck verthoogt.
Op dat voortaen in Iesus name buygen,
Soud' alle knie, in hemel end op eird',
Ia onder d'eird, end alle tongen tuygen,
Dat hy is Heer, end aller eeren weirt.
Hy heeft nv dan als mensch end thooft der menschen,
End meed als God, end eewig Godes Soon,
Al heerlicheyt, hy heeft naer onse wenschen
Een volle macht end eenen eewgen throon.
Daerom sal hy ons nemen in sijn hoede,
End brengen stracx sijn vyanden tot spot,
Hy sal hun thooft met eener ys'ren roede
In stucken slaen als eenen eirden pot.
| |
[pagina *]
| |
End dit en is, also ghy meynt, niet veirre,
Want hy is nv, hy is nv albereyt,
Dat hy als vier, sijn vyanden verteire
End blijcken laet sijn hooge Majesteyt.
Sijn macht is nv so groot als oyt te voren,
End sijn genaed' end gunst is even goet,
Aen al de geen die hy heeft uytvercoren,
Dies hy oock nv de selve wercken doet.
Gelijck twel blijckt aen tgeen hy heeft begonnen:
Daer hy onlancx des Pharhos vreeslijck heyr,
Heeft sonder stock seer heerlijck overwonnen,
End omgestort int diepste van het meyr.
Hy heeft ons oock een Deborah verwecket,
De Coningin die aende brietsche kust,
Sijn heylge Kerck als met haer vleuglen decket
End Godes volck beschermt in vreed end rust.
Maer heeft hy niet nv tot de Frantsche kroone
Seer wonderlijck geroepen eenen heldt
Verjaegt, verbant, dien hy op Sauls throone
Met eygen handt als David heeft gestelt?
Dien hy begaeft met wonderlijcke siegen,
Met groot verstant, met cloeckheyt boven maet,
So datmen siet, end het en kan niet liegen,
Dat hy doch wilt volbrengen sijnen raet.
Geeft hy ons niet alhier in Davids stede
Den Salomon die sijnen tempel sticht
In sijne jeugt? End Ezechias mede
Die tot Gods dienst sijn leven encklijck richt?
Geeft hy oock niet veel trouwe Predicanten
Die ons den gront van Isaïas leer,
Tot Christi lof recht soecken in te planten,
End hem alleen toeschrijven alle eer?
Die wonderlijck, nae Ionas claer exempel
Sijnd' uyt den grondt der baren opgehaelt
| |
[pagina *]
| |
Des Heeren woirt recht snijden inden tempel
Daer Christus wort seer claerlijck afgemaelt?
Die desgelijcks, doir yver synd' ontsteken
Met Daniel voir tvolck doen haer gebet,
End hebben teynd' van tseventich twee weken,
Op Christi comst haer hope vast geset.
End leeren ons met Abacuc te vreden
Int cruyce syn: dewijl ons God lief heeft.
So sien wy dan dat Christus gistren, heden,
End eewichlijc als Coninc heerscht end leeft.
Daerom laet ons sijn vrolijc met Maria,
End haeren Soin ontfangen met gesanck.
End laet ons oock met onsen Zacharia
God onsen Heer, voir Christo seggen danck.
Met Simeon, tkint nemen in ons ermen,
End ons geheel bevelen in Gods hant:
So sal hy ons ontwijfelyck beschermen,
End brengen ons int rechte Vaderlant.
Ontfanget dan dees heylige Lofsangen,
End oeffent u daerinne dach end nacht:
End siet dat ghy met hertelijck verlangen
End welgerust, op Christi comste wacht.
Dese Voirrede mach gesongen worden op de wijse des xij. Psalms. |
|